Voor de derde keer naar Marco Borsato, deze keer maar liefst met z'n zevenen helemaal naar Arnhem. De roem en faam van Marco Borsato is duidelijk, hij spreekt een heel groot deel van Nederland aan. De muziek zweeft voor mij nog steeds een beetje aan de randen van wat leuk is, maar de waardering, vooral voor de persoon Marco Borsato, is ook bij mij groeiende.

We hebben mooie tribune plekken met goed uitzicht op het podium en de uitloop de zaal in. Het podium is afgeschermd met een heel groot gordijn. Zodra dit naar beneden komt barst de show los en kunnen we ons vergapen aan de animaties en het enorme "scherm" wat boven het podium zweeft.

Zou de muziek gaan vervelen, de show er omheen zal dat zeker niet. Marco Borsato gaat als een wervelwind over het podium en al bij het derde nummer "Vrij Zijn" zingen vooral de vrouwen in de zaal uit volle borst mee. 

Niet veel later doet Lange Frans mee. Marco Borsato houdt van duetten en optreden met andere artiesten. Ook met het idee om beginnende artiesten een keer een groot podium te laten ervaren. Ik vind het "handen in lucht" repertoire niet altijd prettig, maar zo samen met Marco Borsato kan het er mee door.

Ik begin nummers te herkennen waar ik inmiddels ook wel wat mee heb, "Je hoeft niet naar huis vannacht" en "De waarheid" bijvoorbeeld. De kwaliteit van de zang en de nummers pakt je toch langzaam in, al is het genre niet helemaal mijn smaak.

Dan is het de beurt aan Krystl om mee te zingen. Marco Borsato maakt daar heel galant wel iets van, ik zelf snap de combinatie niet zo. Ben Saunders is in die tijd een gevierd artiest, hij is ook van de partij. Hij heeft een hele goede stem, samen met Marco Borsato is dat een mooie combinatie.

Het concert is dan al echt los en Marco Borsato nog meer. Hij gaat van voor naar achter en van links naar rechts over het podium. Betrekt zijn bandleden en het publiek bij de show en geniet van gitaar of saxofoon solo's. Neemt even rust op een kruk voor "Als Rennen Geen Zin Meer Heeft". Of neemt een combo-tje mee naar het eind van het podium, wat midden in de zaal ligt, om "Zij" en "Waterkant" op een hele intieme manier te brengen.

Hoogtepunt van de shows zijn ook de saxofoon solo's van Kees ten Dam, dat vind ik ook erg mooi. "Rood" begint me ook steeds beter de bevallen als opzwepend nummer.

Naast de muziek, animaties, podium aankleding, enorme band en vele gasten kan het nog steeds niet op bij Marco Borsato. Hij beklimt bijvoorbeeld een soort van stelling, die hem hoog boven het publiek naar een meisje in de zaal brengt, die hij een hart onder de riem wil steken. Hij gaat haar zelfs toezingen.

We gaan al naar het eind van deze audiovisuele trip, maar ook nu gaat het maar door. Tijdens "Wit Licht" wordt een enorm raster van witte led buizen zichtbaar bovenin de zaal. Werkelijk ongelofelijk wat er allemaal uit de kast wordt getrokken.

Maar dat is nog lang niet alles, tijdens "Dichtbij" zijn er live beelden van zandkunstenaar Gert van der Vijver. De afsluiter "Lentesneeuw" brengt sneeuw in de vorm van confetti met zich mee.

De rust van de neerdalende confetti is een scherp contrast met het spektakel wat we net achter de rug hebben. Een show van ongekend formaat! Marco Borsato heeft er voor mij ook weer een tandje waardering bij.