Eind 1980 was een van de vrienden van de MTS jarig. We waren met de groep inmiddels zo ver dat we dan bij elkaar op verjaardag gingen, dus ook deze keer. Net als de vorige keer werd het een gedenkwaardige avond.

Deze keer niet vanwege de release van "The Wall", maar doordat het zowaar een feest werd waarop gedanst werd. The Police met "So Lonely" en "Roxanne" kan ik me herinneren, maar vooral ook The Temptations met "Papa Was A Rollin' Stone". Daarbij had ik het geluk om met het zusje van de jarige job te dansen. Dat liet me bepaald niet koud, ik durfde haar zelfs een kus op haar wang te geven. Blue als ik was is het daar verder bij gebleven. 

Maar, uit het zicht was niet uit het hart. Ik bleef met die herinnering en de gedachten aan haar rond lopen en alsof het zo moest zijn ging zij ook mee naar het Cured tour concert van Steve Hackett in Carré. Ze was inmiddels bekend met de groep, maar je hoopt natuurlijk dat er meer achter zit.

Toeval bestaat niet zeggen ze wel eens, wilden we alle twee dat het gebeurde? In ieder geval kwamen we naast elkaar te zitten. Ik was nog nooit in Carré geweest en de muziek van Steve Hackett bestormde vanaf het begin de hemel, maar na een tijdje werd ik me weer heel bewust van de persoon naast me.

Hoe ik durfde snap ik eigenlijk nog steeds niet, maar opeens had ik haar hand in mijn hand en we beleven zo zitten. Niet even, maar tot aan het eind van het concert. De verbazing en blijdschap wisselden elkaar af en de volle emotie (vooral natuurlijk tijdens "Kim") van de muziek van Steve Hackett kreeg een enorme boost. Wat een avond was dat!

De muziek van Steve Hackett kon nooit meer stuk. Wat hij daar live bracht is natuurlijk een beetje gekleurd door de omstandigheden, maar de euforie was ook voor een deel aan z'n muziek toe te wijzen. De verkering die er toch uit voortkwam heeft niet lang geduurd. Ik heb toen de radio opname van het concert weggedaan omdat ik niet meer aan die avond herinnerd wilde worden. Daar heb ik nu wel spijt van, maar ja, zo voelde ik dat toen echt.