In het eerste jaar van "Live at Westerpark" in Amsterdam staat Peter Gabriel op het programma. Het laatste album en concert waren alweer jaren een herinnering voor mij, dus dat was goed nieuws. We, m'n vrienden en de meeste aanhang, wilden zo'n buitenkansje niet missen.

Helaas wilde het weer niet meewerken, tot aan de aanvang is het druilerig en niet lekker warm. Net op tijd klaart het weer toch op, aangekondigd door een regenboog.

Door het ontbreken van een recent album wordt het een soort best-off concert en dat vinden we prima. Ik ben zelf vooral benieuwd hoe, toen nog m'n vriendin, nu m'n vrouw, het zal vinden. Voor haar is de set-list juist een mooie kennismaking.

Peter Gabriel heeft niet veel singles, dus de eerste herkenning komt voor haar pas bij "Steam". Toch heb ik de indruk dat de muziek daarvoor ook wel in goede aarde valt.

Zelf geniet ik volop van de muziek en van Tony Levin op z'n fretloze bas. Ik ben vooral gespinst op het moment dat hij z'n Funk Fingers aandoet om "Big Time" te spelen. Mijn wensen worden verhoort en het was weer geweldig om te zien en te horen.

Even later is het dubbel genieten doordat "Solsbury Hill" van het eerste solo-album ook aan bod komt.

Na "Signal to Noise" wordt het eind van het optreden aangekondigd en verdwijnen de muzikanten van het podium. Wat snel? We zijn net begonnen lijkt het.

Als ze terug komen is het tijd voor de heerlijke uitsmijter "Sledgehammer". Daarmee wordt ook duidelijk dat het echt geen lang concert gaat worden. "In Your Eyes" wordt gespeeld en natuurlijk wordt er afgesloten met "Biko".

Zelfs "Biko" krijgt niet de lange toegift zoals we eigenlijk allemaal willen, maar het zit er deze keer niet in. Heel jammer! Het was mooi, maar veel te kort. M'n vrouw is inmiddels fan van Peter Gabriel.