Het aanbod

Welke muziek vind je deze week onder de wekelijkse aankondiging "Draaitafel" bespreekweek", wat zijn de overblijvers na selectie van het aanbod?

Het verhaal

Eindelijk weer eens een "normale" week met genoeg ruimte voor de "Draaitafel". Mail doorspitten, selecteren, verzamelen, indelen in weken, luisteren, nog meer selecteren en tussendoor nog een concert bijwonen.

Ondertussen kan ik het niet nalaten om me te verbazen over de muziek die ik op de radio hoor. Ik kan daar zelden of nooit iets mee. Me ook bedenkend dat andere mensen zich verbazen over de muziek die ik leuk vind.

Nog net pik ik ergens een opmerking op dat bepaalde muziek niet op de radio te horen is. Ja denk ik, hoe waar is dat! Er zijn dus wel mensen die ook eens wat anders willen horen.

Aan de andere kant lijkt er een duidelijk andere Nederlandse stroming te zijn qua muziekbeleving. Ik volg ook de CD Top 100 en kon afgelopen week bijna geen nieuw album vinden welke ik zelf ook interessant vind. Ik noteer 15 nieuwe albums, waarvan er 2 in m'n straatje en 2 misschien. Groot lichtpunt daarbij is het nieuwe album van Muse ("Simulation Theory") dat op nummer 1 binnenkomt.

Ook hier dus hetzelfde gespleten beeld. Dat wat ik als goede muziek beschouw wordt wel door een kleine groep gewaardeerd, maar is vooral een afwijkende puls in het beeld. Zo zal ik m'n liefhebberij en muzieksmaak, zoals weergegeven op deze site, ook maar zien. Een afwijkend maar hoopgevend bliepje in het grote geheel. Nu nog net zo goed worden als Muse.

De opvaller(s) 

Maar zijn er dan nog min of meer bekende artiesten geweest die zich afgelopen tijd op de "Draaitafel" onderscheiden hebben en zich gemanifesteerd hebben als "Hé, dat is echt lekker om naar te luisteren!"?

Jaye Jayle - No Trail And Other Unholy Paths:

Wat een opluchting dat er nog artiesten zijn als Jaye Jayle (Evan Patterson) die zo'n eigen stijl hebben en toch zulke pakkende rock muziek kunnen maken. Het is ook nog eens een "concept LP" met een opgebouwde inhoud.

Kijk maar eens naar de tracklist:

Niet dat het de bedoeling is om de paden een voor een te volgen. Lees de quote van de Bandcamp pagina maar eens: "Patterson notes that the album bears no specific beginning or ending—Side A and Side B are meant to be interchangeable. The album could open with the fluttering instrumental “No Trail,” or the slow burning synths of “As Soon As The Night,” even the spectral push-pull of “Marry Us,"

Kies maar welk pad je wilt bewandelen, ze zijn allemaal even wonderlijk en onbetreden. Er zijn geen concessies gedaan om de eerste indruk op te "leuken", het is wat het is. Deze paden zijn gemaakt om je langzaam eigen te maken en dan te koesteren. Met ruimte voor onheilspellende elektronica en veel basgitaar, mede kleuring gevend aan de grilligheid van de paden.

Begin je gewoon op kant A, met het eerste pad dan krijg je nog niet te maken met de stem van Evan Patterson. Die doet z'n werk pas in het tweede "No Trail". Samen met Emma Ruth Rundle wordt het ongemakkelijke gevoel van achtervolgd worden bezongen. De spanning is dus om te snijden.

Pak je pad 4, dan wordt je op deze route een levensles geleerd "Accepting". Een indringend nummer over verwachtingen.

Ben je helemaal een nieuwe weg ingeslagen op kant B en kies je daar voor het vierde pad, dan dient het hoogtepunt van het album zich aan "Cemetery Rain". Eerst onbegaanbaar, wordt de onaangename inspanning overgenomen door een onrustbarende aanwezigheid die voelbaar en hoorbaar is. Geen route voor mensen met een zwak hart.

Tidal:

Spotify: