Flox - Homegrown (2015, Reggae, Dub, Trip Hop, Electro):

Vervolgens dan gewoon overstappen op de reggae van Flox. Toegegeven, het is voor mij niet gewoon om iets met reggae te hebben. Dat is sinds "Babylon By Bus" van Bob Marley niet meer voor gekomen. Bijna 40 jaar geleden dus.

De parallellen zijn groot wat muziek betreft. (Al hoop ik daarmee de echte Bob Marley fans niet op de tenen te trappen.) Met mijn beperkte inzichten lijkt het in ieder geval zo. Knap is het dat ik er daardoor niet op afknap, want wat heb je aan een kopie van iets wat al gedaan is? Dat is het dus net weer niet. Het klinkt toch ook wel weer oorspronkelijk.

Ik ga er van bewegen. Ook een redelijk zeldzame factor! Het ritme is geweldig, een super groove. Veelbetekenend is ook dat ik de zang bijna zou vergeten. Die is ook heel prettig, aanvullend, maar het reggae ritme maakt voor mij de muziek. 

Voor mij een echte aanrader. Ik ben wel erg benieuwd of de echte reggae liefhebber dit ook zo ervaart.

Jon Jenkins and Paul Lackey - Continuum (1995, Ambient):

Een release van ruim 10 jaar geleden welke aan m'n aandacht ontsnapt is.

Nu hij wel langskomt in de shuffle is dat hetgeen wat de muziek nu juist wel doet. In het begin de aandacht om vast te stellen wie deze mooie muziek maakt. Inmiddels is het even checken of de muziek ook bij het album Continuum hoort.

Het ambient label is niet helemaal lading dekkend omdat er ook elementen uit het minder kabbelende genre elektronische muziek in zitten. De combinatie maakt het juist een zo'n mooi geheel.

Grice - Alexandrine (2015, Art Rock):

Soms hoor je iets in muziek wat heel moeilijk te beschrijven is. Zoiets als "diepgaande schoonheid", "kunst?", iets "oneindig moois", "stilte", "verstilling". De muziek van Grice heeft het. Dat moet dus onderzocht worden!

Dan blijkt dat er achter Grice een aantal groten uit de popmuziek schuilen, Richard Barbieri, Steve Jansen. (Lees het stukje op Bandcamponder de playlist er maar eens op na.) De "diepgang" en het gevoel doet me dus niet toevallig denken aan "Brilliant Trees" van David Sylvian. Dit is muziek die voortdurend balanceert op de grens van briljant en ongemakkelijk. Met een prachtig resultaat, mooie zang, fantastische drum en percussie en ... "Het gevoel".

Monophona - Black On Black (2015, Indie Pop, Trip Hop):

Dit is opvallende muziek, veel zware drums in een rustig tempo met daaroverheen vertellende zang. Tezamen een wat onwerkelijk geluidsbeeld. Daar waar er meer aankleding is, b.v. in "Thumb" onstaat er iets meeslepends. Dat wordt in de loop van het nummer nog versterkt door een stukje gesproken woord. Ik heb de indruk dat ik dit nummer ergens van ken, maar dat lijkt me toch ook weer onmogelijk. Is dat de kracht van deze muziek? Er kiezen tegenwoordig veel zangeressen voor deze aanpak, maar deze steekt daar ver bovenuit. Net als Lorde, waar het mee begonnen lijkt te zijn..

Louise Le May - A Tale Untold (2015, alternative, alt folk, experimental, indie, lo-fi): 

Nog meer verfijning, de muziek van Louise Le May is heel breekbaar, ijl en engelachtig. Sprookjesachtig ook, zoals de hoes al een beetje suggereert. De begeleiding is gebaseerd op piano en strijkers. Hiermee wordt een sfeer van een soort klassieke eeuwigheid gecreëerd. Een universele basis om de prachtige zang zo mooi mogelijk uit te laten komen. Voor wie de muziek kent heeft dit wat weg van de briljante pracht van de zang van Annie Haslam op "Turn of The Cards" van Renaissance.

