Weingarten-Charlton - Where There Is Light:

Ambient van een heel andere orde. Nu gaan de geluiden niet in elkaar over als penseel streken op een doek, nu zijn de aanslagen op de met name vleugel en gitaar goed te onderscheiden. Het ambient karakter ligt in het zeer behoedzame tempo van de muziek.

Er is ruimte voor stilte en verstilling. De uitstervende echo van de vleugelaanslagen voeren de boventoon van dit album.

Volgens mij zeer geschikte muziek om ook eens in het donker met een diashow op het podium te brengen à la Syndrome en Amenra.

All Them Witches - "Sleeping Through The War":

Moderne rock, een mooi voorbeeld dat het nog steeds interessant kan zijn.

Vooral door het gebrek aan de veel toegepaste clichés. Ongepolijst en onvoorspelbaar weten ze toch de momenten te creëren waar je naar gaat verlangen. Een rommeltje of juist een uiting van creativiteit, het hangt er vaak om. Het vormt uiteindelijk de ontdekkingsreis die bij mij naar ontzag en waardering, ja kippenvel, leidt. "Guess I'll Go Live On The Internet".

Nils Petter Molvaer & Moritz von Oswald  - (1-1):

Bij de muziek van Nils Petter Molvaer & Moritz von Oswald  (1-1), gebeurt er iets heel anders. Het experimentele is nu ook aanwezig, maar die zit in het spanningsveld tussen de trompetklanken en de "ambient beat".  

De trompetklanken zijn zonder meer heel spannend te noemen. IJl en onvoorspelbaar voegen ze een schitterende laag toe aan de ritmes die ik zonder deze klanken niet lang zou kunnen verteren.  

Voor mij is een ultiem voorbeeld hiervan "Development". Een 8,5 minuten durend stuk waarin de op aardbeving niveau opererende lounge beats aantrekkelijk worden doordat er ook trompetklanken achter verborgen gaan.

En daarmee is de week samengevat, ver weg van de veel gebaande paden. Ik heb nog niet eens gemeld dat er tussendoor ook nog een vinyl-rip van Eberhard Schoener, "Spurensicherung", de aandacht vroeg. Een kunststukje van "Hanzel" en een voor mij nog niet eerder ontdekt juweeltje. Dus een week met veel ongemakkelijke maar oh zo mooie muziek.

Nouvelle Vague - I Could Be Happy:

Dit is lekkere sfeervolle muziek. Niks mis mee, in deze muziek mis ik nog de herkenning van de "wauw" momenten. Dat kan nog komen. Het is mooi opgenomen en het gezongen Frans is voldoende beeldend om de onbegrepen tekst delen toch aantrekkelijk te maken.

Hope Sandoval & The Warm Inventions - Until The Hunter:

Het derde solo-album. Ik verwachtte het niet, maar Hope Sandoval heeft al veel ervaring in het pop-wereldje: wiki.

Daarmee staat de muziek die ze maakt in een ander kader. Deze meest kabbelende, dromerige muziek is andere koek. Elke keer als ik een nummer hoor doet het me wel wat.

Nadeel van deze muziek is dat het zo weinig houvast biedt, er zitten niet veel snel herkenbare pakkende of prikkelende momenten in. Toch is dat juist ook de kracht van deze muziek. Je moet het even op je laten inwerken. Op de "Draaitafel" bijvoorbeeld.

Dhafer Youssef - Birds Requiem:

Een andere verrassing is de muziek van Dhafer Youssef. Na het album "Diwan Of Beauty And Odd" moest ik verder zoeken in z'n muziek, "Birds Requiem" is daarvan het resultaat.

Het is net zo'n prachtig album! Ik kan nu met terugwerkende kracht vaststellen dat de kwaliteit van de muziek constant en bijzonder is. De aparte mix van jazz en oosters ge-oriënteerde muziek is geweldig. Dat ik daar niet alleen in sta lees ik ook in de review van "only jazz".

Meteen is ook duidelijk wie verantwoordelijk is voor de geweldige trompet bijdragen: Nils Petter Molvær. Daar is hij weer, het kan allemaal geen toeval meer zijn. Hier zijn giganten aan het werk. De een op de oud de ander op de trompet.

Het geluid en de productie zijn fantastisch, dat is toch iets wat in de jazz wereld veel beter geregeld lijkt te zijn. Zitten daar de beste technici? Misschien kan het nog mooier met MQA.

Chrysta Bell & David Lynch - Somewhere In The Nowhere:

Sinds het album "This Train" (2011) is een deel van m'n geest alert geweest op de naam Chrysta Bell. Dit album was zo apart. Een fotomodel, actrice en zangeres in één persoon en ook nog een die heel aparte mooie muziek maakt.

