Nadat ik een samenvatting van Muse op Pinkpop 2000 gezien heb was ik overtuigd van de kwaliteit van Muse. Vervolgens heb ik eigenlijk altijd blind de CD's gekocht zonder ze daarna allemaal uitgebreid te beluisteren. Soms gaat dat zo, al blijft het altijd knagen dat dit nog een keer moet gebeuren.

In 2013 was dit de status. Ik wist dat er een concert van Muse in de Amsterdam Arena was, maar tot kaartjes kopen kwam het niet, want ja keuzes maken en de CD's kende ik nog steeds niet van haver tot gort. Toch belande ik in de Arena doordat iemand van volleybal op Facebook aangaf een kaartje over te hebben. Nou dan is het misschien toch voorbestemd, dus ik ging er op in (Thanks Daniël!). Zo kwam ik met vooral onbekenden hoog op de Arena tribune terecht.

In de Arena was een enorm podium met dito videowall gebouwd en daarvoor een uitbouw waar ook nog eens een heel leger op kon. En dat voor 3 man! Ik ben echt wel wat gewend, maar dit was toch van een massiviteit die ik bewonderend bestudeerde. Enorm dit! Even later ontdek ik een keyboard speler, dat blijkt het "4e Muse lid" Morgan Nicholls te zijn die live de band ondersteund.

Dankzij de videoschermen konden we achterin de Arena volgen wat er gebeurde, anders hadden we geen idee. Matt Bellamy was met z'n gitaar en rode broek nog wel te vinden, maar Chris Wolstenholme op bas Dominic Howard op drums, waren nauwelijks op het podium te onderscheiden. Dat werd wel effectief ondervangen door de mega videoprojecties, maar als Matt Bellamy niet af en toe de "looplank" opkwam hadden we net zo goed naar een TV registratie kunnen kijken.

Gelukkig speelt Muse vlekkeloos, ik herken "Supermassive Black Hole" en even later "Bliss". Dat zijn toch wel even momentjes om bij te schrijven. Ik geniet er ook van dat een band als Muse een hele Arena vol kan krijgen met deze muziek. In die tijd lijkt Nederland voor mij massaal naar de dance muziek te zijn geswitcht, Muse is in dit kader echt een lichtpuntje.

Het eind van "Animals" c.q. begin van "Knights of Cydonia" met de muziek van Ennio Morricone ("Het Gebeurde In Het Westen") is natuurlijk majestueus. Wat een impact heeft die melodie toch en wat een impact heeft Muse er mee!

Hoe fijn is het om "Time Is Running Out" met zo'n menigte mee te maken. De Arena wordt gek en ik geniet mee. Ik begin me steeds meer te realiseren dat ik ongepland toch wel een gedenkwaardig concert meemaak, te danken aan een snelle actie op Facebook. Zo kan het lopen.

Het concert wordt afgerond met wat meer muziek van de recente albums "The Resistance" en "The 2nd Law". Ook erg goed, maar ik merk dat ik dit nog lang niet zo goed ken en minder aanhaak. We eindigen voor mij dus niet met de klappers die je zou verwachten op basis van het middendeel van het concert, maar dit ligt geheel aan mij. Muse heeft zich definitief gevestigd als liveband, ik moet alleen nog wat luistertijd voor de recente albums vrij maken.