Night Beats - Who  Sold My Generation (2016, Garage Rock, Psychedelic Rock, Rhythm & Blues, Rock & Roll): 

Muziek met een indrukwekkende hoeveelheid stijl aanduidingen. Mooie naam ook, voor de band, maar ook voor het album. Nu al interessant, zonder iets gehoord te hebben. En, dat horen voegt nog meer toe. De sound is heerlijk, rock gebaseerd op elektrisch gitaar geluid met een echo daaronder. Als basis al perfect en ze weten dat geluid uit te bouwen in fraaie aansprekende nummers. Hier en daar een echo uit het beroemde rock verleden van de popmuziek, maar ook een duidelijk moderne rock aanpak. Een mix waar ik zeer goed mee uit de voeten kan. Niet te zwaar aangezet, waardoor het effect bejag wordt, net gruizig en subtiel genoeg om emotionele inhoud te krijgen. Ik zou nu willen dat ik meer verstand had van gitaren, want het gitaar geluid is helemaal zoals ik het graag hoor. Laat ze maar snel naar Europa komen, ik wil ze live zien.

Theo Sieben - Delphinidin (2016, blues, folk, americana):  De argeloze luisteraar zal niet snel doorhebben dat de muziek van "Delphinidin " uit Amsterdam komt. Op het gehoor af gaand is dit muziek uit het warme zuiden van de VS, een bandje/artiest midden in de roots van de blues ontstaan. Heel knap hoe die sfeer neergezet wordt. Heerlijke muziek dus, heel mooi gitaarspel en mooie verhalende nummers. Een weetje is dat Joost Belinfante (Slumberlandand, CCCinc, Doe Maar) een gastrol heeft. Voor mij is het dan al "als Joost Belinfante meedoet moet het goed zijn!". Ga maar eens luisteren en beleef de sfeer.

(Op 6 maart aanstaande wordt de CD gepresenteerd in koffiehuisHKL in Amsterdam. Misschien een leuk uitje en kennismaking?)

Brian Eno & J.Peter Schwalm - Drawn From Life (2001, Ambient):
Dan toch weer een oudje welke in die tijd dus niet de aandacht heeft gekregen die het wel verdiende. Al moet ik bekennen dat ik de muziek in die tijd misschien ook niet direct herkend zou hebben als iets voor m'n CD-collectie. Het is namelijk echt wel ambient muziek, maar... Er zit een magische touch aan, hoogst waarschijnlijk die van J. Peter Schwalm. Ik ken al redelijk veel muziek van Brian Eno, maar vaak vind ik die te afstandelijk, te klinisch. Dat is nu dus helemaal afwezig. Er gaat juist iets heel prettigs vanuit, er zit veel herkenbare emotie in de muziek. Zelfs af en toe een soort '"huiselijkheid". Een onverwachte topper uit het verleden. (En voor mij persoonlijk weer eens het bewijs dat er nog veel te ontdekken valt)

Ben Monder - Amorphae (2015, Modern Jazz):

Bij Het Benoemen Van Deze Muziek Had Ik Zelf Nog Niet Aan Jazz Gedacht, Wat Dat Betreft Laat Ik Me Leiden Door De Kenners. Het Interessante Van Deze Muziek Is Het Veelal Ontbreken Van Een Duidelijk Ritme En De Sferische Gitaar Klanken.  De Titel Van Het Album Is Niet Voor Niets "Amorphae". Het Ontbreken Van Vorm Maakt Het Juist Interessant Om Naar Te Luisteren. Daarin Zitten Het Genot En De Pareltjes Verborgen.

Handwrist - Sullen Days (2016, Alternative Rock):

Muziek die meteen opvalt door de aparte benadering. En niet voor niets, dit komt uit Portugal! Niks fado, maar super interessante (prog) rock muziek. Het derde album van de band. Alles straalt kwaliteit en originaliteit uit. Ik verwacht aan deze wat vloeiende en onderhuidse muziek nog heel luister plezier aan te gaan beleven. Beetje jazzy toch ook wel, een heel mooie blend van stijlen.

Sivert Hoyem - Lioness (2016, Alternative Rock):

Sinds het album "Endless Love" in 2014 is Sivert Hoyem voor mij een artiest om goed te volgen geworden. De stem van Sivert Hoyem is een genot om naar te luisteren. En dat heb ik niet snel bij mannen stemmen. Daarbij is zijn muziek ook een heel mooi platform voor z'n stem. Een zeer goede combinatie. De muziek is ligt lekker in het gehoor zonder plat te zijn of hoorbaar te veel te streven naar radio adoptie. Daarbij heeft het wel heeft het evergreen kwaliteiten. Muziek om lekker van de genieten.

