Het Aanbod

Welke muziek vind je deze week onder de wekelijkse aankondiging “"Draaitafel" bespreekweek", wat zijn de overblijvers na selectie van het aanbod?

Een nieuw album van een "oude bekende" die al in de armen gesloten was en een nieuw album van een "oude bekende" die me voor het eerst echt raakt. Daarbij even de nadruk leggend op "oude bekende", omdat het voor mij bekende artiesten zijn.

Zo af en toe komt het er op het werk van dat we het over muziek krijgen of dat ik bijvoorbeeld laat weten naar een concert te gaan. Inmiddels is dat ook een soort reality check geworden. Artiesten waarvan ik verwacht dat iedereen ze kent blijken dan helemaal niet iets op te roepen. Ook niet bij de wat jongere collega's.

Ja, dan wordt me duidelijk dat ik wat meer met muziek bezig ben dan de gemiddelde collega, maar zelfs ook de gemiddelde persoon op straat. Dat over muziek praten toch eigenlijk alleen met een beperkte groep mensen tot een uitwisseling van begrip leidt. Helemaal leuk wordt het als je dan ongeveer in het zelfde straatje zit en elkaar daarin kan aanvullen. Hoe leuk is het ook als er vanuit je familie aanvulling komt voor de "Draaitafel". (Ja, jij daar in Utrecht!)

Twee min of meer bekende artiesten dus deze week.

De Opvaller(s)

Maar welke min of meer bekende artiesten hebben zich de afgelopen week dan echt onderscheiden en gemanifesteerd als "Hé, dat is echt lekker om naar te luisteren!"?

Duke Garwood - Garden Of Ashes:

Duke Garwood was het voorprogramma van Seasick Steve in Paradiso in mei 2013. Z'n bijzondere gitaarspel viel toen op, waardoor ik besloot om meer te gaan luisteren. Niet veel later bleek Duke Garwood een samenwerking met de geweldige Mark Lanegan aangegaan te zijn. " Black Pudding" is daarvan het prachtige resultaat. 

In die sfeer is ook "Garden Of Ashes" opgenomen. Rustige muziek die drijft op de teksten van Duke Garwood en z'n gitaarspel. De zang is bijna een vorm van vertellen, niet altijd heel zuiver maar wel heel beeldend. Er zijn weinig zangers waar ik onzuiverheid van kan verdragen, maar in deze vorm is het niet storend. Misschien kan je ook beter stellen dat Duke Garwood een hele goeie verteller is.

Er wordt een prachtige sfeer gecreëerd met de zang en de losse begeleiding op drum en gitaar. Een warme deken om je in te hullen, van te genieten en bij weg te dromen.

Een aanrader dus dit nieuwe album van deze "bekende" artiest. Nog een stukje sfeerbeeld: De website van Duke Garwoord is sinds het album "Heavy Love" (2015) niet aangepast en bestaat uit aanbevelingen van andere "bekende" artiesten met betrekking tot het album. Als je daarop doorklikt kom je op de Facebook pagina van Duke Garwood terecht. Lekker simpel, ook dat vormt voor mij de waardering van Duke Garwood. Al is het voor snel succes en een dikke portemonnee niet handig. Als je maar bewust kiest.

Fink - Finks Sunday Night Blues Club Vol. 1:

Fink is al een jaar of 10 bekend bij de liefhebbers. Vooral m'n jongste dochter heeft me al een aantal keer op z'n muziek gewezen, telkens de reactie van mij krijgend: "Ja, leuk, maar niet leuk genoeg".

Voor het kiezen van de muziek voor de "Draaitafel" hanteer ik de stelling dat elk nieuw album een kans krijgt al vind ik de artiest al jaren niks. "Fink's Sunday Night Blues Club, Vol. 1" kreeg dus ook de kans om zich te bewijzen.

Deze keer wekte het eerste nummer direct een nog niet eerder ervaren reactie bij me op. Ah, "Fink goes blues", die verwijzing in de titel is dus niet voor niets. Sterker nog Fink her-definieert de blues. Wat een goeie, heerlijke, prachtige, originele muziek is dit! Het hele album staat vol broeierige blues zoals ik die nog niet eerder gehoord heb. Dit pakt je op, neemt je mee en laat je niet meer los. Geweldig!