Tor - Blue Book:

Een nieuwe Canadese artiest aan de horizon. Nou ja, nieuw, 4 jaar geleden is het eerste album afgeleverd. Dit is het tweede. Voor mij is het nieuw en de muziek verrassend. Downtempo wordt het genoemd, lounge wordt niet meer gebruikt lijkt het, maar daar leunt het in mijn ogen tegenaan.

Het is lichtvoetige muziek die daardoor snel aan je aandacht zou kunnen ontsnappen als er geen ritmische weerhaakjes in zouden zitten. Elk nummer heeft iets waardoor je mee gaat "swingen" in het ritme. Dit is geen muziek die je in spanning uit doet kijken naar de volgende wending in de muziek. Dit is muziek waardoor je gewiegd wordt, zachtjes in je hangmat heen en weer bewogen wordt. Heel subtiel, maar heel doeltreffend.

Nog eens naar hun eerste album kijkend, die heet "Drum Therapy". Dat idee sluit heel goed aan bij mijn beleving van "Blue Book", maar dan als moderne "Rythem Therapy". Het lome ritme wat me meeneemt en me in een fijne stemming brengt.

De naam "Blue Book" heeft een link naar de jeugd van "Tor". Dit samen met een leuke introductie van Tor is te vinden op: https://www.tormusic.net/about/

Erik Wøllo & Byron Metcalf - Earth Luminous:

Erik Wøllo zoekt slim de samenwerking met andere muzikanten om aan een nieuw album een eigen wending te geven. Dit keer de 'tribal' percussionist Byron Metcalf, ook een gevestigde naam in het de wereld van de ambient muziek.

En het resultaat is er, de meer slepende geluiden gaan gepaard met heel prettige accenten waardoor het sfeerbeeld een eigen karakter krijgt. In "Valley Of Spheres" begint het zelfs meer op elektronische muziek te lijken waardoor het een heel meeslepende aard krijgt, heel mooi! Je zou het ook de trance van een tribal dans kunnen noemen. Dit kenmerk is de echte de extra laag op dit album, de muziek krijgt veel zeggingskracht. Mooi hoor, ook om wat harder aan te zetten.

Markus Reuter and Robert Rich - Eleven Questions:

Markus Reuter is op de "draaitafel" inmiddels een gevierd artiest met een enorme discografie. Robert Rich heeft zelfs nog meer z'n sporen verdiend, maar is voor mij minder bekend. De muziek van "Eleven Questions" is vooral tempoloos en ruimtelijk. Toch is het heel boeiend, net als vertraagde beelden van een ruimtevaarder die rond drijft in de ruimte. Om dit te ervaren is wel alle aandacht voor de muziek nodig, liefst in een het (bijna) donker.

Mooi is dat de vervreemding ook bereikt wordt met minder definieerbare percussie, snaar geluiden en piano. Er wordt echt naar nieuwe wegen gezocht om nog meer uitdrukking te geven aan muziek waar de "beat" in ontbreekt. Regelmatig zijn dit niet herkenbare kraakjes, piepjes en dergelijke uit het gewone leven.

Muziek om in te groeien en uit te gaan kijken naar de specifieke herkenbare momenten of delen, als in een goed verhaal. Alleen is dit "Eleven Questions", een soort adventure game waar je alleen uit komt als alle vragen opgelost zijn. Heel mystiek.

Ghost Of A Saber Tooth Tiger - Midnight Sun:

Door de verrassend mooie muziek van het album "Monolith of Phobos" van de Claypool Lennon Delirium, de huidige band van Sean Lennon, ben ik verder gaan zoeken naar muziek van Sean Lennon.

Sean Lennon, een zoon van John Lennon laat het Beatles gevoel herleven. Via de Claypool Lennon Delirium, maar dus ook al in 2014 in de band Ghost Of A Saber Tooth Tiger met het album "Midnight Sun".

De muziek is vrij complex, verwacht geen Beatles koortjes, maar het ademt wel de bijzondere sfeer en creativiteit uit van veel Lennon/McCartney muziek. Voor mij een feest om naar te luisteren.

Niet dat het een kopie van de Beatles muziek is, dat zou naar zijn. Het is wel degelijk eigen muziek met een eigen visie, maar het draagt wel de Beatles magie met zich mee.

Zoals gezegd, dit is geen een-haps-cracker, dit heeft verdieping nodig. De tijd zal het leren, maar ik verwacht dit heel vaak te gaan beluisteren en ervan te genieten.

Trigger Code - Fathers And Sons (EP):

Een fijne ontwikkeling voor iemand in mijn positie is dat muziek ook wel gratis gedownload kan worden. Een concept wat Noisetrade nu b.v. hanteert om muziek te promoten. Daar maak ik dankbaar gebruik van om de muziek eenvoudig op de "draaitafel" te krijgen. De muziek van Trigger Code is daar een voorbeeld van.

