Het was eerst niet het plan om een recensie te maken van deze plaat. The Dead Weather zijn op zich al groots en volgens Wikipedia al een supergroep. Hoe kan het dan dat na een maand na de release van "Dodge and Burn" er geen notering meer is in de "Dutch Album Top 100"? Slechts 2 weken heeft het geduurd! Nu ken ik het fenomeen wel dat als al beroemde artiesten samen een plaat maken, dat 1+1+1+1 opeens minder dan 1 is. Maar dat gaat hier beslist niet op, dan maak je niet ook nog eens een derde studio album. Ik begrijp het niet want dit is een pracht plaat. The Dead Weather zijn de gedroomde opvolgers van "The White Stripes". Veel beter dan alle andere tussen bands van Jack White. De toevoeging van Alison Mosshart is de wending die de muziek nodig heeft om geen flauw aftreksel te worden van The White Stripes. Een iets blues-ier aanpak maakt het geheel compleet. Af en toe is er ruimte om een instrument of stem in volle glorie te laten klinken. Dan weer is het lekker scheuren en rammen zodat je weer een ander soort kippenvel krijgt. De composities zijn ijzersterk en geven ruimte aan kleine experimentjes uit de meer doorsnee popmuziek. De glanzende elementen die de rock laten schitteren. Een superplaat! En iedereen mag het weten.