De Moody Blues vertegenwoordigen voor mij de jaren 60 en alle mysteries die daar bij horen. Ze vertegenwoordigen ook een deel van wat de Beatles en de Rolling Stones los maakten in die tijd. Alleen zijn de Moody Blues voor mij een mysterie gebleven qua muziek. Hoewel ze onvergetelijke singles gemaakt hebben als "Boulevard De La Madeleine", Nights In White Satin en Question, de albums zijn bij mij nooit aangeslagen. Daar mist iets ongrijpbaars voor mij.

Toen ik in 2006 de kans kreeg om ze live te zien, in toen nog HMH, voelde dat als een niet te missen kans om eindelijk wat meer grip op de muziek van de Moody Blues te krijgen. Het resultaat bleef gelijk, 3 prachtige nummers, en dat is dat. De rest kan maar geen echte indruk maken. Toch wilde ik graag naar het optreden nu in Paradiso. Want ja, ik voel nog steeds dat het bijzondere muziek is.

De geschiedenis herhaalt zich. Ook met Justin Hayward solo krijg ik de sleutel tot de muziek niet te pakken. De setting is goed, het geluid is goed, Justin lijkt z'n best te doen. "Tuesday Afternoon" is leuk, maar te kort om echt impact te veroorzaken. "Lovely To See You" herken ik nauwelijks in deze setting.

Gelukkig hadden we de kans gepakt om de setlist al voor het concert te fotograferen, anders had ik minder rustig gewacht op wat komen zou. "Forever Autumn" kwam er aan en was weer prachtig als altijd. "Question" raakte me ook. Bij "Nights In White Satin" komen er tranen tevoorschijn, zeker. Weer 3 bijzondere nummers en daar doe ik het wel voor, ik heb toch genoten.