Als we eenmaal weer eens kaarten voor Peter Gabriel hebben wordt er ook rijkhalzend naar uitgekeken. Tegen die tijd waren er alweer 6 jaar voorbijgeggaan zonder dat we deze live sensatie hadden gezien.

En nu ook nog in de Ziggodome, de concerttempel voor Nederland die nu al een jaar bewezen heeft een zeer fijne plek te zijn en ook een van de weinige grote zalen waar een optreden heel goed kan klinken. Ook Peter Gabriel lijkt te voelen dat een tour al een tijdje terug is, de tour heeft de naam "Back To Front" gekregen.

We beginnen met Peter Gabriel die achter z'n keyboard zit, een beeld wat ook is blijven hangen van het optreden in het Westerpark, maar dan staand. Het openingsnummer "Playing For Time" ken ik niet en pakt niet meteen, dus heb ik tijd om even op Peter zelf te letten.

Het laatste restje haar is verdwenen, hij oogt dik, mede door de donkere kleding die hij aan heeft. Na een paar nummers moet ik ook vaststellen dat z'n stem niet helemaal vast is. Jammer, maar de muziek blijft natuurlijk sterk al begin ik wat ongeduldig te worden. Hij zit een viertal nummers achter z'n keyboard, wat later het "acoustische" deel van het concert blijkt te zijn.

Met "Digging In The Dirt" lijkt het optreden dan toch los te komen. De gitaren scheuren heerlijk, Peter gaat het hele podium over en de "lichtmasten" zwaaien hun licht over het podium. Zo zie en hoor ik het graag. Met "Secret World" wordt het leuke dansje gedaan met z'n maten Tony Levin (bassist) en David Rhodes (gitaar). Ja, ja, Gabriel en "dansen" ik snap dat wel en voel erg met hem mee.

Dit leidt tot "No Self Control", prachtig en door de onhandige bewegingen van Peter Gabriel versterkt. Dan verschijnen er een aantal mega dobbelstenen die voortdurend gedraaid worden tijdens "Games Without Frontiers". Het doel ontgaat me echter, games? Het maakt niet uit, het nummer is prachtig en wordt door de hele zaal gevierd. We rollen zo "Solsbury Hill" in, nog meer ultiem genot.

Dan volgt een blok met muziek van het album "So", toch wel het mooiste wat Peter Gabriel gemaakt heeft. Maar dat dit een blok "So" zou worden wisten we toen nog niet. De krakers werden aaneengeregen, het majestueuze "Red Rain", het machtige "Sledgehammer", het o zo prachtige duet "Don't Give Up", de wonderlijk mooie klanken van "Mercy Street" en natuurlijk het uitgelaten "Big Time", om maar even mijn hoogtepunten te noemen.

Tijdens "The Tower That Ate People" komt er een gigantisch "rond doek" naar beneden dat om Peter Gabriel heen zakt en hem dus "op eet". Visueel erg mooi, maar voor mij ook een beetje misplaatst. Niet finale waardig wat mij betreft.

Dat is de echte afsluiter wel, "Biko". Ik zal nooit meer de chant vergeten die eindeloos doorging, destijds in de regen op Werchter. Vanavond doen we het nog eens lichtjes over. Het blijft indrukwekkend en het geluid was top.

"So" integraal live is de grote bonus van dit concert. Die is binnen en ik heb op grootse wijze genoten van dit concert in deze prachtige muziektempel.