26-6-2019
Kosheen – Kokopelli:
Heel soms pik ik een hit op van de radio om in m'n eigen bibliotheek op te nemen. "Hide U" van Kosheen in 2000 was er zo een die qua stijl eigenlijk niet m'n smaak zou moeten zijn, maar me toch grijpt als geheel. Een guilty pleasure.
Meestal probeer ik van de band van zo'n nummer ook wel een album uit. Heel vaak leidt dat tot niets, maar soms zijn er meer raakvlakken.
Zo is het album "Kokopelli" (2003) op de "Draaitafel" belandt. Deze muziek heeft me al tal van keren verbaasd, vanwege de mooi klinkende en pakkende geluidjes/klanken die gebruikt worden. Vanwege de baslijn van "In Your House" van The Cure (Album: "Seventeen Seconds"), die gebruikt is in het openingsnummer "Wasting My Time". Vanwege de stem van zangeres Sian Evans, die me heel goed ligt.
Soms weet een producersduo als Markee Substance en Darren Decoder het zo goed te doen dat ze hitgevoelige muziek maken en zich toch ook onderscheiden van het mainstream hitgeluid. Een ander groot voorbeeld daarvan is "The Art Of Noise". Maar er is ook een parallel met de muziek van Portishead.
De mannen en vrouw van Kosheen weten de juiste snaar voor mij te raken. In dit album is de rock component sterk aanwezig en op een prachtige manier verpakt in downtempo en trip hop muziek. Er zullen naast het element van The Cure nog wel meer elementen uit de staalkaart van de popmuziek zijn gebruikt die ik niet herken. Dat is producers eigen.
Het album staat vol met wat voor mij klinkt als pure hitlijstmuziek, maar met zoveel smaak, originaliteit en hitkunde, dat het voor mij onontkoombare muziek is. De uitzondering op de regel.
Ronnie Earl And The Broadcasters – The Luckiest Man:
Daar is er weer een, een fenomeen wat tot nu toe aan m'n aandacht ontsnapt is. Ronnie Earl maakt al sinds 1983 albums, veel abums. "The Luckiest Man", het laatste album, is alweer uit 2017, dus ook deze is bijna geheel onbekend aan mij voorbij gegaan. Toch blijkt Ronnie Earl in hoog aanzien te staan in de blueswereld. "“…he is one of the most serious blues guitarists you can find today. He makes me proud!”...B.B. King", staat er trots op z'n site.
Maar het is meer dan de gitaar. De composities zijn sterk, de beleving is groot en als zangeres Diane Blue mee gaat doen is het helemaal een bluesfeest. De combinatie brengt de mooiste nummers, zoals "Death Don't Have No Mercy". Dan hoor je ook dat een geliefd bandlid, Jim Mouradian, pas overleden was.
De manier om het gitaarspel van Ronnie Earl te beschrijven is inderdaad door het te vergelijken met B.B. King. Vooral de klank van de gitaar doet daar aan denken. Er is echter geen sprake van namaak, de stijl is eigen, net als de muziek die gemaakt wordt. Dit is moderne blues, 2017 blues waarin nieuwe inhoud aan de blues wordt gegeven, met elementen uit het verleden.
De muziek is aanstekelijk, swingt ook regelmatig de pan uit aan de hand van een Hammond orgel. Toevallige passanten thuis konden ook niet nalaten om hier even een opmerking over te maken. Daar voel ik ook een verbinding met B.B. King, de muziek weet je te pakken en te raken. Moderne blues op een heel hoog niveau.
20-5-2019
Teskey Brothers - Half Mile Harvest:
Nieuw uit Australie zijn de Teskey Brothers. Het heeft even geduurd, maar de muziek heeft nu ook Nederland bereikt. Dit album, al uit 2017, klinkt alsof het in de vroege jaren van de soul gemaakt is. Als een product van het Stax label uit de jaren 60, met als bekendste artiest Otis Redding.
Maar het is niet alleen de soul die deze muziek zo heerlijk maakt, voor mij is het ook de vette blues component. Al moet ik toegeven dat het af en toe moeilijk is om het fijne van de muziek aan een van deze twee hoofdcomponenten toe te schrijven.
Dit in eigen beheer opgenomen debuutalbum klinkt als een met overgave gemaakt product van een professionele studio. De composities zijn stuk voor stuk heel sterk en sprekend. De stem van Josh Teskey kan zich meten met die van de groten uit de jaren 60. Josh Teskey is een geweldige zanger met een fijn randje op z'n stem. Met gemak stel je je bij dit album voor dat dit opnames zijn van zeer bevlogen en geïnspireerde opname sessies.
Deze jonge muzikanten verbazen de hele muziekwereld met hun sound, stijl en kwaliteit. De muziek maakt vrolijk en brengt sfeer in de luisterruimte.
