Hoewel Riverside hiermee alweer het zevende album aflevert, heeft mijn kennismaking met Riverside plaatsgevonden via het vorige album "Shrine Of New Generation Slaves". Toen dacht ik al dat ik tegen iets bijzonders aangelopen was, ook omdat Riverside uit Polen komt, wat voor mij in ieder geval ongebruikelijk was.

Het verder ontdekken van Riverside heeft zich toen echter voortgezet in het ontdekken van de muziek van het soloproject van Mariusz Duda: Lunatic Soul. Dat zijn ook alweer 4 prachtige albums waar ik me helemaal in kan verliezen.

De aandacht is pas weer volledig bij Riverside komen te liggen met "Love, Fear and the Time Machine". De muziek stijl op dit album ligt wat verder van het vroeger nog wel eens metal-achtige karakter van de Riverside muziek. Het is nog wel progressieve rock, maar nu laten ze de klank van de gitaren vooral meer uitblinken in mooie klanken dan in de stevige "metal" kaders.

In de muziek speelt de basgitaar van Mariusz Duda wel een prominente rol, maar het is een "fluwelen" bas. Zijn gitaarspel duelleert vrijwel de gehele plaat met de andere instrumenten om de aandacht. De elektrische gitaar en een batterij toetseninstrumenten in combinatie met de bas brengen heel mooie en smaakvolle passages voort.

Dat is op zich all de moeite waard, maar daarbij kan Mariusz Duda ook nog eens heel aangenaam zingen. Je zou kunnen zeggen dat de stem het vierde instrument in het zogenaamde duel is omdat de zang niet heel erg op voorgrond ligt. De klank "blend" heel goed in het geluid van de instrumenten. Af en toe doet het geheel zelfs aan Pink Floyd denken qua schoonheid. De compleetheid het muzikale verhaal is zeker vergelijkbaar. Waar de bloem bij Pink Floyd inmiddels volledig open staat heb ik hier het gevoel naar een dergelijke ontluikende schoonheid te luisteren. Nieuwe muzikale vormen, kleuren en geuren om te bewonderen en van te genieten! Ik ben heel benieuwd hoe ik hier over 5 jaar naar luister.