Ik had wel een idee dat Queens Of The Stone Age populair waren, maar kon toch niet vermoeden dat ze de Ziggodome uitverkocht zouden krijgen. Dat ligt natuurlijk geheel mijn beperkte kennis van zaken. Zou mijn jongste dochter er geen uitdrukkelijke fan van ze zijn geweest dan was het fenomeen waarschijnlijk geheel aan me voorbij gegaan.

Aan de albums hoor ik het namelijk niet af. Er staan altijd heel lekkere nummers op, maar ook zo veel waar ik weinig mee heb. De single "No One Knows" uit 2002 vind ik erg goed, maar staat al lang niet meer echt als beeld van wat QOTSA is. Het is overigens geschreven samen met Mark Lanegan, waar ik wel heel bekend mee ben geworden.

Dankzij m'n dochter en haar vriend kwam ik dus bij het optreden terecht. Het voorprogramma, Broncho, was vooral veel herrie, meer kan ik er niet van maken. Maar wel een band die er zelf veel plezier in had, dat was leuk.

Vooraf vertelde ik nog dat ik nooit oorbescherming nodig heb in de Ziggodome. Vandaag dus wel, zelfs bovenin de Ziggodome was het geluid erg hard. Alles wat voor ons zat moet het flink te verduren hebben gehad.

QOTSA gaat dus als een komeet van start. Ik ben toch wel wat gewend, maar ben toch onder de indruk van de dichte betonstructuur die er op het podium wordt bereid. Af en toe herken ik wat nummers, maar vaak niet. Ik zit vooral te kijken hoe de band het publiek naar een staat van gekte brengt.

Op de vloer wordt heftig op de ritmes gereageerd en ontstaan er overal 'pits' en wordt er veelvuldig gecrowdsurft. Met enige verbazing neem ik dat waar en zie ook hoe die heftigheid soms tot onderlinge conflicten leidt. Echte gevechten ontdek ik niet.

De manier waarop  Josh Homme het publiek bespeeld is indrukwekkend. Zijn toespraken heel opmerkelijk. Daarin ontdek ik de kiem voor de grote schare fanatieke fans. Hij predikt eigenwaarde en maken van het leven wat er inzit. Het zoeken naar iets waardevols in je leven waarvoor je bereid bent om voor te sterven.

Ik snap dat dat indruk maakt als je jong bent. Ook op mij maakt het indruk, maar kan niet voorkomen dat ik daar kanttekeningen bij zet.

Opnieuw verbaasd de band me als er opeens een soort pauze ingelast wordt in de muziek. Een heel subtiel bas-rifje wordt minuten lang herhaald en ik voel hoe ik daarin mee ga. Dat beheersen ze dus ook. Het eindigt natuurlijk in een ongekende climax, dat is toch wel het meest kenmerkende van de band. Rucksigtlos rammen met een vleug van melodie.

De in muziek verpakte levensvisie wordt 2 uur lang uitgedragen voordat de zaallichten definitief weer aangaan. Ik ben een bijzondere ervaring rijker en m'n dochter een top concert.