De band bestaat al 10 jaar in diverse bezettingen, maar draait om de persoon Taylor Sorensen als schrijver. Op de site staat een heel interessant stukje over de achtergronden en de huidige release: "Sorensen’s Trigger Code is poised to come out punching with the release of the "Fathers & Son" EP, eight songs that lay the groundwork for the forthcoming double-album: "Black Mountain/White Lake". "Fathers and Sons", while holding true to the Trigger Code's rock ’n’ roll roots, is a taste of Sorensen’s exploration of traditional Appalachian music and story telling. Both of which are dramatic turns for the Trigger Code. Filtered heavily through Sorensen’s own working experience, the EP introduces listeners to characters and their stories that will be further unveiled on "Black Mountain/White Lake". With its Appalachian roots and with guidance from grammy award-winning producer Andy Hunt, this EP seeks to use those same stories as measure for a generation largely unwilling to test the scales that weighed all who came before them. "Fathers & sons". The vanitas skeleton to narrate and insist on the clout of "Black Mountain/White Lake"."

Rock muziek dus met een verhaal. Heerlijke rock muziek met zeer overtuigende zang van Taylor Sorensen. De inhoud van de teksten wordt zeer goed neergezet en indringend gebracht. Niet zo heftig als Ian Astbury van "The Cult" het kan doen, maar het zou zeker niet misstaan op een Cult album.

Een heerlijke stevige rock plaat zoals ik het heel lang niet meer beleefd heb met nieuwe muziek. Een album om hoog in de verkooplijsten te staan en geprezen te worden door een groot publiek. Om live furore te maken op de grote festivals. Ik krijg de indruk dat dit verre van de realiteit is en ik begrijp dat niet.

Laat het nieuwe album "Black Mountain/White Lake" maar komen, ik ben nu al een fan, en kom dan meteen even langs Amsterdam om het album te promoten. Ik wil er bij zijn.

Josh Stewart & Dan Snyder - 1850: 

Josh Stewart is een relatieve nieuwkomer in de muziekwereld, maar heeft dit jaar al maar liefst aan 8 albums (mee)gewerkt. Dan Snyder is nog minder bekend en is ook niet op Discogs te vinden. Een teken dat dit er voor een minder bekende route gekozen wordt. Dankzij Noisetrade ben ik hen op het spoor gekomen.

Door het ontbreken van veel op de voorgrond liggend ritme kan dit wel onder ambient geschaard worden, maar dan wel met een soort van "live" touch. Dus met voortdurend het gevoel ergens live bij aanwezig te zijn. Het nummer waarin dit het meest tot uiting komt is "W. T. Landrum".

Dit zou een momentopname uit de keuken van m'n ouderlijk huis kunnen zijn waarin alleen de staartklok hoorbaar is en ook wat ondefinieerbare "buitenaardse" klanken. De combinatie is heel apart en indringend.

En zo gaat het maar door. Een intrigerend album waar ik nog veel vaker naar moet luisteren om er echt 'grip' op krijgen.

Phonothek - Lost in Fog:

Het debuutalbum van dit duo, en wat voor een! Naast het ambient aspect is dit muziek die ook meer als elektronische muziek overkomt. De onbestemde sfeer, de lage rollende en grommende grondtonen en metaalachtige klanken in de muziek maakt ook dat dit "dark ambient" genoemd kan worden.

Waar veel ambient muziek momenten kent van het laten gebeuren is dit muziek die je er voortdurend bijsleept. Het lage tempo wordt met contrasterend geluid verstoord waardoor er een spannende onrust ontstaat.

In "Heavy Thoughts" wordt ook heel mooi gebruik gemaakt van trompet. Een geluid waar ik zeer gevoelig voor ben en heel snel door "smelt".

Laat het volgende album maar komen, Phonotek is een aanwinst.

Beyond The Wizards Sleeve - The Soft Bounce:

Wederom muziek uit Londen. De mooie hoes doet het niet vermoeden, maar de band is een duo: Erol Alkan and Richard Norris. Een dj en een producer/engineer/muzikant. Een nieuwe Buggles/Art Of Noisein de maak? De vergelijking kon ik niet laten liggen omdat de creativiteit ook van deze muziek afspat. Je kan van alles verwachten, zelfs de dance gerelateerde muziekstijlen die ik normaal op een afstand houdt. Maar ook heerlijke rock waar U2 zich niet voor zou schamen. De dj invloed is te horen, is dit gemaakt om continu voor nieuwe impulsen te zorgen met geregeld ruimte om wat meer voort te borduren op een thema. Deze keer niet live op een "Dance valley", maar vastgelegd op een CD.

Dit is ook de reden waarom de muziek zich de afgelopen tijd niet herkende als van een specifieke band, maar eerder aan de hand van de hoes die ik regelmatig langs zag komen. Een mannenstem houdt een soort redevoering, er is (soms lieflijke) zang, er zijn strijkers te horen en verder schiet de muziek van dance-achtig naar ambient, naar rock en vele variaties daar tussenin.

Een bijzonder product wat dus tijd nodig heeft om te bevatten, te herkennen en wellicht ook te waarderen. Ik vraag me af wie hier bij het eerste gehoor los op gaat? Zoals wel de bedoeling is voor een live dj. Misschien wel de reden om het op een CD vast te leggen. Dit is te mooi voor alleen een aantal live optredens.

De stijl aanduiding van Discogs is ook psychedlisch. Dat is niet wat ik zo een twee drie herken, maar geeft naast het experimentele wel goed aan dat dit muziek is met een hoge expressie graad. Niet op de gebaande paden, maar in de zin dat het je los maakt van je omgeving. Ga er even voor zitten is mijn aanbeveling.