James Elkington & Nathan Salsburg - Ambsace:

Het horen van een gitaar waarop getokkeld wordt is over het algemeen aangenaam. Het horen van meerdere gitaren die elkaar in melodie aanvullen, kruisen of geheel los van elkaar lijken te staan is al snel een boeiend spel. Als dit spel onberispelijk wordt vastgelegd ontstaat er een bron van genot die op elk moment dat daar behoefte aan is gekozen kan worden.

Het enige gevaar dat op de loer ligt is verveling, maar daar is voorlopig geen sprake van. Ik verwacht eerder dat het van voor tot achter gaan herkennen van deze melodieën er juist een nieuw plezier aan toe gaat voegen, het meedoen met de muziek.

"Ambsace" (betekenis: the lowest throw at dice; also: something worthless or unlucky) is daarmee een album dat boordevol luisterplezier staat en ook nog veel belooft voor de toekomst. De naam van het album dekt daarmee dus volstrekt niet de lading. Vreemd, wat bezielt James Elkington en/of Nathan Salsburg om dit album zo te noemen?

Hoe dan ook, het gaat om de muziek, die is wat mij betreft van grote klasse en een feest voor het oor. 

Sverre Knut Johansen - Secret Space Program:

Nog nooit van gehoord, maar toch een leeftijdsgenoot uit Noorwegen met al een mooi oevre aan muziek.

Elektronische muziek zoals dit zet ik graag op, vooral als er veel werk van de opnames is gemaakt. Zolang de drums maar niet te duidelijk aan dance muziek doen denken ben ik een bereidwillig luisteraar.

Toch moet de muziek wel identiteit krijgen om er nog eens naar terug te grijpen. De naam "Secret Space Program" is dan een leuke aanzet om een beeld te krijgen bij de muziek. Er zit namelijk veel echo in en er komen veel "verdwaalde" geluidsflarden langs.

Met deze elementen is de muziek al goed op weg. Dan is er alleen nog een vorm van een verhaal nodig om de aandacht vast te houden. Dat wordt ingevuld op een manier die me aan een leader van een politieserie op TV doet denken. Er zit spanning in en het is dynamisch met veel climax-achtige momenten. Zeg maar maar Vangelis met een Enigma mix. Ruim voldoende om bij weg te dromen en te genieten van de klanken.

No-Man - Schoolyard Ghosts:

Hoe meer muziek ik van Tim Bowness hoor hoe verder ik moet met doorgraven in zijn muziek verleden. No-man is weer een andere band waarin de stem van Tim Bowness schittert en het eind is nog niet in zicht. Meer muziek van No-Man, maar ook OSI en oudere muziek van White Willow komen nog op de "Draaitafel".

De band No-Man is een duo, ook Steven Wilson vooral bekend van Porcupine Tree is er deel van. Van Steven Wilson vind ik het opvallend dat hij betrokken is bij deze rustige, deels op verstilling gebaseerde muziek. Voor de liefhebbers, ik heb als ik dit luister associaties met de schitterende albums "Laughing Stock" en "Spirit Of Eden" van Talk Talk.

De muziek van No-Man is niet gebaseerd op synthesizers, zoals dat bij Memories Of Machines, Henry Fool, Slow Electric of onder z'n eigen naam Tim Bowness het geval is. Dit album heeft een "gewone" bandbezetting met gitaar en drums en soms wat extra's. Hoewel ik de elektronische albums prachtig vind, spant deze aanpak toch wel de kroon.

Alle muziek verloopt in het "Tim Bowness-tempo" op een paar uitspattingen na. De muziek is geweldig mooi met uitschieters waar ik het heel benauwd van krijg: "All Sweet Things" en "Mixtaped". Deze nummers grijpen me echt naar de keel, zo mooi.

Een beetje een verklaring is misschien de keur aan artiesten die aan het album meewerken. Ik zal het hier niet herhalen, want dit is prima na te lezen op Wikipedia.

Dit is een nieuw hoofdstuk in de ontdekkingstocht naar de muziek van Tim Bowness. Een verhaal van een nog niet ontdekte mega-artiest. Het gaat toch niet gebeuren dat de grote roem pas na z'n dood komt???

Sivert Høyem - Live At the Acropolis:

Ik ben erg jaloers op de Grieken. Zij hebben wel het concert van Sivert Høyem mogen beleven wat ik vorig jaar zo graag in Paradiso had willen meemaken. Op deze live registratie klinkt het zoals het in Paradiso had moeten klinken. Helder, zuiver een verzorgde mix en vooral geen alles platbrandende verwrongen bassen als die van de installatie in Paradiso. Dit album maakt veel goed, al zit er dus nog wel wat pijn.

