Als ik in 2013 één grote wens had met betrekking tot een live concert, dan was  het wel een optreden van Dead Can Dance. Sinds de bewondering met elk nieuw album toenam eind jaren 80, is de behoefte aan de muziek live  meemaken ook alleen maar groter geworden.

Van Dead Can Dance kan je niet zeggen dat het echte podium artiesten zijn. Daar leent de muziek zich ook niet zo voor. Dat uit zich dus in de frequentie. Slechts eens in de zoveel jaar hebben ze 1 optreden gegeven in Nederland en dan moet het allemaal maar lukken om er bij te zijn.

Nu was het dus eindelijk zo ver en dan wordt het spannend of de opgebouwde verwachtingen waargemaakt gaan worden. Of de stem van Lisa Gerrard live ook kan schitteren, of het prachtige instrumentale van de muziek van Dead Can Dance live ook uit de voeten komt.

Met de opener "Children of the Sun" wordt al een belofte ingelost, het geluid in de HMH is prima. De zang van Brendan Perry is ook. Wel raar om hem te zien, het beeld van de het parmantige duo, dat zo uit een foto-shoot weggelopen lijkt, klopt niet meer nu Brendan Perry kaal is en zich eenvoudig kleedt.

Met het tweede nummer "Agape" mogen we ons ook meteen laven aan de Stem van Lisa Gerrard. Staand achter haar Yangqin zingt ze prachtig, maar laat ook de magie van het spelen van de Yangqin horen. Ook zo'n grote wens om dat een keer live te ervaren.

Naast het duo Lisa Gerrad en Brendan Perry is er bijna een compleet orkest mee gekomen, er staat in ieder geval een indrukwekkende hoeveelheid instrumenten op het podium, met voor al veel ruimte voor percussie instrumenten. De muziek is natuurlijk vrij statisch en dat wordt opgevangen door een gordijn met een soort vloeistof projectie en veel kleuren en door het spelen met licht en donker. Een prima setting om van de muziek te genieten, al is het daardoor heel lastig om foto's te maken.

"Sanvean" is het ultieme nummer om van de stem van Lisa Gerrard te genieten. De stem zoals die klonk tijdens het optreden van Klaus Schulze in 2009, toen we helemaal weggeblazen weren door deze bijzondere combinatie. Het werkt ook deze keer, de rillingen gaan door m'n lijf en de emoties nemen m'n lichaam over. Wat een pracht, dit is de definitie van hemels!

Er is eigenlijk al niet veel wensen meer over als met "The Host of Seraphim" van het prachtige album "The Serpent's Egg" toch nog een ultieme droom in vervulling gaat. Het is wederom een onthutsende ervaring om te voelen hoe heftig ik op de muziek reageer. Zoveel emotie bij mooie muziek heb ik nog niet eerder ervaren.

De uitvoeringen van "The Ubiquitous Mr. Lovegrove", "Dreams Made Flesh" en "Return of the She-King" in de encore zijn dan nog prima instaat om het geweldige gevoel vast te houden.

Soms worden je verwachtingen overtroffen, ook na zo'n 20 jaar verlangen naar.