Manfred Mann staat al zo'n 30 jaar op m'n verlanglijstje om eens live te zien. De albums die hij met de Earthband maakte van 1972 t/m 1980 waren allemaal beregoed. "Solar Fire" en "Nightingales & Bombers" zijn wat mij betreft de beste albums waarvan ik elk nummer graag live zou horen.

Daar heb je een verwachting bij en ik moet zeggen dat 2019 dan echt te laat is voor een live sensatie. M'n referentie is een video van Manfred Mann in de jaren 70, waarin Manfred Mann zich uitleeft achter z'n toetsen. De toetsen zijn er nog, daar zit Manfred Mann letterlijk achter verscholen. Bij tijd en wijle krijgt hij een mobiele versie omgehangen en beweegt hij zich naar voren op het podium om een solo te spelen.

Er zullen tijden geweest zijn dat het publiek daarvan uit z'n dak ging, maar dat is voorbij. Het is nu vooral een merkwaardig gezicht hoe die routine nog steeds gedaan wordt en Manfred Mann dan toch nog wat bijval krijgt.

Niet omdat het een vlammende solo was, maar meer omdat z'n houding er om vraagt en het vanaf het begin ook niet duidelijk is of hij in staat is om dit nog een keer te herhalen. Het ziet er onbeholpen en vooral zeer breekbaar uit.

De muziek is nog steeds mooi. "Spirits In The Night" is nog altijd een van m'n favoriete nummers, maar van de uitvoering had ik meer verwacht. Er hangt teveel een hardrock lucht aan deze uitvoering. Mede door de rauwe stem van Robert Hart, ex Bad Company. Dat zegt genoeg.

Deze stem en manier van zingen past gewoon niet bij de muziek van Manfred Mann. De ziel is er uit. En dat terwijl zanger gitarist van het eerste uur, Mick Rogers, er wel degelijk bij is.

Als Mick Rogers zingt hoor ik niets dat aan Manfred Mann doet denken. Hij zong tot 1975 voor de band, maar is niet de zanger van "Spirits In The Night". Dat was Chris Thompson. Ik blijk Chris Thompson dus dus heel erg te missen als zanger.

Toch ben ik blij "Father of Day, Father of Night" mee te maken, al haalt de uitvoering de verwachtingen niet. "Blinded By The Light" is de het laatste echt goede nummer wat gespeeld wordt. Deze keer wordt eerst een stoel voor op het podium gezet zodat Manfred Mann z'n solo kan spelen. Prima, als er maar vuur in de uitvoering zit. Ik ervaar een klein vlammetje en merk dat het publiek het ook oppakt. Een glimp van het verleden.

De routine wordt verder afgewerkt met de bekende meezingers. Dat werkt wel voor veel mensen in de zaal, maar daar ben ik niet voor gekomen. Ik heb Manfred Mann gezien, een idee van het verleden gekregen en ben daar heel tevreden mee.

Toch moet ik ook tot de conclusie komen dat de beste nummers van Manfred Mann covers zijn en dat ik vooral kickte op de wijze waarop deze nummers aangekleed werden door Manfred Mann. Maar van die kleding is weinig meer over dan een tot op de draad versleten en verkeerd herstelde jas.

Maar ja, wat mag je verwachten als je weet dat Manfred Mann 79 is? Ik ben blij dat hij het nog steeds doet, dat ik er bij kon zijn. Je moet er alleen met andere verwachtingen op afgaan.