Het nieuwe album ("Gravel & Dust ") van Ilse DeLange is een goede reden om weer eens naar een optreden van haar te gaan. Lekker dicht bij huis in Het Park in Hoorn.

Het eerste deel van het optreden is de uitvoering van de nummers van Gravel & Dust. Ik zeg bewust niet het album, omdat er voor een andere volgorde voor dit optreden is gekozen.

De muziek is mooi, al komt het wat vlak over. Ik wijt dat aan de plek waar we zitten. Zo aan de zijkant op het balkon lijkt een deel van het geluid aan ons voorbij te gaan. Normaal is het geluid juist een heel sterk punt van Het Park. Voor een deel is het ook te verklaren door de aard van de muziek. De CD klinkt thuis toch wat dynamischer.

De dynamiek van het optreden komt van een fan, een jong meisje. Ze biedt Ilse een tekening aan en al doende belandt ze achter het drumstel om te laten horen dat ze drummen erg leuk vindt. Dat doet Ilse erg goed, de tekening krijgt dan ook een mooie plek op het podium.

Na de pauze gaat het los, de hits komen aan bod. Dat is natuurlijk alleen daarom al een hele andere beleving. Ter compensatie van het deel voor de pauze, lijkt het, maakt Ilse zelfs een rondgang door de zaal en het balkon. Heel verrassend om Ilse opeens op een paar meter afstand te zien zingen.

In de toelichting van de nummers komt haar overleden vader weer aan bod, dat heeft haar tot mooie muziek geïnspireerd. Het maakt de finale van het optreden gedenkwaardig. "So Incredible" en "Miracle" krijgen een onvergetelijke uitvoering. Gevolgd door een door merg een gaand "I Still Cry" op de rand van het podium en het dan toepasselijke "I'm Not So Tough".

Het optreden eindigt zo met een emotionele knaller. Ik ben blij met het concept, de live kennismaking met "Gravel & Dust" en de daardoor gecentreerde kracht van het tweede deel. Wat mij betreft een voorbeeld voor anderen.