Frore & Shane Morris - Blood Moon (2015, Electronic): 

Oude volks muziek, stammen muziek, is vaker een inspiratie bron. Vaak klinkt dat plat, maar nu kom ik de tweede keer in korte tijd muziek regen die me echt wat doet. Twee weken geleden waren dat Erik Wøllo & Deborah Martin - Between Worlds (2009), muziek met een verhaal, over de invloed van de (bloed) maan. Bijzonder is dat het vooral elektronische muziek is, maar dat er een "akoestisch" ritme onder door klinkt. De percussie klinkt heel echt, is misschien ook wel akoestisch. Het maakt de muziek heel "levend". Het geeft het het enigszins geheimzinnige "stammen" sfeertje. Heel fijn om naar te luisteren.

Ryan Francesconi & Mirabai Peart  - Road To Palios (2012, Country, Folk): 

Het is nooit te laat om te ontdekken dat wat het label "Country, Folk" krijgt ook mooi kan zijn. Zo lust ik er wel meer. Akoestische pracht in wonderschone composities. Soms een kippenvel bezorgende verstilling, dan weer met verslavende halen van de viool uitmondend in een "battle for beauty". Dit zijn akoestisch klanken en tonen waar ik rillingen van krijg, Hier wordt de juiste snaar geraakt, de juiste toon gezet, de ivoren toren beklommen. Dit doet me wat. Waarom is dit 4 jaar verborgen gebleven?

Andy Jackson - Signal To Noise (2014, Prog rock):

Al wat ouder dus, maar op de een of andere manier aan de aandacht ontsnapt. Muziek van een opname technicus die o.a. metPink Floyd gewerkt heeft. Hij zingt zelfs een beetje als David Gilmour. In de muziek klinkt een beetje Pink Floyd door, maar het is vooral meer rock wat je hoort. Ik wist niet dat deze relatie er was en heb het daarvoor ook niet gehoord aan de muziek. Die associatie lag er niet bovenop, het is gewoon heerlijke muziek om naar te luisteren.

Erik Wøllo & Bernhard Wöstheinrich - Weltenuhr (2014, Ambient, electronisch):

Natuurlijk staat er door de week ook een deel elektronische muziek aan. Dit maal van een Noors - Duitse combinatie. Een combinatie die toch ook weer een mooie draai aan dit genre geeft. Soms wat ambient-tribal achtig, maar ook met een heel spacy Duits sprekende "engel" en met verrassende "ruimte" klanken die tot een soort stevige rit door het oneindige leiden. Kortom, dit zit weer vol met prachtige vergezichten en laat alle ruimte aan de 

Yorkston Thorne Khan - Everything Sacred (2016, World):

Deze muziek trof me vanwege de sfeer van de muziek en de hele mooie klanken, onder andere van de sitar. Zonder de info van Domino had ik volslagen in het duister getast over de achtergronden. (En zo ontdek je ook een label waar meer zeer interessante artiesten bij zitten.) Het is dus een drietal met ieder een eigen muzikale achtergrond die tot dit 'debuut' album zijn gekomen. Dit is geen popmuziek voor de hitlijsten, dit is om naar te luisteren en te ervaren. De sfeer is oosters maar niet op de uiteindelijk tot vervelens toe herhaalde wijze zoals ik die in het verleden veel gehoord heb. Dit is muziek die blijft boeien ook al versta je absoluut niets van de zang en is de boodschap merkwaardig (Little Black Buzzer).

Craig Padilla & Sendelica - Strange Fish One (2013, Electronic):

Een LP, 2 nummers op kant 1, en nog 1 op de andere kant. Het beeld past heel goed bij de muziek. Het zou zo eind jaren 70 gemaakt kunnen zijn. Het is dus in de traditie van met name Tangerine Dream en Klaus Schulze gemaakt. Maar, daarmee wil ik de muziek niet tekort doen. Er zit b.v. ook een heel mooi deel in wat op elektrische gitaar en "natuur" geluiden gebaseerd is. Samen een hele mooie en interessante mix.

