Wat een volslagen verrassing werd het optreden van Ellen ten Damme. We gaan naar Het Park als er muziekvoorstellingen zijn en de band/artiest ons aan staat. Ellen ten Damme klonk bekend genoeg en met name m'n vrouw drong aan om te gaan. Ik heb daarna nog even gekeken of ik muziek van haar kon vinden die ik ken, maar nee ... niets.

Zonder verder ook maar enige kennis en verwachting zat ik daar tenslotte. Op het laatst nog wel even kijkend hoe de voorstelling heet, "Paris - Berlin" dus, hmmm.

De band komt op alsof het toneel een voetpad is waar mensen over heen en weer lopen. Grappig. De stem van Ellen ten Damme klinkt en ze begint langzaam in het Frans te zingen. Mooie stem, sfeervol. Het wordt doodstil in de zaal, iedereen is in de ban van Ellen ten Damme.

Daarmee is de avond ook meteen samengevat, we zijn dik anderhalf uur in de ban van Ellen ten Damme. Ze zingt, beweegt alsof ze ondertussen een ballet danst, verschijnt regelmatig in een andere mooie outfit en blijft verbazen, grapjes maken en "André" (uit het publiek op de eerste rij) het leven "zuur" maken. Hij kon niet anders dan z'n naam noemen toen hem dat rechtstreeks gevraagd werd door Ellen ten Damme. Daarna durfde niemand meer z'n vinger op te steken wanneer er iets gevraagd werd.

We gaan van Franse en Duitse chansons naar de interpretaties van moderne popmuziek Adèle, Plastic Bertrand en Nina Hagen. Vooral het laatste doet me enorm veel plezier. Met "Unbeschreiblich Weiblich" en "Naturträne" heeft ze me echt te pakken, wat een cadeau!

Maar dat is natuurlijk niet alles. De voorstelling met haar theater, zang en de band/orkest waren een heerlijk warm bad. Ik heb me ook laten verleiden om mee te kreunen met "Je t'aime... moi non plus" en meer van die gênante momenten. De veelzijdigheid van Ellen ten Damme haalt ook alles uit het publiek.

Ellen ten Damme schittert op vele, vele manieren: zang, dans, instrumenten bespelen, grappig zijn, het publiek bespelen. Wat kan ze eigenlijk niet? En dan is ze ook nog een lust voor het oog.

En daar had André toch even mazzel. Hij was niet alleen het onderwerp van de avond, maar "verdiende" ook nog een hele dikke knuffel en een "stage dive". Wordt je zomaar nog een beetje jaloers op André.

Het was dus een complete, zeer aangename verrassing deze avond met Ellen ten Damme, van het begin tot het eind. Zelfs het slot maakt ze bijzonder als ze aan de piano "Gute nacht Freunde" zingt terwijl de band al het toneel aan het opruimen is. Top! Wat een kanjer!