Het aanbod

Welke muziek vind je deze week onder de wekelijkse aankondiging "Draaitafel" bespreekweek", wat zijn de overblijvers na selectie van het aanbod?

Het verhaal

Weer is er een week voorbij en weer is de vangst een mix van wat oudere en nieuwe muziek. Nog steeds heb ik niet alle mooie albums van de laatste 20 jaar boven water gehaald. Nog steeds dienen zich elke week nieuwe bands en artiesten aan die om de hoogste "Draaitafel"-eer strijden.

Nog steeds vind ik elke week wel een of twee albums die ik echt goed vind. Nog steeds zijn de grenzen in klank en beleving niet bereikt. Al denk ik dat het een heel eind die kant op gaat met de DSD-codering, zoals vorige week besproken.

Nog steeds staat de techniek niet stil, dus er komt weer wat anders. Zou er een dag aanbreken dat alle muziek niet meer in stereo uitgebracht wordt, maar in een ruimte vullend true 3-D format à la surround, maar dan beter? Moet kunnen.

De verwondering blijft doorgaan, het plezier houdt aan. Ongemerkt is er weer een jaar voorbij en bestaat de "Draaitafel" in deze vorm alweer 3 jaar. Nog steeds wordt CD-SCORE niet overspoeld met bezoekers, nog steeds is het een hobby die wat mag kosten. Nog steeds is het een droom om toch eens een keer een laptop of een streamer aan te kunnen schaffen van de inkomsten van de site. Maar nog steeds is het niet meer dan 1 keer per jaar een koekje bij de koffie.

Nog steeds is het zo leuk om af en toe een reactie te krijgen van een artiest naar aanleiding van het bespreken van een album. Af en toe een positieve opmerking over het schrijven houdt me weer maanden gaande.

Niet eerder besefte ik dat mijn schrijven ook een artiest weer kan inspireren als concept voor een nieuw album.

De opvaller(s) 

Maar zijn er dan nog min of meer bekende artiesten geweest die zich afgelopen tijd op de "Draaitafel" onderscheiden hebben en zich gemanifesteerd hebben als "Hé, dat is echt lekker om naar te luisteren!"?

Julien Boulier - A Film Not Yet Made:

Er is voor mij geen andere muzikant die zo'n beeldende muziek maakt als Julien Boulier. Beeldend in de zin dat de muziek voortdurend nieuwe indrukken opwekt door de variatie en expressie van de muziek.

Het bijzondere daarbij is dat Julien Boulier daar minimale middelen voor nodig heeft. De piano staat centraal, daar worden de meest wonderlijke melodieën op gespeeld die al je aandacht trekken.

De geluiden daaromheen, accenten met viool, harp, slecht te definiëren perscussie of gewoon geluiden uit het leven, leiden de aandacht even af van het piano geluid en zorgen er ondertussen ook voor dat de piano nog meer gaat leven. Dat zich een verhaal (film) samenstelt terwijl de klanken uitsterven en vervangen worden door nieuwe, die weer aanleiding zijn om uit te kijken naar het vervolg.

Een prachtig voorbeeld is "Acanth Envol". Het lijkt opgenomen te zijn in een kerkje. De harp galmt prachtig door de ruimte voordat, in dit geval, een orgel de leiding overneemt. Ondertussen wordt er op een soort zware drum geslagen. Met elke slag het bewustzijn even stil zettend.

Er trekken beelden voorbij die meestal geïnspireerd worden door de hoesfoto's van de albums, foto's uit de natuur. Deze keer staat de hoesfoto in dienst van de titel "A Film Not Yet Made", een samenstelsel van foto's in grijstinten. De muziek is echter zeer kleurrijk met vele schakeringen, gebaseerd op het pianospel waarvan bijna iedere noot barst van de betekenis.

Wat mij betreft komen er honderden films in aanmerking om met deze muziek nog meer betekenis en inhoud te krijgen. Ik zou me ook heel goed kunnen voorstellen dat er alsnog een film bij de muziek gemaakt wordt, een klassieker.

Tidal:

Spotify: