Vooraf

Muziek luisteren is een continu veranderende belevenis. Natuurlijk de oude en nieuwe albums (CD's) zelf. De artiesten, de media publicaties, de concerten en optredens. Het kan ook de afspeel apparatuur zijn of de omgeving waarin de muziek plaats vindt. Er is in dit enorm brede veld altijd wel iets wat me bezig houdt.

Het verhaal

De tijd tussen het vorige "Op de Draaitafel" bericht en deze lijkt te kort om iets mee te maken, maar toch is er wat waar ik wel heel blij mee was. Dat is de mogelijkheid om met behulp van Apple Airplay muziek vanaf m'n iPhone te zenden naar m'n Lumin streamer.

Op de site van NativeDSD kan je samples beluisteren van de daar aangeboden, op DSD gebaseerde, high res muziek. Op zich is die functie niet bijzonder, maar tijdens het beluisteren van een paar samples merkte ik dat de kwaliteit wel erg hoog was. Op het scherm van de Lumin staat dat de kwaliteit 16 bit en 44.1 kHz is, dus CD kwaliteit.

De luistermogelijkheid wordt natuurlijk aangeboden om albums te verkennen om zo de verkoop te stimuleren. Voor mij werd het een lesje luisteren naar de kracht van akoestische DSD opnames. Ik werd gegrepen door de kwaliteit, transparantie en ruimtelijkheid van het geluid.

NativeDSD omschrijft het zo: "Recordings can be grouped into those that are studio originated, and those that are field acoustic recorded. Acoustic recordings, contain the low level information of instrument detail, spaciousness, and dynamic range, that allow the listener to best judge music image reality. Also, that which greatly enhances our emotional involvement."

Dat de DSD-techniek van een hoog niveau is, is goed te horen aan vele SACD's die uitgebracht zijn.  Maar dat de wijze waarop de muziek opgenomen wordt zo'n groot verschil maakt verbaasde me toch weer. De kracht van de techniek komt pas volledig tot z'n recht bij het "live" opnemen van de muziek in 1 ruimte.

Wat mij betreft kan de mainstream popmuziek daar veel van leren. Het verschil is te groot, de zeggingskracht van de muziek neemt extreem toe. Dat is toch wat je wilt bereiken als je muziek uitbrengt?

Ik denk daarbij ook aan al die bands die muziek uitbrengen via Bandcamp. Bandcamp is een mooie manier om als band zelf muziek uit te brengen, maar de neiging kan bestaan om 1 essentiële stap te missen, de juiste opnametechniek van je muziek.

De opvaller(s) 

Maar zijn er dan nog min of meer bekende artiesten geweest die zich afgelopen tijd op de "Draaitafel" onderscheiden hebben en zich gemanifesteerd hebben als "Hé, dat is echt lekker om naar te luisteren!"?

Marissa Nadler & Stephen Brodsky ‎– Droneflower:

"Droneflower" gaat al heel lang mee op de 'De Draaitafel". De flarden muziek van het album die tijdens het shuffelen langs kwamen hebben het album altijd behoed voor wissen. 

Dat kwam door de ijle zang van Marissa Nadler en door de bijzondere ook ijle composities. De muziek hangt heel losjes aan elkaar en lijkt in de ruimte te zweven. Ongrijpbaar en onpeilbaar, dat maakt het leuk, maar heeft ook wel een zekere gewenning nodig om te bevatten wat de muziek behelst.

Het album klinkt experimenteel, niet als een ongeveer tiende album sinds 2004. Nu is dit de eerste muziek van Marissa Nadler die ik leer kennen, dus ik kan er naast zitten. Er zit een complexiteit in die blijft boeien, die je telkens weer de oren doet spitsen om het goed te horen.

De samenwerking met Stephen Brodsky is een beproefd concept voor Marissa Nadler. Hij staat vooral bekend om z'n gitaarwerk in het rock en metal genre. Dit is voor hem dus een uitstap naar een hele andere stijl, al is er hier en daar een wat steviger bas te horen.

De combinatie geeft dus moeilijk te plaatsen muziek. Vanwege het ontbreken van een ritme sectie misschien te plaatsen in de ambient hoek, maar dan wel ambient met een twist.