Heel eigenwijs en koppig heb ik de optredens van The Analogues met “Sgt. Pepper’s 50 jaar” afgewezen met het argument dat ik geen namaak Beatles wil zien of horen.

Er zit inderdaad wel iets van een purist in me.

Maar m’n vrouw is ook niet mis, dus die bleef aanhouden en heeft er voor gezorgd dat ik de documentaire over de totstandkoming van het project te zien kreeg. Ik ben dus toch voor de bijl gegaan. De aanpak is dermate grondig, met bijvoorbeeld alleen maar originele instrumenten die ook voor de opname’s zijn gebruikt, dat ik niet meer terug kon. Oeps, dit is mooi, fantastisch en uniek. Het laatste argument dat het The Beatles zelf niet waren kon bij de vuilnisbak. Het nadeel van een purist zijn zeg maar.

“The White Album” live nagespeeld bij ons in schouwburg “Het Park” was dus geen issue meer. Ik was zelfs wat gespannen vooraf. Dit zou zomaar een unieke avond kunnen worden.

Na een korte introductie van The Beatles, een terugblik naar de tijd waarin het “White-album” gemaakt werd (1968) barst het los met “Back In The U.S.S.R.“. Een geweldige binnenkomer natuurlijk.

Elke twijfel of ik dit leuk zou vinden werd direct aan de kant gezet. Met “While My Guitar Gently Weeps” kwam de definitieve bevestiging dat deze avond door merg en been zou gaan, uit m’n ooghoeken tevoorschijn. Het Beatles gevoel werd heel dicht benaderd met de muziek en de precisie waarmee het gespeeld werd. Er was alleen even gewenning nodig aan de zangstemmen. Het werd een strijd tussen het geluk over de muziek en het ongemak van al dat vocht.

Maar er stond dan ook wel wat op het toneel. Naast bandleider Bart van Poppel, een compleet Beatles “orkest” om alle instrumenten maar bespeeld te krijgen die voor het uitvoeren van het “White-album” nodig zijn. Het plaatje vanuit de zaal van de muzikanten op het toneel is alleen al een pracht. De projecties op het scherm minstens zo mooi en minstens zo zorgvuldig bij de muziek uitgezocht. De passie van de muzikanten straalt er van af, wat kan je anders bij deze geniale “heilige” muziek.

De avond barst natuurlijk van de hoogtepunten, maar “Blackbird” is speciaal ontroerend. “Julia” klinkt lieflijk, zoals alleen de Beatles dat kunnen maken en “Helter Skelter” aktiveert alle rockvezels in m’n lijf. “Good Night” na “Revolution 9” is Beatles gekte ten top. Wat een ongeëvenaarde variatie.

Maar dan is het nog niet voorbij. In de toegift worden nog een paar vroege singles gespeeld, van die heerlijke rock & roll. En natuurlijk “All You Need Is Love”. Ik ben inmiddels kapot van geluk, wat een mooie avond! 

Veel dank aan Fred Gehring voor het starten van dit project. 

Alleen het gegil zoals dat te horen is op de liveopnames van de Beatles ontbreekt, dat is alles.

 

Views: 8