Een bijzonder concert van Syndrome en Amenra in het nieuwe Tivoli. Niet dat ik een van beide artiesten/bands in het vizier had, maar deze keer ging ik mee als invaller. Op uitnodiging van m'n schoonzus, dankzij haar heb ik deze ook nog mee mogen maken.

Ik moest wel even overgehaald worden, want de muziek van Amenra is normaal gesproken snoeiharde metal. Wat er vanavond op het programma staat worden de "Afterlife" sets genoemd. Optredens waarbij de nummers van Amenra "akoestisch" gebracht worden. Er kwam dus enig voorstellingsvermogen aan te pas om toch mee te willen gaan.

Vanavond wordt er in de Hertz zaal gespeeld, een intiemere versie van de grote zaal van Vredenburg. Super mooi. Vanaf het balkon blijken we heel dicht bij het podium te zitten.

Op het podium staan 5 stoelen met een hoge rugleuning naar binnen gericht in een cirkel. Daarvoor en er tussen de instrumenten en de microfoons.

Als het donker wordt voor het eerste optreden zien we 1 persoon op een stoel plaats nemen. Het blijft zo goed als donker. Hij speelt wat ritme in op een loop station en bouwt zo een ambient soundscape op. Mooi!

Ondertussen blijft het donker en worden er alleen af en toe wat gedimde beelden getoond op een groot scherm achter de bandopstelling. Op de foto is nog de schaduw/contour te zien van van Mathieu Vandekerckhove die als bandlid van Amenra de eenmansformatie Syndrome vormt.

De muziek en entourage zijn heel sfeervol en het is een hele goede setting om je op de muziek te concentreren. Dat wordt ook volop gedaan, je kan op de stille momenten een speld horen vallen.

Het voorprogramma is daarmee een grote meevaller. Dit is muziek die ik ook zo vaak op de "Draaitafel" heb. Het is tijd om Syndrome daar ook eens aan toe te voegen met dit "Forever and a day" werkstuk.

Na de pauze worden alle stoelen bezet en blijft het licht weer uit. Amenra bestaat uit drum, basgitaar, 2 lead gitaren en zang/viool.

Voor een metal band wordt er bijzonder kalme muziek gemaakt. Dit wordt echter met zoveel overtuiging gespeeld dat ik het me niet voor kan stellen dat deze mensen ook metal maken. Helemaal niet als er ook een walsje gespeeld wordt en er in het Nederlands bij gezongen wordt, ongeveer à la "Het Dorp" van Wim Sonneveld.

Ook dit deel wordt heel mooi. Ik merk wel dat een set uit een stuk (zoals bij Syndrome) me beter bevalt t.o.v. de achter elkaar gespeelde nummers van Amenra. Dat past beter bij deze manier van muziek brengen in combinatie met beelden. Misschien scheelt het als je de nummers kent en herkent.

Toch is het een bijzondere en ook boeiende beleving. De super traag gespeelde muziek doet me ook aan de muziek van Popol Vuh denken. (Het album "Tantric Songs" uit 1979 wat ik nog steeds koester.) Het tonen van de beelden als vervanger van de zichtbare band bevalt me wel. Vooral als tegenhanger van de huidige over exposure in heel veel clips. Een mooie ontwikkeling, van mij mag dit een meer mainstream stroming worden.