Phoebe Killdeer And The Short Straws - Innerquake (2011, Alternative Rock):

De eerste reactie is de verbazing. Hoe kan deze muziek nu al weer 5 jaar oud zijn en nooit groot geworden zijn. Op haar site lezende wordt dat snel duidelijk. Phoebe zit niet in een band à la de Rolling Stones, maar doet aan projecten. Een vrije geest dus, waardoor het voor oude wereld denkers niet zo herkenbaar meer is. Ook de muziek straalt die onafhankelijkheid uit. Het resultaat is heerlijke eigenzinnige rock muziek.

Orange Maplewood - Sorry (EP) (2016, gitaarrock, alt pop, grunge):

Kan je na het betoog over "Ouroboros" van Ray LaMontagne nog met droge ogen verklaren dat deze EP vol met heftige gitaarmuziek, ook fantastische muziek is? Ja, het zal moeten anders doe ik mezelf en de muziek tekort.

Soms heb je een voorgevoel. Toen ik de mailing van de aankondiging van een "tape release" van It’s All Happening las, had ik direct zo'n kriebel. De band "Orange Maplewood" zei me niets, maar het klonk zo lekker.

Het gebeurt dus, ook hier zijn de eerste klanken meteen raak. Mooi is het niet te noemen, maar het raakt wel degelijk iets. Het raakt iets in mij wat zich graag onderdompelt in deze heftigheid.

Vaak eindigt dat in verveling omdat de gevoelige snaar overbelast raakt en verdooft. Deze mannen slagen er in om te blijven boeien en nergens de grens van ongemak te passeren. Er zijn ook hele mooie gevoelige momenten te beleven die het contrast zo prachtig groot maken.

Ik heb sterk het gevoel dat dit niet specifiek appelleert aan mijn beatinducties, maar voor een veel grotere groep geldt.

Voor wat het waard is, ik heb hier een gevoel bij wat ik ook krijg als ik naar de Undertones luister. Nummers als "Teenage Kicks", "My Perfect Cousin" en "It's Going To Happen". Voor mij persoonlijk "evergreens".

Electric Eye - Different Sun (2016, Psychedelic Rock):

De Noorse band maakt het mij als luisteraar moeilijk. Het ene moment schieten ze in mijn aandacht omdat ik een heel mooi stukje muziek hoor. Het volgende moment hoor ik niet weer waarom me dat gebeurde. Dat is al een paar weken zo en de teller met de positieve momenten begint door te slaan naar positief.

Aan hun inspiratiebronnen zal het niet liggen: The Black Angels,Wooden Shjips en Pink Floyd in Pompeii. De laatste is een ontzettend mooie DVD welke ik nooit behandeld heb, want ja, is nooit een LP geweest. Echter de DVD van het live optreden is Pompeiï is mee zeer dierbaar. 

De lijn van de genoemde muziek op hun album is terug te horen. Ook hun eigen inbreng in dit kader. Dat is niet altijd even gemakkelijke muziek. Muziek die moet groeien zoals b.v. "Tales from topographic oceans" van Yes. Dat album mag je na 5 keer horen ook nog niet wegdoen omdat het je nog duizelt. Uiteindelijk is er een grote kans dat de schoonheid zich gaat openbaren. In de zin dat het een deel van je leven en onmisbaar wordt.

Kortom, mijn verwachtingen zijn hooggespannen en de muziek verdient het om aandacht te krijgen.

Cosmic Ground - Cosmic Ground 2 (2015, Berlin-School, Dark Ambient):

Ja, dit is muziek op basis van/uit de Berlijnse school. Als je bijvoorbeeld Tangerine Dream nog niet kent en je vindt dit mooi, dan ligt er nog veel moois te wachten. Als je die wel kent, is de stroming duidelijk te herkennen. Dan rijst de vraag of dit nog wel iets toevoegt? Veel voorgangers zijn in de prullebak beland, maar Dirk Jan Müller slaagt er in om zich met z'n muziek aan je vast te grijpen. Met deze muziek laat ik me zonder moeite een uur lang mee nemen. Op flink volume om optimaal van de klanken en voorbij trekkende patronen en vormen te kunnen genieten.

