Het album "Solitary High" van Lavalu was de aanleiding om naar de schouwburg in Hoorn te gaan. Het album heeft een tijdje deel uitgemaakt van de "Draaitafel" en daardoor is de interesse gewekt naar de persoon Lavalu en hoe zij een optreden zou verzorgen. Meer voorinformatie was er niet.

Een paar uur voor het optreden heb ik toch nog even de muziek erbij gepakt. O ja, piano en zang. Ik heb de CD wel bij onze collectie gezet. Is het vervolgens een beetje ondergesneeuwd geraakt? Twintig minuten later denk ik van wel.

We waren dus niet verrast toen er in de schouwburg alleen een grote vleugel opgesteld stond. Een paar lichtjes erbij, dat was het.

Ik ben nog met m'n camera aan het rommelen als de opkomst van Lavalu plaats vind. Opeens zit ze achter de vleugel en concentreert ze zich in stilte. Ze is bijna niet zichtbaar zo weinig licht is er.

Heel voorzichtig beginnen, in het bijna donker, de klanken van de vleugel door de ruimte te klinken, aanzwellend tot machtige volle aanzetten. Lavalu begint te zingen en de combinatie ontneemt me meteen alle waarneming buiten de muziek om. M'n aandacht wordt volledig in beslag genomen door het pianospel dat licht aangevuld wordt met zang en flarden betekenis van woorden.

Door de introductie van "Blend" wordt ik me meer bewust van de inhoud, omdat ik m'n vrouw naast me zie knikken en ik dat in gedachten ook doe. Ik luister vervolgens hoe Lavalu met het pianospel haar gevoelens ondersteunt.

In het nummer "Bare" is het pianospel nog meer van betekenis voor me. Wat Lavalu zingt maakt me niet meer uit, ik ga op in het geluid van de Steinway.

In het begin van "Ginger Night" speelt Lavalu een klein stukje Satie, als inleiding voor het nummer. De sfeer en lading van de Satie muziek hoor je vervolgens terug in "Ginger Night". Prachtig, prachtig! Onverwacht blijkt dit een top avond te worden. Lavalu live is veel meer dan ik op grond van de CD had vermoed.

Het is niet puur klassiek piano, de zang is modern zoals in een popnummer voor zou kunnen komen. Er wordt in geringe mate galm en echo toegepast en een paar geluidseffecten. Allemaal de muziek verrijkend. Ik moet aan het "bonken" in de muziek van Julien Boulier denken. Hoe zou dat bij Lavalu klinken?

Met "Mid Air" laat Lavalu weten dat "Solitary High" het eerste album van een drieluik is. "Mid Air" komt op het volgende album. Nou kom maar op dan, de avond smaakt sowieso naar meer.

Na de pauze gaat het genieten gewoon door. De Steinway vult de ruimte met prachtige klanken, Lavalu geeft er betekenis aan. Bij "Too Much" gaat ze vlak voor het publiek staan en zingt ze à capella. Toepasselijk en mooi. Aan het eind van "Safe" weet ze de zaal zelfs te verleiden om mee te zingen. Met enige opluchting merk ik dat het ons lukt om de breekbare muziek gepast aan te vullen.

De laatste twee afwijkende stukken ten aanzien van de pure solo pianomuziek, zijn een mooie inleiding om op verzoek van iemand uit het publiek "Waiting" nog eens te spelen. Terug naar de kern van Lavalu en waar ze in schittert!

Ik ben erg verrast en zwaar onder de indruk van de muziek van Lavalu.