Ja, ze ziet er ook nog eens prachtig uit. De historie leert dat dat al snel betekent dat de ambitie om ook muziek te maken een brug te ver is. Voor Chrysta Bell is dat duidelijk niet het geval.

Val ik voor stem, ja, maar ook voor het gehele muziekplaatje. Dit is geen gemakkelijke dance plaat, waar er al zo heel veel van zijn, maar dit album heeft een eigen herkenbare stijl.

Deze keer wordt ook de samenwerking met de veelzijdige gigantDavid Lynch volmondig genoemd op het album. Wat is zijn rol? Het beeldende in deze muziek? Of is hij verantwoordelijk voor b.v. "Back Seat"? Waar een wat mij betreft succesvolle "remake" van "Je t'aime... moi non plus" gemaakt is. 

Hoe dan ook, bij de eerste tonen van dit album ben ik weer verkocht. Dit raakt me van begin tot eind, met of zonder "Back Seat".

Michel Banabila - Float:

De grootste bewondering gaat deze week uit naar het album "Float" wat al in 2013 is uitgebracht. Michel Banabila is nota bene een Nederlander, maar toch aan mijn aandacht ontsnapt.

Niet helemaal vreemd als je op de wiki leest waar hij tot nu toe mee bezig is geweest, maar toch wel een Edison winnaar, 'Voiznoiz III - urban jazz scapes' (2003). Ik zal toen alleen de naam Eric Vloeimans geregistreerd hebben, onterecht dus. Heerlijk om weer eens iets van deze klasse te ontdekken. Er lijkt weer een wereld vol met mooie muziek voor me open te gaan. Kijk maar eens naar de zeer indrukwekkende lijst van albums op Discogs!!! Wow, dat ik dat nu pas ontdek!

Een combinatie van elektronische muziek en jazz dus. De jazz kan ik vooral terug leiden tot de fantastische trompet klanken. Misschien dat de voor mij vrij oosters aandoende muziek bij de Discogsclassificatie ook onder de jazz noemer vallen?

De "oosterse" instrumenten, welke dat dan ook moge zijn, vullen dit album met prachtige klanken en melodieën. Klank en melodie zou, als dat niet voor alle muziek zou opgaan, toch een samenvatting kunnen zijn omdat het hele album zo'n super mooi klankbeeld heeft. Het is echt een feest naar te luisteren.

Het eerste nummer "Lapidarium" laat alles wat de CD is al horen. Een super mooie intro met "fladderende" viool, overgaand in piano, ondertussen meedrijvend op de weelderige golven van een bas. De piano wordt overgenomen door een sitar (?) en het nummer eindigt met een meer elektronische/elektrische gitaar boventoon. Heel mooi! En dat is nog maar het eerste nummer.

Het is misschien een besmette typering, maar dit zou ik "music for the millions" noemen. Het heeft een soort universele schoonheid in zich.

Apocryphos, Kammarheit, Atrium Carceri - Onyx:

Een niet te onthouden bandnaam met een mineraal als identiteit voor de aangeboden muziek. Het klinkt allemaal net zo duister als de muziek zelf zich, dark ambient.

Velen zullen roepen dat ze hier niet vrolijk van worden, maar ik beleef hier juist heel veel luisterplezier aan. Ik laat me meevoeren in deze ongrijpbare wereld van nietszeggende trillingen met weinig ritme die juist een spannend geluidsbeeld vormen. Ik hou hier van.

Doyle Bramhall II - Rich Man:

Mooie singer-songwriter en bluesy muziek. Dit moet misschien nog wat groeien, een keer in z'n geheel beluisterd worden. Doyle Bramhall II verkeert vaak in goed gezelschap, dat zegt ook wel wat.

Max Richter - The Leftovers (Music from the HBO Series) - Season 1:

Een al wat ouder album (2014) maar nu pas in mijn vizier. Met recht soundtrack muziek, ik ken "The Leftovers" niet, maar het klinkt allemaal heel spannend. Ik hoor het ook wel in "The Game Of Thrones".

Muziek met veel emotie zoals je dat in georkestreerde film muziek verwacht. Mooi in de zin dat het allemaal mooi klinkt en mooie muziek is.

Kik - Stad en Land:

Wat zou ik met die koptelefoon dan beter kunnen beoordelen? Nou, b.v. The Kik met het album "Stad en land". Een staaltje sixties/beatmuziek stijl die z'n weerga niet kent. Prachtig opgenomen en vastgelegd. Mooie teksten en leuke humor. Het beste wat ik tot nu toe van The Kik gehoord heb. Als ik dit luister waan ik me even in m'n allervroegste jeugd. Her-beleef ik die vroege indrukken van de radio in die tijd.

