Mijn enthousiasme over Pink Floyd had een deuk opgelopen na het vertrek van Roger Waters. "A Momentary Lapse of Reason" zal ik nog steeds niet snel opzetten, met "The Division Bell" kwam dat gelukkig weer goed.
Toch was er sinds "The Wall" (1979) niets iets echt verheffends meer gebeurd. Ik hoopte vooral de oude glorie eens live mee te maken. Daar had ik hooggespannen, maar ook angstige verwachtingen over. De stem van David Gilmour is nou eenmaal niet zo sterk als die van Roger Waters. Dat had "Delicate Sound Of Thunder" al aangetoond.
Op naar de Kuip dus. Volgens mij waren we met z'n vieren. Allemaal die-hard Pink Floyd fans. Wat in 10 jaar niet was veranderd, is dat we nog steeds niet vroeg genoeg waren om echt dicht bij het podium te kunnen staan. Toch hadden we een redelijk goed zicht op het gigantische podium. Achterin hing het grote ronde scherm wat ik altijd zo mooi vond op foto's. Die was binnen. Voor het podium waren grote rechthoekige lichtbakken geplaatst. Nogal simpel leek me vooraf, nog niet wetende hoe ik daar even later heel anders over zou denken.
Eindelijk was het zover. Kenmerkende Pink Floyd geluiden gaan over het veld. Ik herken eerst alleen dat het iets van het oude Pink Floyd is. Samenzang ??? Wat ik hoor, ik kan er zo snel niet opkomen. De naam van het nummer wil zich maar niet vormen in m'n gedachten. Een tweede "aanloop", weer dat hoge "gegier". Hier laat m'n bewustzijn het afweten, ik ontplof bijna van genot. Wat een pracht, wat verschrikkelijk mooi, wie kan zoiets maken?
Als ik ooit het gevoel gehad heb buiten m'n lichaam te treden was dat tijdens deze uitvoering van "Astronomy Domine". Ik zie alleen nog de lichtbakken voorop het podium tekeer gaan en verkeer in een onwerkelijke staat van geluk. Helemaal los van de omgeving om me heen. Die lichtbakken, dat hemelse geluid en ik. Ik had geen geestverruimende middelen nodig, de muziek had me in een andere wereld gebracht. Wat zou ik dat graag nog eens meemaken.
Hoewel onpeilbaar, duurde de muziek toch niet eeuwig. Ik werd hard terug gesmeten in de realiteit. "Learning to Fly", het bevatte geen splinter van de glorieuze creativiteit die ik daarvoor gehoord had. Als een verslaafde sta ik een lange tijd te balen van de incompetentie van de uitgevoerde nummers. Oneerlijk, maar zo voelde ik dat.
Pas bij "One of These Days" veranderde dat. Hier was ik voor gekomen. Net als "Shine On You Crazy Diamond". Supermooi en prachtig, ook met alleen David Gilmour, maar mijn concert duurde slechts 3 minuten. De rest werd bijzaak.
We hebben de vliegende "Pig" nog gezien, de lasershow en de enorme "kristallen" bol. Het kon allemaal niet meer de indruk maken die ik ervan verwacht had. Mooi, prachtig maar het stond die avond allemaal in de schaduw van "Astronomy Domine", het eerste nummer.
Uitgelichte afbeelding (bovenaan): 4 september 1994 –
Views: 288