In het verleden heb ik korte impressies van Roxy Music live gezien waar ik stevig van onder de indruk was. Met als gevolg dat je dat in z'n geheel wilt ervaren, door DVD's te kopen en naar optredens van Bryan Ferry te gaan. Dat resulteerde in het zien en horen van mooie muziek, maar toch niet helemaal in de vervulling van de behoefte.

Vanavond is er een nieuwe kans, deze keer Bryan Ferry ondersteund door het Metropole Orkest. Dat zou dus een nieuwe ervaring kunnen worden en dat biedt kansen. Het AFAS is in ieder geval een locatie waar geluid tot z'n recht komt.

Na dik twee uur wachten, ik was veel te vroeg, kwam het orkest het podium op. Even later gevolgd door Bryan Ferry. Het kan onzin zijn, maar zo'n moment lijkt al veel te zeggen. Dat voelde meteen al goed.

"The Main Thing" wordt ingezet en ik laat weldadig de klanken over me heen komen. Ja, dit is de sfeer en het geluid waar je op hoopt. De muziek van het geweldige album "Avalon" wordt perfect live uitgevoerd. In dezelfde sfeer krijgt "Don't Stop The Dance" van het album "Boys and Girls" zo'n zelfde soort remake. 

Dan blijft er maar 1 wens over, net zo'n mooie interpretatie van het oude Roxy Music werk. Ook daar hoef ik niet lang op te wachten, daar is "Ladytron" van het eerste album. Ik voel me een gelukkig mens.

Ik zou nu ieder nummer op kunnen noemen en telkens uiten hoe prachtig het is, maar dat zal ik maar achterwege laten. Het orkest en de band samen spelen de muziek zoals ik het zo graag hoor.

Zelfs de oude nummers krijgen hun hoekigheid en scherpte mee in deze setting. Mede door fantastisch gitaarwerk van oudgediende Chris Spedding en de dames die de saxofoon en clarinet (Jorja Chalmers) en viool bespelen. Vooral de saxofoon stukken kerven nieuwe herinneringen in m'n toch al verwende ziel.

De stem van Bryan kan er mee door al is er wat slijtage te horen, maar ja wat wil je op deze leeftijd (73). Gelukkig wordt veel daarvan weggepoetst door de dames van het achtergrondkoor.

Deze zijn even later nog verantwoordelijk voor een vocaal hoogstandje tijdens de uitvoering van "Avalon". Noem de ervaring maar een orgasme, dat lijkt me wel terecht.

Mijn avond is allang geslaagd. Ik kan haast niet geloven dat er nog meer komt, maar "Love Is The Drug" hakt er nog even stevig in, net als natuurlijk "Virginia Plain". M'n geluksemmertje begint over te lopen. Ook dat blijkt slechts een voorbode te zijn. All-time superhit "Let's Stick Together" krijgt de uitvoering van m'n leven en dan moet het toch klaar zijn.

Ik ben klaar om naar huis te gaan. Op het podium zie ik echter nog geen beweging. Het volgende nummer wordt ingezet. Hé, wat is dat ook alweer? Dan dringt het tot me door, "Jealous Guy".

Ja, we delen een bewondering. En ook dit mag Bryan Ferry coveren, hij kan dat. Wat een prachtige uitvoering en einde van deze avond. Nog heel lang gaat een stukje van de tekst door m'n hoofd: "I Was Dreaming Of The Past...".