Het Aanbod

Welke muziek vind je deze week onder de wekelijkse aankondiging “"Draaitafel" bespreekweek", wat zijn de overblijvers na selectie van het aanbod?

Een grote verzameling heel mooie muziek. Er zijn ook weer flink wat oude(re) albums bij die op de strooptochten aan de "strijkstok/muis" zijn blijven hangen. Ik kan achteraf nooit meer achterhalen hoe dat gegaan is. Als ik iets onbekends en potentieel interessants tegen kom zet ik het altijd in de "to do" lijst, daar zit dan geen bron of jaartal bij. Dat blijkt pas als ik de "Draaitafel"-lijst opmaak.

De week heeft zich onderscheiden van andere weken door de hoge kwaliteit van de albums op de "Draaitafel". Steeds vaker lijk ik ook een voorkeur te hebben voor muziek die folk in een of andere vorm als label meekrijgt. Is dat de hoek waar nu de meeste beweging/ontwikkeling in de muziek zit? Is het begrip folk aan het vervagen? Of wordt het folk label toegepast om iets te duiden wat nog geen goede aanduiding heeft? Ik neig naar het laatste. Alhoewel begripsvervaging of begripsverschuiving ook niet onmogelijk is.

De online encyclopedie Wikipedia kan per genre/type mooi uitleggen wat er mee bedoeld wordt, maar wie bepaalt dit nu eigenlijk? Ik verbaas me regelmatig over nieuwe termen die langs komen alsof het de normaalste zaak van de wereld is. En waar is de meetlat om te bepalen of een genre/type goed toegepast wordt?

Soms zou ik om dit soort vragen een studie "muziek-ologie" willen volgen. Helaas kom je dan bij iets als cultuurwetenschappen uit. Een iets te brede en kostbare opzet wat mij betreft.

Heeft iemand een ander idee?

De Opvaller(s)

Maar welke min of meer bekende artiesten hebben zich de afgelopen week dan echt onderscheiden en gemanifesteerd als "Hé, dat is echt lekker om naar te luisteren!"?

Henry Fool - Men Singing:

Wat een ontdekking, wat een feest om naar deze muziek te luisteren! Dit is er weer een die me alle energie geeft om met CD-SCORE door te gaan. Al 4 jaar te laat ontdekt, maar dat maakt voor deze tijdloze muziek niet uit. Toch is het ook een reden voor verbazing, hoe kan zo'n goed album toch zo ongemerkt aan je voorbij gaan?

Door de bijzondere hoes en de bizarre naam voor dit album ben ik meteen op zoek gegaan naar meer achtergrondinformatie. Bandcamp: niets. Facebook: niets. Wikipedia, op de Engelse versie: al iets. Pas bij K-scope en DPRP vind ik wat ik zoek. Daar krijg ik de bevestiging dat er een geweldig album gemaakt is. Inmiddels kan daar aan toegevoegd worden dat het ook weer snel vergeten is.

Dat ik Henry Fool op de "Draaitafel" heb is in dit geval wel te verklaren. Dit is een album met Tim Bownes. Sinds zijn recente album "Lost In The Ghost Light" ben ik op zoek gegaan naar alle andere muziek waar hij aan mee heeft gewerkt. Z'n stem is niet veel te horen op dit album, maar nog steeds wonderlijk mooi. Om de muziek te beschrijven wil ik graag Wikipedia aanhalen: "Henry Fool's music draws on 1970's British progressive rock but with other influences drawn from 1960's Psychedelia, 1980's art rock, 1990's post-rock, jazz, and elsewhere."

Daarmee zijn alle kwaliteiten van het album al bijna beschreven. Als groot pluspunt wil ik nog aangeven: het gebruik van de Mellotron. Dit blijft toch een instrument met een prachtige uitstraling, heel sfeerbepalend en een mooi geluid!

Zoals Joost den Draaijer vroeger al zei: "Luistert en huivert"!

Dan Auerbach - Keep It Hid:

Naar aanleiding van de aangekondigde release van "Waiting on a Song" ben ik maar eens in de historie van Dan Auerbach gedoken. Die was naast  The Black Keys rijker dan ik gedacht had. Dit soloalbum, samenwerkingen en z'n producers activiteiten had ik niet verwacht. Daarbij vind ik "Keep It Hid" ook nog eens een verrassend mooi album. Het succes van The Black Keys blijkt een duidelijke reden te hebben.

De sfeer van de muziek die door "Keep It Hid" heen klinkt is bijzonder prettig. Ik verwacht haast dat als er 5 minuten stilte tussen zou zitten, die sfeer nog behouden blijft. Zo consistent is die aanwezig. De stem is natuurlijk karakteristiek, maar de productie ook. Drum en percussie liggen onder de gitaar, orgel klanken en zang. Zet er wat echo op en het klinkt heel ongedwongen en krijgt een sixties sfeertje. Of is het echt live opgenomen in een vrij grote ruimte? Dat zou ook nog kunnen.

Er wordt lekkere rock gespeeld of wat rustiger nummers die wel veel uitstraling hebben. Fijne muziek die voor mij toch het meest als blues rock klinkt. Zo'n album wat je graag eens opzet omdat je er zo'n prettig gevoel van krijgt en het zo lekker weg luistert.

En weer is het een duik in het verleden die een gemiste parel boven brengt. Wanneer kan ik gaan zeggen dat niets me meer is ontgaan?