Nine Horses - Snow Borne Sorrow:

Dat ik nu pas dit album ontdek is heel jammer. Al tien jaar had ik van deze muziek kunnen genieten. Hoe lang heb ik niet gezocht naar een opvolger voor "Brilliant Trees" van David Sylvian (1984)? Hoelang kan het duren voor het je duidelijk wordt dat Nine Horses de band is waar je naar opzoek bent. Ik voel me daar ook een beetje beschaamd bij, want als er iemand veel Wikipedia of Discogs voor z'n neus heeft ben ik dat wel. Shit happens, iedereen maakt fouten, maar beter laat dan nooit!

De stem van David Sylvian werkt als een betovering op me in. Dat is nou een mooie, ontwikkelde, mannenstem! De rest is bijzaak ben je geneigd te zeggen, maar dat gaat natuurlijk niet op. Veel muziek van Japan, die ik dus niet altijd even goed kan verteren, bewijst dat. Dat de ontwikkeling daarna fenomenaal is wordt ook maar weer eens bewezen. De samenwerking met, voormalig Japan mede bandlid Steve Jansen (drums, percussie), is er weer een om door een ringetje te halen.

De klasse, rust en beheersing die uit dit album spreekt is kenmerkend voor de muziek van David Sylvian en Steve Jansen. In omgekeerde tijdvolgorde luisterend valt op dat er wat complexe "Japan" trekjes in zitten, maar ook percussie geluidjes die later pas breder te horen zijn in de popmuziek. De combinatie met de stem van David Sylvian is een super mix. Serene rust, sfeer, en "verhulde" complexiteit. Beter kan ik niet duiden waar de pracht zit.

Waar je je bij veel muziek concentreert op 1 á 2 dingen, zang, gitaar, drums, o.i.d. is deze muziek een voortdurende stroom van aandacht trekkers voorzien van "Ohh!" en "Ahh!" momenten. Vooral "Snow Borne Sorrow", dit is "gek-makend" mooi in accenten, ontwikkeling en toch met een doorlopende supermooie luisterlijn. Een meesterwerkje op een meesterwerk! Wow!

Agnes Obel - Citizen of Glass:

Het moest er een keer van komen dat ik de muziek van Agnes Obel in het CD-SCORE voetlicht zet. De vorige twee albums (Philharmonics (2010) en Aventine (2013)) waren namelijk ook al heel mooi.

Dat wetende hoop je bij een nieuw album de bevestiging van die mening te krijgen. "Citizen of Glass" geeft geen enkele reden tot twijfel, maar meteen een hele dikke bevestiging dat Agnes Obel een zich ontwikkelend artiest is en in het rijtje der groten hoort.

Het album opent meteen prachtig met "glijdende" viool klanken en ik denk tokkelende cello, dan wel contrabas. Als de stem van Agnes Obel daar overheen komt is het plaatje compleet. Niks geen platgetreden paden, maar een eigen geluid en aanpak. De diverse soorten strijkers omlijsten de zang en maken het plaatje af zonder de indruk te wekken naar klassieke muziek te luisteren. Er zit een duidelijk een pop-muziek smaakje aan en een heel klein beetje Enya.

Dit is muziek waarbij de tekst er voor mij niet zoveel toe doet. De zang is een extra muziekinstrument waarbij de toevallig opgepikte betekenis van woorden nog iets extra's kan brengen. "Familiar" is daar een heel mooi voorbeeld van. Daarin is ook een (mannen?) stem te horen die een heel mooie tegenhanger is in het klankbeeld.

De strijkers zijn de basis instrumenten die op zich al kunnen schitteren, luister maar eens naar "Red Virgin Soil". Heerlijk! Een voorbeeld van de noodzakelijke creativiteit en diversiteit die nodig is om niet verveeld te raken. Het album staat er vol mee en laat b.v. ook marimba-achtige geluiden horen op "Golden Green" in een heel speels nummer.

Samengevat, een melodieuze parel, tot uiting gebracht door de stem van Agnes Obel en fraaie instrumenten klanken. "Citizen of Glass" is een album om heel veel op te ontdekken en te genieten. Daar ben ik nog lang niet klaar mee.