Al op woensdag 16-10-2013 waren we in Arnhem om van de muziek van Anouk in een Symphonica In Rosso variant te gaan genieten. Niet gehinderd door enige update van radio of televisie hadden we de hele reis gemaakt om vlak bij de Gelredome op te merken dat het nog zo rustig was op straat. Even later draaiden we het parkeer terrrein op en kwam de ontnuchtering:

Ze was te ziek om op te treden. Bummer! Arnhem ligt nou niet om de hoek vanuit Hoorn en we hadden ons er zo op verheugd. Dan maar een hapje eten in Arnhem en rustig weer naar huis. Tot onze verrassing zaten er in het uitgekozen restaurant goede kennissen uit Hoorn al aan een tafel. Ja, gedeelde smart is toch anders.

Een paar dagen ging het bericht rond dat het optreden misschien op zondag (20-10-2013) zou plaats vinden. Dat ging dus ook niet door en uiteindelijk zaten we 16-12-2013 in de Ziggodome. Lekker dichtbij voor ons.

De aftrap van het concert was overdonderend, zeg maar verpletterend, "The Rules" van het nieuwe prachtige album "Sad Singalong Songs". Met de imposante podiumopbouw, als achtergrond bij het orkest, was dit heel speciaal. De overgang naar "The Good Life" was heel natuurlijk.

Gedragen op de orkestklanken hou ik het niet meer. Ik raak echt overmand door de muziek. "Are You Lonely" brengt daar geen verandering in, ik weet werkelijk niet meer hoe ik het heb. Ja, ik vind "Sad Singalong Songs" echt een mijlpaal, maar dat dit zo prachtig uit zou pakken met een groot orkest ging m'n verwachtingen ver te boven.

"Birds" is zo'n sterk nummer, niet voor niets uitgekozen voor het Eurovisiesongfestival. Anouk zingt het een soort van lichtvoetig, een beetje zwevend zeg maar. Wat uniek!

Met "Down & Dirty" wordt er uit een ander vaatje getapt en kan ik m'n zinnen een beetje bij elkaar rapen, ondanks deze opzwepende muziek. Nu komen we op het terrein van een ander mega-album van Anouk, "Live At Toomler". Ook fantastisch, maar niet meer zo'n vloedgolf aan emoties.

Hoe gaat "Modern World" klinken met orkest? Niet heel veel anders lijkt het. Blazers zetten hun accenten, maar welk orkest kan een voluit meezingende zaal bijhouden?

Het intermezzo waarin de band wordt voorgesteld en er wat ruimte is voor improvisatie brengt hier geen verandering in. Weer gaan door de solo's de gedachten naar "Live At Toomler". De achtergrondzangers shinen en het publiek geniet. Zo fijn!

Met "I Won't Play That Game" lijkt er een doorkijkje gegeven te worden naar de muziek van een nieuw album, maar dit nummer is helaas nooit op een nieuw album uitgekomen.

"One Word" is gewoon weer fantastisch. Dat subtiele begin, ik ga er helemaal in op. Nu komen de strijkers en blazers weer tot hun recht. Mooi!

"Three Days In A Row" krijgt een gloedvolle uitvoering. Het is toch bizar hoeveel schitterende nummers Anouk al bij elkaar heeft geschreven. Je kan je persoonlijke favorieten hebben, maar dit is een aaneenschakeling van zeer goede muziek.

Ik weet niet wat de deal met Trijntje Oosterhuis was en hoe dit gekomen is, maar tot onze verrassing komt Trijntje Oosterhuis samen met Anouk zingen en wordt er geen nummer van Anouk gezongen, maar "Nothing At All". Covers, dat kennen we alleen nog van het album "Lost Tracks". En net als op dat album maakt ze er een onvervalst Anouk nummer van. Bizar!

Het is een soort van aankondiging van de encores. Nog even knallen met "Lost", "Killer Bee" en "Nobody's Wife".

Wat een "beest" van een avond, ik weet niet hoe ik deze massieve ervaring anders moet uitdrukken. Zo mooi, zo overweldigend, zo Anouk, ook met orkest.