Op hun site staat trots dat hun nieuwe album "Run Home Slow’ in augustus 2019 uit gaat komen. De nieuwe single "Hold Me" klinkt in ieder geval fantastisch!
13-6-2019
Lévi - As I Am:
Voordat ik de achtergrond informatie van Lévi kende maakte de muziek van "As I Am" al indruk. Na het lezen van de statements bij haar eerste video clip: "Ik sta naakt en zonder make-up op de cover. We zijn zo bezig met het perfecte plaatje tegenwoordig. Dat hoeft van mij niet. Je neemt me maar zoals ik ben. Als dat je niet bevalt ook prima, maar ik laat mezelf niet meer iemand anders zijn dan wie ik echt ben.", maakt ze nog meer indruk. Deze houding hoor je terug in de muziek.
Duik je nog dieper in de informatie, dan kom je er achter dat deze EP tot stand gekomen is via crowdfunding. Dan blijkt Lévi een nog jonge Nederlands zangeres/muzikante te zijn aan het begin van haar carrière. Dat is beslist niet te horen aan de muziek. Het album klinkt niet als een moedige poging er wat van te maken. Dit is een volwassen en zeer geslaagd album van een muzikante met een zeer degelijke basis.
Met deze achtergrond informatie begint de verbazing te groeien over de kwaliteit van de zang en de intensheid van de muziek. Zet het album op en direct bij de eerste noten van "Air" is duidelijk waarom. Schitterend! Daarmee is een aspect van de kwaliteiten van Lévi neergezet. In het tweede nummer "Value" komt de soulzangeres aan bod. Dan staat er opeens een hechte soulband vette muziek te maken. Over waardering gesproken, met deze muziek kan dat niet anders.
En dan hebben we de mooiste nummers nog niet eens gehad. Er is nog meer te ontdekken aan Lévi en haar album "As I Am". Luister zelf maar eens en laat je verrassen.
8-5-2019
Jack Broadbent - Trail Of Tears
Dit album is een voorbeeld van goede muziek die zomaar onder de radar kan blijven. Niet dat Engelsman Jack Broadbent geheel onbekend is, want als je al op het Montreux Jazz Festival hebt gestaan ben je geen nobody. Maar het grote publiek kent hem nog niet. “Trail Of Tears” is het eerste album van 3 albums tot nu toe. Als dit album je bevalt is er dus nog meer te genieten.
Persoonlijk kan ik me niet voorstellen dat je niet warm loopt voor deze blues muziek. Er staan werkelijk prachtige nummers op. Het akoestische “Big Black Boat”, “Making My Way”, “Don't Be Lonesome” en een schitterende uitvoering van “On The Road Again” van Canned Heat.
Het is bijna niet te geloven dat deze muziek “On the Road” opgenomen is. Al hoor je daardoor alleen Jack Broadbent op gitaar en verder geen instrumenten. Geen moment klinkt het onverzorgd of zijn er storende bijgeluiden. Er is wel opvallend veel gebruik gemaakt van galm. Een uiting van eenzaamheid? Het werkt voor de muziek heel goed.
Jack Broadbent is een moderne bluesartiest al zou je dat niet zeggen als je de album hoes bekijkt. De foto zou ook in 1968 gemaakt kunnen zijn. De jaren 60 zijn natuurlijk wel een hele vruchtbare tijd geweest voor de blues. Misschien is het een verwijzing naar die tijd. Ik zal de laatste zijn die zegt dat je je moet conformeren aan de mores van de huidige tijd. Belangrijk is dat er onder het oppervlak een begenadigd muzikant en zanger zit.
13-4-2019
Exit North – Book Of Romance And Dust:
Exit North is een nieuw project van Steve Jansen zou je kunnen zeggen, maar daar doe je de andere 3 bandleden mee tekort. Het album "Book Of Romance And Dust" klinkt als een eenheid, een totaalproduct. De percussie van Steve Jansen is daar een herkenbaar accent in, maar de zangerige stem van Thomas Feiner is een fenomenaal gegeven. Hij "spreekzingt" de dichterlijke teksten op een manier die veel lading aan de muziek geeft.
Lading en sfeer is de korte samenvatting van deze muziek. Naast de percussie en zang is er nog veel meer te genieten. Piano, strijkers, met zorg gekozen arrangementen maken van de prachtige composities meesterwerkjes.
Zou je nu de indruk krijgen dat je bij deze muziek van geluk een ronde dansje gaat doen, dan moet ik wel een waarschuwing afgeven. Het tempo is traag, de spreekzang is beeldend en geeft alle ruimte voor associatie, maar vrolijk is het niet. De pracht zit in de onaardse verbeelding van de stemmige gedichten over observaties en verlangens.
Hier is een superband aan het werk. Met als hoogtepunten "Sever Me" en het meer dan 9 minuten durende "Losing". Ik kan nu al niet meer wachten tot de volgende release.
Weergaven: 6