Banabila - VoizNoiz II: Urban Sound Scapes:

 De "pop beat" is vaak ver te zoeken in deze soundscapes. Toch is de beat er onderhuids wel. Ik kan me voorstellen dat als je daar gevoelig voor bent, of echt in de muziek op gaat, je hier wel als een dolle op kan dansen. Met name dolle vanwege de variaties in het ritme en de verrassende wendingen. Een soort silent disco op "stadsgeluiden".

De aparte geluiden, bij elkaar gebracht en in een ritme gezet, zijn boeiend. Als het ongemakkelijke er afgespoeld is na een paar luisterbeurten, komen de pareltjes bloot te liggen. De volstrekt unieke momenten in de soundscapes die een leven krijgen, die zich in je gemoed vastbijten en vragen, smeken om herhaling.

Cigarettes After Sex - "I" : 

Ik hoor een mooie vrouwelijke stem en lekkere muziek, maar verder komt het nog niet. Bovendien hik ik telkens weer tegen die naam aan: Cigarettes After Sex. Waarom die naam? Het lome gevoel? Wil je daar altijd op deze manier mee geassocieerd worden? Music After Sex had ik begrepen.

Rachael Yamagata - Walker:

Met "Tightrope Walker" van zangeres Rachael Yamagata heb ik nog wat wisselende luister momenten. Regelmatig trekt ze m'm aandacht met mooi passages. Ze heeft daarbij ook niet altijd voor de makkelijkste weg gekozen in haar begeleiding en instrumentale ondersteuning. Dit is muziek die meer tijd nodig heeft en die krijgt ze ook. Dit is muziek waar je binding mee krijgt of helemaal niet. We zullen zien.

Het valt me nu pas op hoeveel zangeressen er op de "Draaitafel" liggen. Ik heb er nog een:

Tim Bowness - Stupid Things That Meant the World:

Tim Bowness is een grote verrassing voor me. Wat een mooie stem, wat een heerlijke muziek maakt hij. Toen ik hem hoorde zingen kreeg ik meteen het idee dat dit de stem is die afgelopen jaren een aantal platen de moeite van het luisteren waard heeft gemaakt. Het voelde als de ontdekking van de kracht achter veel albums.

Niet geheel onterecht gezien zijn samenwerking met Steven Wilson encentrozoon, maar er moet meer zijn waar ik m'n vinger nog niet achter heb. King Crimson, Steve Hackett, ..? 

Hoe dan ook, ik ben hier helemaal weg van. Zijn stem lijkt alles mooier te maken, alles beter te laten klinken. Z'n intonatie zit boordevol betekenis, elke draai in z'n stem vertelt een verhaal.

Wat een gedurfde composities en productie ook, geen modernisme klinkt daar in door. Er is geen haast om klank, ritme en eenvoud hun werk te laten doen. Om met rust en grote precisie de muziek te laten stralen.

De kracht (schoonheid) van de eenvoud gaat hier zeker op. Dit maakt dat er een soort magie in de muziek zit. Wat kan ik nog doen om m'n plezier te beschrijven? Dit is geluk die je op een door jezelf gekozen moment over je heen kan laten komen. Zou er nog meer van zijn?

Glasgow Coma Scale - Enter Oblivion:

Het tweede album van de Glasgow Coma Scale mag er zijn. Dit is muziek die nooit onopgemerkt voorbij komt tijdens het shuffelen van de "Draaitafel". De ietwat complexe, maar daardoor ook interessante rock composities blijven de aandacht trekken.

Deze "geluidswal" van elektrische gitaren ligt mij heel goed in het gehoor. De melodieën lopen door elkaar en vormen een fijn weefsel wat af en toe aan de "Seventeen Seconds" van The Cure doet denken. Het is wat lichter in sfeer dan "Seventeen Seconds" en het rockt wat meer.

Het wordt "Post Rock" genoemd. Ik zou het liever "Future- of Re(turn)- Rock" willen noemen. Een fraaie moderne vertolking van rock muziek. "Electronic Rock" zou ook kunnen. Door de "dichtheid" van het geluidsbeeld is er ook een parallel te trekken met veel elektronische muziek. Er is geen zang, de elektronische geluiden zijn bovendien een hoorbaar onderdeel van de muziek.

Ik ken het vorige album niet, maar dit zou een stadium in de ontwikkeling van deze band kunnen zijn die in de toekomst tot grootse muziek kan leiden. Mijn verwachtingen zijn gewekt. Ondertussen kunnen we lekker luisteren naar "Enter Oblivion".

