Het Aanbod

Welke muziek vind je deze week onder de wekelijkse aankondiging "Draaitafel" bespreekweek", wat zijn de overblijvers na selectie van het aanbod?

Even door de "Draaitafel-lijst" scannend kan ik vaststellen dat dit een mooie verzameling rockmuziek is. De basis van m'n muziek voorkeuren. Daar waar muziek wat mij betreft om draait en wat de variaties daarop zo mooi maakt.

Nu ik alweer een paar weken werk en op kantoor met de radiozender keuze van m'n collega's geconfronteerd wordt, vraag ik me weer regelmatig af hoe het toch mogelijk is dat een zender met deze "moderne" muziek een bestaansrecht heeft. Ik heb niks met de enorme hoeveelheden beats of rappers die een vocoder of aanverwant artikel toepassen.

Ik heb wel eens geprobeerd om de "Draaitafel-muziek" bij mijn collega's op te zetten, maar dat was geen succes. De "Draaitafel" vertegenwoordigd een niche in muziekland, dat is me wel duidelijk. Toch is er in mijn ogen iets goed mis met het "volk".

Ooit werd rock & roll in de ogen van de ouderen uit die tijd als een soort plaag van het kwaad gezien. Muziek die nu beschouwd wordt als muziek met een hoog schattigheidsgehalte. Toch snap ik de weerstand van toen wel, omdat het ook gepaard ging met een maatschappelijke revolutie, de hang naar individualisme, anti autoriteit en seksuele vrijheid.

In zo'n kader kan ik me een verandering in muziekstijl voorstellen. Wat is echter de maatschappelijke drijfveer achter de voor mij zinnen tergende muziek? Welke culturele revolutie is er gaande? Waar zit de weerstand? Wat is er de oorzaak van dat mensen muziek met een dergelijk heftig tempo, of melodie ontberende geluiden als fijn beschouwen?

Ja, ik weet dat ik de jongste niet ben, dat het in ieder geval een generatiekloof is. Toch probeer ik het te begrijpen. Muziek kan een gevoel oproepen dat fijn is. Daar zijn een paar basis ingrediënten voor nodig zoals toonhoogte, ritme, geluidssterkte, klankkleur, textuur en stilte. Muziek is geluid, maar is geluid ook muziek?

Dit is ook waar ik het niet meer begrijp. Het geluid wat gemaakt wordt is in hoofdzaak ritme. Echter geen ritme waar ik ook maar iets mee kan. Welke emoties roepen deze geluiden dan toch op bij anderen? Of maak ik de fout er te serieus naar te luisteren?

Gelukkig wordt er nog steeds rockmuziek gemaakt, elke week een hele "Draaitafel" vol. De vraag blijft wel knagen, wat gebeurt er in de maatschappij? En die vraag wordt niet alleen gevoed door muziek.

De Opvaller(s)

Maar welke min of meer bekende artiesten hebben zich afgelopen week op de "Draaitafel" onderscheiden en gemanifesteerd als "Hé, dat is echt lekker om naar te luisteren!"?

My Blue Van - Robot:

Soms valt het kwartje meteen. De live presentatie van "Robot" was er zo een. Het plaatje is compleet, de muziek rockt lekker en de weergave ervan op de CD doet er niet voor onder. Een hoogtepunt waarvan je denkt meer te zullen horen of te lezen.

Dat valt dus tegen. Als de band zelf geen promotie had gemaakt was het wel erg stil geworden. Onterecht vind ik, dit is in mijn ogen een top-album. Qua zang moet ik heel vaak aan Harry Muskee denken van het onvolprezen Cuby + Blizzards. Maar ook aan het o zo ondergewaardeerde Sweet d'Buster. De parallellen met de laatste band zijn zelfs groot, ook toen werd er een rock/soul mix gemaakt.

Verder is de muziek niet te vergelijken, daar zorgt de bezetting van de band wel voor, gitaar, drum en bas. Daar komt het zo'n beetje op neer. Ik heb grote waardering voor wat de bas en drum doen om de zang en gitaar te begeleiden en leiden. Ik word gegrepen door de stem-gitaar combinatie. Daar krijg ik koude rillingen van.

De afwisseling tussen rock en ballad is precies goed en aan alle nummers zijn mooie details (verrijkingen) toegevoegd. Er is dus af en toe net iets meer te horen dan de 4-eenheid. Het belangrijkste voor mij is dat de combinatie ritme, stem en gitaar me naar m'n hart grijpt. Nummer voor nummer, af en toe de greep op m'n hart nog verstevigend. Super mooi, fantastische ritmes, geweldige productie. De rock & roll leeft voort.

Tidal:

Spotify: