Casablanca heet de nieuwe show (en album) van Ellen Ten Damme. In de stijl van "Berlin" en "Paris" is er weer een voorstelling met de muziekkeuze van Ellen ten Damme. Deze keer met een zeer zuidelijke inslag, al zijn de liederen vooral op het Franse cultuurgoed afgestemd.

We beginnen vertrouwd met mooie zang, dans en theater. Laat dat maar aan Ellen Ten Damme over. De vertaling van Comme Ils Disent (God Is Liefde ) van Charles Aznavour hakt er al snel in. Met het onderwerp Casablanca sluipen er ook actuele thema's in de show. Dat siert Ellen Ten Damme. Ze is natuurlijk ook bekend van haar vluchtelingenwerk.

Maar vanavond is ze vooral de artiest met de meest sexy en prachtige stem van Nederland. Een multitalent, kennelijk geboren om op het podium te staan.

Ik ben geen fan van Madonna, dat mag ze van mij overslaan. Gelukkig compenseert ze dat met een uitvoering van Sonne van Rammstein.

Met "Lampedusa" geeft ze weer een signaal af. Hoe mooi het nummer ook is, de inhoud is natuurlijk niet misselijk. Deze ernst wordt ook gecompenseerd met Ellen Ten Damme's grappen en gekkigheid. Ik kan geen andere reden vinden waarom "Voici les clés" anders aan bod moest komen. 

Met de uitvoering van "La mama" laat ze weer de grootsheid van Charles Aznavour horen. Daar moet ik toch echt eens in duiken. Het is altijd heerlijk om "Non, non rien n'a changé" van de Poppys mee te zingen. Al valt me op dat het publiek niet echt bijvalt. Is dat net een brug te ver voor deze toch wat oudere generatie die in de zaal zit?

"Les Champs-Elysees" is al heel lang een nummer wat ik koester. Zelfs voordat ik bewust naar de popmuziek op de radio ging luisteren. Een waardig nummer voor de finale dus.

Er volgt nog wat muzikale gekkigheid om de avond met een mooie uitvoering van "La montagne" (Het Dorp) af te sluiten. De verrassing is er af, maar Ellen ten Damme heeft weer voor een heerlijke voorstelling gezorgd, haar status als hoogstaand artiest bevestigend.