Mad Fellaz - Mad Fellaz (2014,  progressive rock, rock):

Muziek van een 8-koppige Italiaanse band. Direct valt bij het beluisteren het "constructieve" aan de muziek op. Geconstrueerde muziek vergelijkbaar met de stijl van groten uit de beginjaren 70. (Lees maar over hun inspriratie.) Het label zou net zo goed symphonische rock kunnen zijn, maar wellicht is dat een tijdgebonden iets?

Het fijne is dat deze muziekstroming opvolgers kent in de groep Mad Fellaz. Ze voelen zich misschien gek, maar de muziek is dat allerminst. De muziek kan zich meten met de groten, als ik de muziek zo hoor zouden ze net zo groot kunnen worden. Ik weet niet hoe moeilijk dat is vanuit Italië, maar dit verdiend een groot podium. Uitgaande van de beschikbare informatie zijn ze nog erg Italië georiënteerd.

Er is inmiddels een Mad Fellaz II uit, die staat nog in de wachtrij, maar ik verwacht hier nu al heel veel van.

Distance, Light & Sky - Casting Nets (2014, Folk, World, & Country): 

Een debuut album met direct een grote impact. Dit klinkt als een gevestigde band met zelfvertrouwen in eigen kunnen.  Mooie muziek in de zin van goeie composities, maar ook omdat het heel mooi opgenomen is. De informatie vanGlitterhouse is derhalve niet alleen promotie. De beschreven belofte wordt waargemaakt. Dit is heerlijke rustige luister muziek waarbij bovenop de muziek ook genoten kan worden van kennelijk vakmanschap en klank.

Matt Epp - Ready In Time (2015, Folk Rock, Country):

De muziek van Matt Epp kan gemakkelijk aan je  voorbij gaan. Het is mooie, lekkere muziek, goed gezongen, maar niet zo herkenbaar. Niet geschikt voor de wat er tegenwoordig als eis gesteld wordt om op de radio te spelen dus. Maar als het dan toch in je afspeellijst staat en een aantal keer langs komt gaat het leven. Met name het nummer "Cash & Blood" raakt een gevoelige snaar. Een aanrader voor de liefhebber van het singer-songwriter genre. En als het aanslaat wachter er nog 8 CD's op ontdekking.

De Staat - O (2016, Alternative Rock, Indie Rock): Het album "Machinery" was al eens aanleiding om een recensie te schrijven. Het nieuwe album "O" gaat ook die kant op. Het jongstleden bezochte concert in Paradiso was heel indrukwekkend. Het heeft de beleving van "O" versterkt. Waar de nummers daarvoor hier en daar nog onwennig waren en de ruwe randjes nog een bekend terrein waren zijn die hobbels nu genomen en ligt er een heel album met klassiekers voor het uitzoeken. Dit is een top-album!

Ik ken de teksten niet heel goed, maar het komt op mij over als dat allerlei zaken uit het dagelijkse leven aangegrepen worden om uitvergroot in een krachtig nummer tot een groot event te worden gemaakt. Titels als "Get on Screen", "Time Will Get Us Too", "She's with Me" en met name "Peptalk" laten dat al een beetje zien.

In ieder geval werkt het, de nummers staan ieder voor zich en samen maken het de De Staat. Een heerlijk concept om eens flink uitje dak te gaan. Neem "Blues Is Dead", ongemakkelijke titel maar zo'n heerlijk nummer! "Hip hip hooray Blues is dead!"

Benjamin - The Bear And The Barn Owl (2015, Folk, World):
Al weken komt regelmatig de muziek langs van de debuut CD van Benjamin. Op zich lekkere akoestische gitaarmuziek, maar geen muziek die je direct de oren doet spitsen. Typisch muziek waarvan de schoonheid net een laag dieper ligt en die je pas gaat horen als je door de eerste laag heen gaat luisteren. Dit is inmiddels ook het moment dat de stem van Benjamin gaat leven. Het genieten is begonnen, lekkere muziek voor bij de open haard!

