Na de "The Wall Live" tour in 2011 had ik niet meer gerekend op nog een keer Roger Waters live. Voor mij, samen met de andere leden van Pink Floyd, verantwoordelijk voor zo ongeveer de mooist denkbare muziek op aarde.

Toch kwam dat er dus wel. De "Us + Them Tour", net als een onverwacht een nieuw soloalbum: "Is This The Life We Really Want?". Zorgen dat je kaarten krijgt was dus het devies. Dat lukte, al had ik de pest in dat we met z'n vieren op de 2e ring belandden. Als ik toen geweten had dat er nog 3 extra concerten zouden volgen had ik nog even gewacht.

Toen wij, 4 oude Pink Floyd liefhebbers en vrienden, eenmaal zaten was ik onder de indruk van de diepte die daar beneden te zien was, waar zich onderin het podium bevond. Ik maakte me dan ook meteen zorgen over de foto's en het geluid. Dat zou een uitdaging worden, ook voor m'n nieuwe camera.

Het concert start met een film met nauwelijks bewegend beeld. Een dame/meisje dat op een duin zit en naar de zee kijkt. Meteen wordt duidelijk dat er tussen ons en het enorme scherm achter het podium een cluster speakers hangt. Shit! Nog een nadeel van deze plek. Ik krijg een kwartier om daar over te balen voor de eerste echte activiteiten zich op het podium ontwikkelen. Het geluid zwelt aan voor "Breathe".

Direct is duidelijk dat het geluid toch fenomenaal goed is. Zo hoog en zo laag en op deze plek in de hal zo zuiver! Schitterend! Ik dank Roger Waters in stilte voor z'n compromisloze aanpak op dit vlak. Hij wist vast niet van het zicht op het scherm.

De eerste foto's zijn een ramp, het is zo donker op het podium! Even later is er hoop doordat er spotlights aangaan om de zangeressen tijdens "Breathe" te belichten. Dat kan er mee door, dat kan op rust, nu de muziek.

Het is net op tijd om een van m'n favorieten, "One of These Days", in z'n volle glorie tot me te nemen. Die scheurende en prachtig gierende geluiden knallen echt onwaarschijnlijk mooi door de Ziggo dome. De bas van Roger Waters is net even anders afgesteld dan op het origineel, maar het is prachtig, prachtig, prachtig!

Dan wordt er nog een staaltje perfectie ten gehore gebracht. "Time" wordt gestart met de klanken van de klokken/pendules. Hier in de Ziggo dome is het eerder denderen.

Dat deze geluiden in zo'n omgeving zo tot z'n recht zouden komen had ik van te voren voor onmogelijk gehouden. Nu kan ik me niets anders voorstellen dan dat ik werkelijk in een ruimte vol met luidende klokken ben. Zo mooi!

"The Great Gig in the Sky" is dan aan de beurt. Dit staat of valt met de dames zangstem. Jess Wolfe en Holly Laessig gaan samen die uitdaging aan. Clare Torry, de zangeres op "The Dark Side Of The Moon", is natuurlijk onvervangbaar, maar zo met z'n tweeën werd er een hele goede benadering neergezet. Weer een punt voor de opzet en aanpak van Roger Waters.

Zonder onderbreking gaan we in een moeite door met het onsterfelijke "Welcome to the Machine". Het bizar hoge niveau begint gewoon te worden. Opmerkelijk is dat nu de meezingers in de hal ook duidelijk hoorbaar zijn. Ik doe lekker ook mee en geniet.

De 3 nummers van het nieuwe album worden een soort pauze om met "Wish You Were Here" en "The Happiest Days of Our Lives" de draad weer op te pakken. Zoals al gezegd, ook dit niveau van een live performance gaat wennen, er is uiteindelijk meer nodig. Die gedachten gingen nog in m'n hoofd rond terwijl er ondertussen een groep kinderen, in een oranje overall gekleed, het podium opkwam voor "Another Brick in the Wall".

M'n wensen worden direct vervuld. Dit is het extra wat je verwacht bij Roger Waters. Het wordt een geweldige uitvoering, het applaus is vervolgens oorverdovend.

Roger Waters en de band nemen even een pauze.

Deel twee kondigt zich aan door middel van een sirene. Ondertussen dalen er vanuit het plafond doeken neer over de hele lengte van de hal. Het beeld van de kolen energiecentrale van Battersea Power Station staat er op, bekend van de LP "Animals". 

Wat nu volgt is een half uur pure extase "Dogs" en "Pigs" van "Animals", gespeeld op een indringende wijze zoals ik het nog nooit beleefd had. Gesteund door de "muur" van doeken en de projecties hierop.

De bekende spreuken en oneliners van Roger Waters komen langs, net als eerder in "The Wall Live"-toer. Het verschil is de actualiteit, vooral president Trump van de VS krijgt er ongenadig van langs. Het lijkt wel of het album "Animals" speciaal voor Trump geschreven is. Maar ook splijtzwam Wilders is zichtbaar.

De zo gewenste extra beleving bij de Pink Floyd muziek wordt na de pauze op overdonderende wijze ingevuld.

Het opblaas varken gaat weer rond door de hal, evenals een "maan". Het toetje wordt een lasershow met een piramide terwijl er natuurlijk "Brain Damage" en "Eclipse" gespeeld worden. Het kan niet op vanavond, dit is niet uit te leggen, alleen samen te vatten.

De avond wordt uiteindelijk afgesloten met een zwaar indrukwekkende versie van "Comfortably Numb", mij uiteindelijk definitief verpletterd achterlatend met het besef dat het groots en uniek was.

Roger Waters wordt ter afscheid beloond met een donderend applaus. Ook mij rest niets anders dan in de handen te klappen en te proberen mijn gevoel van dankbaarheid en bewondering over te brengen. Een gedachte houdt me nog even bezig: "Morgen is er weer een concert, daar moet ik naar toe!!!". Ondertussen daalt er confetti neer met de tekst "Resist"...

Rest me de band complimenten te geven. De gitaarsolo's van Dave Kilminster en Jonathan Wilson waren meer dan geweldig, de synthesizers 100% Pink Floyd. Een geweldige, geweldige prestatie.