Dat Radiohead een grote band is heb ik pas laat ontdekt, zo rond het jaar 2000. Achteraf vind ik dat nog steeds raar, al weet ik dat ik bijzonder weinig van de radio meekreeg in die tijd. Ook mijn vriendenkring heeft me toen niet op hun spoor gebracht.

Met "Hail to the Thief" was dat al een heel ander verhaal en moest ik ook naar hun optreden toe. Uiteindelijk werd dat een soort herhaling van Lowlands dat jaar. M'n jongste dochter en haar vriendin gingen ook mee.

Daar zaten we dan, helemaal bovenin de Gelredome, zo'n beetje halverwege de hal. We hadden daardoor een goed zicht op de volgepakte vloer met allemaal die-hard fans.

Vanaf het begin is het kicken, echt geweldige muziek en een geweldige band. De set zit natuurlijk vol met de net uitgebrachte "Hail To The Thief" muziek en dit keer vind ik dat juist prachtig.

Ik hoor en zie dat de mensen op de vloer het album ook al van binnen en buiten kennen. Er lijkt haast een choreografie te zijn voor hoe ze meebewegen en mee doen met de muziek.

Dit is ook de eerste keer dat ik al de door elkaar lopende ritmes gewaar wordt, die later kenmerkend worden voor de Radiohead muziek en de soloalbums van Thom Yorke. 

Ik raak daar zwaar door van de kook, zo mooi vind ik het. De indruk dat ik naar de opvolgers van Pink Floyd zit te kijken kan ik niet negeren. De hele avond ervaar ik een brok geluk.

Dit zijn de avonden die als in een trance voorbij gaan en een soort schok teweeg brengen als je beseft dat het echt afgelopen is. Dit was fenomenaal!

En de meiden? Die begonnen qua stadion concerten bij de top. Jammer voor hen, maar dit zal niet snel meer geëvenaard worden.