Vooraf

Muziek luisteren is een continu veranderende belevenis. Natuurlijk de oude en nieuwe albums (CD's) zelf. De artiesten, de media publicaties, de concerten en optredens. Het kan ook de afspeel apparatuur zijn of de omgeving waarin de muziek plaats vindt. Er is in dit enorm brede veld altijd wel iets wat me bezig houdt.

Het verhaal

Terug naar de routine. Terug naar veel mooie nieuwe muziek. Op naar mooie concerten. De vakantie was heerlijk, maar daardoor dus te kort. De site en de NAS staan er goed bij, het onderhoud is klaar, de back-up is gemaakt. We kunnen zonder zorgen en verwachtingsvol vooruit kijken naar wat er komen gaat.

Toch nog even terugkijkend zijn er twee dingen die me bezig gehouden hebben. De eerste is de aanschaf van een Dragon Fly Cobalt, het tweede is het luisteren naar de Top 2000 op de radio.

Om met het goeie nieuws te beginnen, de Dragonfly DAC bevalt me heel goed. Ik gebruik hem in combinatie met m'n iPhone en gek genoeg zit daar nog een dingetje.

Er wordt standaard een USB-C naar Female USB snoertje meegeleverd, waarmee de DAC prima op Android toestellen aan te sluiten is. Apple gebruikt echter Lightning, dus je moet nog op zoek naar een converter USB-C naar Lightning.

Dat klinkt simpel, maar het elegante convertertje wat ik kocht bleek geen voeding door te geven. Hoewel de specs USB-C aangaven, werd dat dus niet helemaal waargemaakt.

Even doorzoekend blijkt een "Apple Camera Adapter/Connection Kit" snoer aanbevolen te worden. Dat ziet er dan uit als op deze foto. Verre van elegant, maar het werkt. Het gaat tenslotte om het geluid en dat zit meer dan goed met deze DAC.

De Top 2000 dan. We luisteren tegenwoordig naar DAB+ radio in plaats van FM radio. Al tientallen jaren de belofte voor hoge luister kwaliteit en storingsvrije ontvangst. Storingsvrij is het, maar de ooit beloofde CD kwaliteit bij lange na niet. Als ik radio luister via m'n streamer is mooi te zien dat het om een bitstream gaat van 30-40 kbps. Heel wat anders dan de gemiddeld 800 kbps van een CD. Het haalt zelfs niet de magere 128 kbps die lang als CD-kwaliteit werd gesteld.

Ooit konden we via de FM-radio mooie opnamen maken als het signaal een beetje schoon de huiskamer in te halen was. Toen kwam de belofte van DAB. De hemel leek het.

Inmiddels heb ik het gevoel belazerd te zijn. Door de overgang naar deze techniek lag de weg open voor de zenders om de kwaliteit drastisch te reduceren. Het is zo onmogelijk gemaakt voor piraten om goede opnames te maken om die vervolgens weer te verkopen.

Dat belang snap ik, maar de werkelijkheid is dat niemand het nog in z'n hoofd zal halen om muziek in deze kwaliteit op te nemen. Zelfs niet in 128 kbps. Mij zit deze kwaliteit het luistergenot erg in de weg. Het ontneemt me een stuk van het plezier van naar de Top 2000 luisteren. Daar baal ik van en daar ben ik niet alleen in. Kijk maar wat er op het Radioforum te lezen is.

De opvaller(s) 

Maar zijn er dan nog min of meer bekende artiesten geweest die zich afgelopen tijd op de "Draaitafel" onderscheiden hebben en zich gemanifesteerd hebben als "Hé, dat is echt lekker om naar te luisteren!"?

Warmrain ‎– Back Above The Clouds:

Debuteren met een dubbelalbum, dat is lef hebben toch? Het Engelse Warmrain heeft volgens eigen zeggen 8 tot 10 jaar over het maken van dit album gedaan. Ze hebben de tijd genomen om de muziek te ontwikkelen. Hebben de tijd genomen om hun levenservaringen er in te verwerken. Ze hebben zelfs hun levensfilosofie in dit concept album verwerkt.

Al dit schaven en verbeteren heeft tot een mooi geheel geleid. In deze, vooral in de prog rock scene, gewaardeerde muziek voel je voortdurend de spanning en de intentie. Dat maakt het denk ik ook prog rock. Het rockt wel, maar op een hele beheerste en ingehouden wijze.

De bepalende figuur en zanger lijkt Leon Russell te zijn. Zijn visie en werk worden vooral beschreven op hun site. Zoals zo vaak luister je na het lezen van dit bijzondere verhaal anders naar de muziek. Snap je waarom het zo gemaakt is en ervaar je nog meer de diepgang van de muziek.

Het is prog rock, dus soms gaan je gedachten naar andere bands in dit genre. Belangrijk is dat het daardoor niet plat en als een herhaling van zetten gaat voelen. Daar zijn ze heel goed in geslaagd. Het enige waar ik maar niet uitkom is de stem van Leon Russell. Ik denk telkens naar de grote Steven Wilson te luisteren en dan weer naar Mariusz Duda van Riverside. Dat is alleen maar een groot compliment, want de zang is goed.

De consistentie van het album is zo goed dat het niet nodig is bepaalde nummers naar voren te halen om de kwaliteit te duiden. Misschien is alleen een waarschuwing op z'n plaats. Laat je aan het eind van CD 1 niet afschrikken door het nummer "Here Comes the Rain Again". De keuze voor deze cover van de Eurythmics is een vreemde dissonant, waar Leon Russell vast een goede verklaring voor heeft.

Overall is het album "Back Above The Clouds" een anderhalf uur durende heerlijke warme regenbui, of een anderhalf uur durende meditatieve douche.