(Adèle in Ziggodome 6-6-2016)
We zijn op visite geweest bij Adèle. Niet bij haar thuis, maar in de Ziggodome. Sinds kort is ze niet meer zo'n huismus als vroeger. We waren vooraf behoorlijk zenuwachtig, want we waren nooit eerder bij haar geweest. Helemaal voor niks natuurlijk, want zodra je samen aan zit is het heel gezellig. Het was zelfs zo leuk dat nu een gevoel van gemis overheerst en het besef zeurt dat een dergelijke ervaring nu ver weg is.
Ja, het was geweldig wat Adèle neergezet heeft. Het was het laatste concert in de rij van 4, dus we hadden zowel positieve als negatieve dingen gelezen. En geloof me alle negatieve opmerkingen zijn gezeur, dat is zoeken. Het was bijna perfect, slechts tijdens 1 nummer op het midden podium begonnen de bassen te stapelen, waardoor een vervelend soort gerommel de rest van de muziek af en toe overstemde. Slechts 1 nummer was niet perfect qua geluid. Maar dat is ook alles.
De muziek van Radiohead of Pink Floyd is niet te vergelijk met die van Adèle. Als artiest is ze wel van een eenzelfde orde van grootte. Nog maar een paar weken geleden was Radiohead in de HMH een memorabel concert en nu is er weer zo'n intense ervaring bij gekomen. Niet in de traditionele zin van een popconcert, maar in de unieke variant die Adèle daarvan gemaakt heeft. Een soort huiskamer als podium voor haar stem. (Uiteindelijk is de huiskamer de beste plek om echt naar muziek in alle details te luisteren.)
Adèle heeft een glorieuze stem, een stem die je diep kan raken. Samen met een begeleiding die haar stem perfect aanvult. De man achter het geluid heeft wat dat betreft ook een geweldig resultaat neergezet. De band/begeleidingsorkest was aanwezig, maar Adèle bleef op de voorgrond in een hele mooie mix. Live, maar in detaillering van het geluid de beleving van een studio opname. Alles staat in het teken van de muziek van Adèle waar haar stem zo'n belangrijke plaats inneemt.
Een gedachte tijdens het concert was: "Deze vrouw heeft alles." De stem, het vermogen om mooie muziek te schrijven. De omgeving om dit tot een prachtig product te maken. Het team om een live optreden een sensatie te laten worden. De finesse om het
onvergetelijk te maken.
Confetti met handgeschreven boodschappen van Adèle! Wie denkt er aan en wie voert dat ook uit: Adèle en haar team. Ze heeft alleen een dikke kont, zoals ze zelf in haar Engelse bewoording riep tijdens de "selfie sessie" voor het publiek, maar zelfs daarvan is het discutabel of dat een minpunt is. En niet te vergeten een gezin en een gezinsleven. Ze gaat gewoon met haar zoontje fietsen in
Amsterdam. 
Het belangrijkste van alles, ze laat ons meegenieten van haar talenten. De een vindt het gebabbel tussen de nummers door vervelend, zelf vind ik het een hele mooie persoonlijke manier om elk nummer op een voetstuk te zetten.
Dat alleen zingen op zich niet optimaal kan blijven boeien wordt ondervangen door een extra podium. Daar werd "Set Fire To The Rain" zelfs voorzien van een heus regen 
gordijn om haar heen. Prachtig, ik geef toe dat ik iets met water heb, maar toch. De moeite wordt toch maar gedaan om dit voor elkaar te maken. Dat ze ruim de tijd nam voor een "selfie sessie" met het publiek om haar heen, ik vind het alleen maar vermakelijk en geniet van haar humor bij het commentaar op haar poseer houdingen. Hadden we er maar bij gestaan, en ook een selfie kunnen maken.
Ook op de setlist is alleen maar aan te merken dat het nooit genoeg is. De opener "Hello" was vanzelfsprekend en veroorzaakte al meteen kortsluiting in alles wat bij voelen betrokken is in m'n lijf. Een soort vreugde kramp waar ik tijdens de volgende nummers
langzaam van herstelde tot "Water Under The Bridge" voor een nieuwe "verstikking" zorgde. Voor mij vreemd is dat "Skyfall" uit de lucht kwam vallen met een aanval op de beheersing. Mooier dan ooit. "Make You Feel My Love" blijft bijzonder als cover, hulde ook aan Bob Dylan.
Zo kan ik over bijna alle volgende nummers ook wat zeggen. Dat zou te veel zijn. Adèle kondigde op een zeker moment het eind van de avond aan waardoor een lichte paniek over me heen kwam. Shit, wat is de tijd snel gegaan! Heb ik alles wel goed 
genoeg in me opgenomen en beleefd? Onzin natuurlijk, maar wel reden om de rest van de avond naar binnen te zuigen en elk moment te beleven. Ook nog even om me heen kijkend of dit wel op video vast gelegd wordt. Ik kon het niet ontdekken, maar is wat mij betreft een must. Dit wil ik nog een keer terug zien en horen. Wat een mooie avond!
Setlist:
Hello
Hometown Glory
One and Only
Rumour Has It
Water Under the Bridge
Skyfall
Million Years Ago
Don't You Remember
Send My Love (to Your New Lover)
Make You Feel My Love (Bob Dylan cover)
Sweetest Devotion
Encore:
Chasing Pavements
Someone Like You
Set Fire to the Rain
Views: 9