Een optreden van Marco Borsato is altijd goed verzorgd. Als hij dan ook nog eens naar Carré komt is het snel beslist of we zullen gaan, ook al is het niet echt mijn muziek. We bemachtigen een fijne plek op het balkon. In Carré is dat een prima plek.

Marco opent natuurlijk met "Thuis". Hij kan op vele situaties inspelen. Z'n vaste begeleidingsband is er weer bij en de videoprojecties zien er meteen zeer goed verzorgd uit. Direct heb je het gevoel: "Dit komt goed, dit wordt weer een leuke avond". Als het nummer afgelopen is, schiet het publiek als het ware uit de startblokken om z'n vreugde te uiten richting Marco en band.

De ruimte voor het podium heeft vandaag geen stoelen, maar er staan mensen. Marco heeft er veel contact mee. Marco houdt z'n praatjes tussen de nummers door en bij ons op het balkon roept iemand tijdens zo'n praatje: "Wij zitten hier hoor!". Een prachtige opmerking en omdat het Carré is, goed verstaanbaar. Iedereen schiet in de lach en Marco laat alleen met een glimlach weten dat hij het gehoord heeft. Hij kan er prima mee overweg.

Met "Water" krijgt het publiek de kans om luidkeels mee te zingen en we worden ook weer eens verwend met het mooie saxofoonspel van Kees ten Dam.

Tijdens "Je hoeft niet naar huis vannacht" lijkt Marco Borsato ook een koor uitgenodigd te hebben. Het uitzinnig meezingend publiek neemt die rol moeiteloos op zich.

Zo wordt "De Waarheid" ook samen met het publiek gedaan. Eerst wordt de concentratie van Marco nog even getest door een luid "Marco!!!!" uit het publiek, maar Marco gaat onverstoord door. Het wordt een hele indrukwekkende uitvoering, omdat het door de hartstochtelijke meute zo intens meegezongen wordt. Ook voor mij is het optreden nu los.

Voorafgaand aan "Als rennen geen zin meer heeft", steekt Marco mensen uit het publiek die een dochter/zusje hebben verloren een hart onder de riem. Ik vind het heel gewaagd, maar Marco kan er mee om gaan en maakt er een troostvol moment van.

De set-list heeft een mooie afwisseling van up-tempo muziek en ballads. Elske DeWall zorgt voor nog meer afwisseling in het programma. De bewondering van Marco Borsato voor haar zangkunsten is niet voor niets, ze staat te schitteren op het podium.

Vlak daarna komt "Mooi" met beelden uit de film "De Nieuwe Wildernis". Dat is mooi in het kwadraat, zo had ik het nog niet eerder gehoord of gezien. Het greep me bij de keel, wat een prachtige combinatie!

Het laatste nummer voor de encore wordt "Rood". Een nummer wat ik heel lang ongemakkelijk vond en waar ik geen gevoel bij had. Vanavond klopt het opeens wel.

Tijdens en na de encore neemt Marco Borsato dankbaar afscheid. Het was een triomftocht. Een heel dankbaar en tevreden publiek achterlatend. Wat een feest was het vanavond, wat een emoties en wat een beleving was er bij Marco, de band en het publiek. Ik moet bekennen dat ze mij ook een aantal keer hebben meegenomen. Ik ben nog geen fan van alle muziek van Marco Borsato, maar zeker van de persoon.