Riverside - Eye of the Soundscape:

Hoe verwerk je de dood van een vriend en mede bandlid? Leidt dat tot woede, ontstaat er een apathie of kan je over het geheel heen kijken en je gevoel en ervaringen uiten in een evenwichtige beschouwing. Met het muziekverleden van Riverside zou ik niet verbaasd geweest zijn als er een knalhard woedend album was gekomen.

Niets van dat alles, toch er klink wel emotie door in de muziek, muziek is emotie. De ervaringen zijn, als ik de muziek mag interpreteren, aanleiding voor verdieping. Er is inderdaad een "soundscape" ontstaan, waarin een ruimte gevonden is voor bezinning die geleid heeft tot veelzijdigheid en creativiteit. De weergave van een zoektocht naar een nieuw begin zonder geweld te doen aan het verleden.

Het uiten van een dergelijke ervaring helpt bij het verwerken ervan. Het mooie van het uiten via muziek is dat dit een weg kan zijn naar composities waarbij jaren later nog hoorbaar en voelbaar is welk een "trauma" er aan ten grondslag ligt.

Misschien is dit minder herkenbaar als je voor het eerst naar muziek van Riverside luistert. Ik betwijfel het, ik verwacht dat deze muziek je direct gaat grijpen, een klem om je hart legt waar je niet direct vanaf komt. Beginnen met luisteren is doorgaan met luisteren. Ervaar het leven in deze muziek als in een klassiek drama op het witte doek.

Dit mag je niet missen.

Byron Metcalf & Mark Seelig - Intention:

Nog zo'n "oudje". Bij TV programma's over indianen of als je het voorrecht hebt gehad om tijd in indianen gebieden door te brengen ontstaat bij ons altijd de behoefte om de muziek daarvan te kopen. Dan kom je al snel in de meditatie sferen terecht en valt de muziek uiteindelijk tegen.

We hebben zelf al een David & Steve Gordon -Sacred Earth Drumsgescoord bij een bezoek aan Death Valley. Gelukkig een CD die wel aan de verwachtingen voldoet. Deze van Byron Metcalf & Mark Seelig mag er ook zijn. Het fijne is dat het lange tot zeer lange nummers zijn, iets wat gewoon bij deze muziek hoort.

Daarnaast klinkt het een soort van authentiek, voor zover dat mogelijk is. Fijn drumwerk, samen met keel en didgeridoo-achtige klanken, af en toe aangevuld met fluit. Niet direct "ïndianen-muziek", maar het element van "oude stammen" is hier heel erg aanwezig en consequent doorgevoerd.

Dit beschrijven ze zelf veel mooier op Bandcamp. Van mij de tip dat dit in mijn ogen ook de lading dekt. Voor wie er naar op zoek was.

Christian Kjellvander - A Village - Natural Light:

De reden dat deze muziek zich nog op de draaitafel bevindt is de stem van Christian Kjellvander in combinatie met een soort "aanhakende" instrumentale begeleiding.

De nadruk ligt bij deze muziek op de zang, het verhaal. De begeleiding is volledig ter ondersteuning aan wat gezongen wordt. De begeleiding is het eerste publiek van Christian Kjellvander wat enthousiast is, meeleeft en ondersteunt.

De zang maakt indruk. Niet iedereen zal hier vrolijk van worden, maar als "party time" een kreet is waar je de rillingen van krijgt, dan is dit een lekkere onderdompeling in beleving.

Luke Winslow-King - I'm Glad Trouble Don't Last Always:

Nog zo een singer-songwriter met een lichte blues saus. Deze muziek heeft me de laatste tijd het vaakst een blik op m'n scherm doen werpen. Het klinkt af en toe net wat steviger en rockt daardoor ook wat meer. Dat pakt me sneller, maakt dit extra lekker om naar te luisteren. Ook muziek die me een keer echt in z'n greep zou kunnen krijgen.

Philip Sayce - Scorched Earth vol. 1 (Live):

Nog 1  dan, Philip Sayce, met dit zeer krachtige live album. Wauw! Heerlijke rock à la Jimmy Hendrix  en wat mij betreft een mix met Lenny Kravitz.

Dat ik Jimmy Hendrix noem geeft een stijl en bepaalde klasse aan. Dit is beslist goede muziek van een goede muzikant. Het mist alleen een beetje eigen identiteit.

Ben je niet bevooroordeeld of mis je die voorkennis dan beloof ik je dat Philip Sayce je plat zal spelen en een ultieme live gitaarrock ervaring zal bezorgen. Dan is er nog veel meer te ontdekken.