Brooke Waggoner - Sweven (Rock, Folk, World, Country): 

Toch al weer het 4e album van Brooke Waggoner. De eerste keer dat de muziek m'n aandacht trekt of uberhaupt in m'n blikveld is gekomen. De labels die Discogs er aan hangt zijn niet de reden om m'n aandacht te trekken, de aparte manier waarop de muziek klinkt wel. Er zijn opvallend veel strijkers te horen naast de gitaren of piano. Het ritme en de sfeer van veel nummers hebben een soort vertellende kadans die heel prettig is. Natuurlijk ook door degene die de verhaaltjes zingt, Brooke zelf. Muziek met eigen smaak en ruimte voor mooi.

Kungens Män - Diskbänksockultism (2015, Rock):

 Als je de muziek hoort snap je waarom deze heren zich presenteren als "A cosmic music organism". Nog een quote: "Wooden soundscapes found in comet dust. Warped human brain waves due to heavy use of electricity. Always battling for peace, deconstruction and paradox. Dat klinkt toch wel als heren die een trip hebben vastgelegd. Niet alleen in woorden, maar ook in muziek. Met 4 lange nummers is de CD vol. Ze hebben de sixties opnieuw uitgevonden in de zin dat ze de lange psychedelische "improvisaties" tot stijl verheven hebben en er helemaal in los gaan. Een enorme kick als je er in mee kan gaan, een enorme afknapper als het je verveelt. Voor mij geld het eerste, een heerlijke muziek roes.

Savages - Adore Life (Post-Punk, Alternative Rock): 

Dit is muziek uit een heel ander spectrum. En ja, geloof het of niet, ook van een bijzondere schoonheid. Het album Silence Yourself" heeft in 2013 net niet de bespreking gehaald. De onzekerheid of ik dit los van "Siouxsie & The Banshees" kon zien speelde nog een rol. Inmiddels klinkt het eigen genoeg. Dit soort intense muziek mis ik nog wel eens de laatste tijd. Ook de durf om totaal niet te klinken zoals er op pop-niveau van je verwacht wordt is behoorlijk een uitzondering aan het worden. Des te leuker als dit zich aandient. Hulde voor dit vrouwelijke viertal!

Arno - Human Incognito (2016, Rock):

En daar is dan opeens weer muziek van Arno (Hintjens). Een echo uit het verleden (o.a. TC Matic) waar in m'n herinnering nog steeds een gevoel van onontdekte oorden omheen hangt. (Ik heb een bizar heldere herinnering aan een avond (1985) waarop een vriend vroeg of ik muziek van TC Matic wilde opzetten en dat ik toen moest bekennen dat ik die op dat moment niet had.) De ontdekking is nog steeds uitgebleven ondanks het grote aantal platen die inmiddels op naam van Arno staan. Maar wie weet, ik ben zeer onder de indruk van dit album. Ik zal het maar typisch Belgische muziek noemen. Engels en Frans door elkaar met de super doorleefde stem en onderwerpen van Arno en de nog steeds bijzondere aanpak van de muziek. Een samenwerking van Arno met PJ Harvey, Eels en Perfume Genius.Hoeveel creativiteit zoek je?

Temperance Movement - White Bear (2016, Blues rock):

Af en toe is de behoefte om te rocken heel groot. Bijvoorbeeld aan het eind van de werkweek op weg naar huis. Als dan de muziek van Temperance Movement langs komt is het weekend echt begonnen. Niet dat ik me op dat moment echt kon uitleven in de trein, maar ik kreeg er wel kippenvel van. Dit was de energie die op dat moment zo nodig was. Dit wordt een blijvertje, een relatief jonge band, 2e CD, met een heerlijke, gruizige rock sound. Hier moet toch een groot publiek voor zijn? Ik wil ze graag live zien.

Horizontal Ascension - Horizontal Ascension:

De eerste release onder deze naam van 3 Duitse muzikanten. Nu ik weet dat het Duits is, snap ik ook beter wat ik hoor. De zang heeft iets typisch, iets wat ik dus ook bij Triumvirat hoor.

Ook dit is prog rock en goed genoeg om op te vallen. Wat ik al noemde, de zang, is niet altijd de reden dat ik meegenomen wordt met de muziek. Dat is jammer, maar kan nog groeien.

De stijl van de muziek is dus wel datgene wat me pakt. Mooi opgebouwde nummers met verrassende intermezzo's en wendingen. Mooi neer gezet met de gitaren en piano/orgel klanken.