Het grootste pluspunt, de stem van Sivert Høyem, klinkt als een klok. De nummers worden met veel overgave en plezier gebracht. Voor Sivert Høyem is dit concert en dus deze registratie ook een grote wens, een droom die uitkomt. Dat hoor je terug in het speelplezier en overgave van de band. De zaal van Paradiso is natuurlijk niet te vergelijken met het steenoude Acropolis. In Acropolis hebben ook grote artiesten opgetreden, de 2000 jaar oude geschiedenis en omgeving is door bijna geen enkele andere locatie te evenaren.

Het is daarmee een album om blij van te worden, een live opname uit het boekje. Als je de muziek van Sivert Høyem nog niet kent is dit een heel mooie kennismaking. De toevoeging van strijkers hoeft van mij niet eenmalig te zijn.

Laat je ook betoveren door de stem, de muziek en de ambiance. Krijg ook kippenvel van de song "Görlitzer Park".

Robert Belfour ‎- Pushin My Luck:

Denk je een authentiek klinkende blues muzikant ontdekt te hebben, is de beste man al overleden op een leeftijd van 74 jaar (RIP). Robert Belfour heeft daarbij 2 albums gemaakt, waarvan dit de laatste is.

Zo jammer, is de overheersende gedachte. Hoe kan het dat deze man geen grotere naam heeft en een bibliotheek aan muziek heeft achter gelaten? Heeft hij geweten hoe goed z'n muziek was? Ik heb geen idee, hij was z'n hele leven "bouwvakker".

Z'n blues is ritmisch en heeft een heerlijke "Mississippi-blues" flow die z'n fijne stem ondersteunt. De blues klinkt vooral door in de stem, daar zit veel diepte in.

Ik kan verder geen achtergrond informatie vinden of de stijl toelichten aan de hand van voorbeelden. Daar ken ik het blues-spectrum niet goed genoeg voor of dit is te uniek. Voorop staat dat de muziek en de vocale uitingen van Robert Belfour me mee nemen in z'n cadans.

Timber Timbre - Sincerely, Future Pollution:

Dit album komt al weken langs geshuffeld op de "Draaitafel" en hoewel het elke keer wel de zinnen kietelde bleef het een beetje een twijfel geval.

Dat veranderde toen ik besloot om het album eens in z'n geheel te draaien. Toen begonnen de afzonderlijke nummers elkaar aan te vullen en te versterken. Toen bleek dat echt alle nummers in hetzelfde trage tempo gespeeld werden. Ik ken de andere albums van Timber Timbre niet, dus ik weet niet of dit een vast stijl element is van Timber Timbre. Het is in ieder geval een bijzonder kenmerk van dit album.

Het tempo vraagt op het gehoor regelmatig om een versnelling. Soms wordt die versnelling vanuit de zang of percussie een beetje ingevuld. Meestal blijft je met dat gevoel achter en wordt de muziek ongrijpbaar door het volharden in deze "slow motion".

Nu ik het in z'n geheel heb beluisterd is dit het concept voor dit album en hoor ik de ongrijpbare schoonheid die ook het album "Moon Safari" van Air heeft. De klanken die worden gebruikt zijn op zichzelf staand niet een bron van plezier, maar in de omgeving van de hele song wel de oorzaak van een bijzondere muzikale ervaring.

Eigenlijk is het dus niet uit te leggen. Probeer de beschrijving van de Melkweg ook eens als je nog twijfelt. Die is wel heel beeldend.

Vanaf 12 oktober weet ik hoe het allemaal live uitpakt.

In Slaughter Natives ‎– Psicofonias - Las Voces Desconocidas:

Ik vermoed dat de gemiddelde bezoeker van CD-SCORE door de aanblik van de hoes en de naam van de band "In Slaughter Natives" de neiging heeft om dit maar over te slaan. Dat had ik ook, totdat ik toch iets langer luisterde.

Ook deze Zweedse band (alle goede muziek komt deze week uit het Noorden) timmert al een tijdje aan de weg en maakt industrial, dark ambient.  Dat is precies wat het is, maar absoluut niet op een nare manier.

Dit is "spannende" muziek waar de industrial component niet gepaard gaat met onaangename geluiden. Er wordt weliswaar een onheilspellende sfeer neergezet, maar wel een die blijft boeien. Dit is een spannende geluidsfilm van voor tot achter.

Vooral de delen die aan een groot orkest doen denken liggen wat mij betreft geweldig in het gehoor. Wat een "geweld" spreekt daar uit en wat een intensiteit heeft het.

De spanning wordt opgebouwd rond het idee van "stemmen van doden".  Op zich al een idee om kippenvel van te krijgen. Als je die gedachte vast houdt tijdens het beluisteren van de muziek kan je niet de neiging onderdrukken om af en toe de kamer rond te kijken of er toch niet iets zichtbaars met deze muziek gepaard gaat...

Kilborn Alley Blues Band ‎– Put It In The Alley:

Alweer blues die heeft geschitterd op de "Draaitafel". De echte blues liefhebbers zullen waarschijnlijk totaal niet verrast zijn over de Kilborn Alley Blues Band, alhoewel een Wikipedia vermelding er nog niet in zit.

Voor mij is deze band wel een openbaring, al maak ik me zorgen over het huidige bestaan van de band. De website wordt al 1,5 jaar niet bijgehouden, nieuwe albums worden er al 6 jaar niet uitgebracht. Het lijkt er echter wel op dat ze dit voorjaar nog in Nederland geweest zijn. Daar kom je altijd te laat achter...

De blues is dus mooi, vandaar dat er al een tweede album op de "Draaitafel" ligt: The Tolono Tapes. Net zo mooi en lekker om naar te luisteren als het eerste album.

Wat het meest verbaasd zijn de zangstemmen van de band. Waarvan Andrew Duncanson waarschijnlijk de meest bepalende is. Het had mij niet verbaasd als Muddy Waters meedraaide in deze band. Qua sound en zang komen ze erg overeen, waarmee er dus Chicago Blues gespeeld wordt.

De bandsite staat vol met vermeldingen van awards. Dat verbaast me niets, maar waarom houdt het dan opeens op met publicaties? Het maakt ze ook wel een beetje mysterieus.

Ik heb eens langs de bars in Chicago gelopen en daar hoor je vaak lekkere live muziek naar buiten komen. Ik stel me nu voor dat ik ergens naar binnen was gestapt waar de Kilborn Alley Blues Band had gespeeld. Dat moet dan een geweldig event geworden zijn, deze muziek is zo aanstekelijk. Een mooie dagdroom over mysterieus mooie blues muziek. Zo'n droom die een tijdje bij je blijft, omdat het zo'n heerlijke droom was.

Soup - Remedies:

Soup? Ja, dat is de naam van deze band. Toch alweer een zesde album/EP, maar voor mij de eerste kennismaking. De hoes van het album trekt meteen al de aandacht, wat is dit? Een kunstzinnige uiting, een met zorg gekozen inleiding op hun muziek? Iets Noors? Ik kan er niet achter komen.

Alles ademt de mystiek uit die Pink Floyd had begin jaren '70. De muziek heeft ook de universeel mooie elementen die het tijdloos kunnen maken. Dat moet zich nog bewijzen, maar de uitstraling heeft nu al zeer grote beloftes in zich. Dit ademt verfijndheid uit en gevoel voor klank, ritme en structuren. De elementen die nodig zijn om te boeien, te verbazen en een verlangen achter te laten naar meer, opnieuw en nog meer. Het laat een sterk gevoel achter dat er nog veel meer in zit.

De finesse zit in de compositorische aspecten en de potentie tot grandeur. De neiging om de muziek uit te werken en er iets groots van te maken, dat is alleen maar mooi als je er dan in slaagt om te blijven boeien.

De muziek onderscheid zich in een veelal akoestische basis, zich soms uitpakkend tot een stevige climax. De zang is herkenbaar eigen en een beetje naïef, folky klinkend misschien. Als dat nog niet genoeg is durft Soup een volledig op kerkorgel gespeeld nummer "Audion" op de EP te zetten. Niet bang om Bach of Mozart naar de kroon te steken.

Het is niet leuk om telkens over de prestaties van Pink Floyd te beginnen, maar als dit als het laatste album van hen was gepresenteerd had ik daar geen moeite mee gehad.

Raoul Vignal - The Silver Veil:

Het eerste volledige album van de Fransman Raoul Vignal is meteen verrassend goed. De nauwelijks gearticuleerde ingehouden zang trekt voortdurend de aandacht. Dit Engels gezongen album is al in 2015 opgenomen in Berlijn en nu pas uitgebracht. Gelukkig maar.

Een opvallend aspect van de muziek zijn de composities en de wijze waarop deze op akoestische gitaar gespeeld wordt. Zonder een duidelijk herkenbaar kop-romp-staart opbouw blijven deze nummers overeind door de sfeer die ze oproepen en de pracht van het gitaarspel.

Het gitaarspel staat voortdurend op de voorgrond en wordt af en toe begeleid door nauwelijks waarneembare percussie, piano en ook fluit.

De muziek krijgt het labeltje folkrock mee, maar dat is bijna een belediging. Rock is dit zeker niet. Folk snap ik vanwege de akoestische gitaar. Dit is geen muziek die je even snel een labeltje opplakt, daar is het te bijzonder voor. Als het geïntroduceerd zou zijn als bewerkte klassieke gitaarmuziek zou ik het ook geloven.