Het is nog steeds de The Dark Side of the Moon Live tour van Roger Waters als we bijna een jaar na Lichtenvoorde met ongeveer dezelfde groep weer gaan, maar nu naar de Gelredome.

Bij binnenkomst lijkt er een stilstaand beeld geprojecteerd te worden, maar als je goed oplet beweegt er af en toe iets. Er klinkt als het ware muziek uit de oude radio.

Op mij maakt het sfeertje een grote indruk. Vooral als na verloop van tijd de whisky fles gepakt wordt om een glas in te schenken. Je ziet nu ook af en toe ook wat rook omhoog kringelen.

De show moet nog echt beginnen en ik ben al zwaar onder de indruk. Als vervolgens het bekende "Eins, Zwie drei" van Roger Waters klinkt kan ik niet anders dan met kippenvel overladen het genot van de muziek van "In the Flesh" ondergaan.

De set is dezelfde als een jaar geleden, het is allemaal weer even prachtig en indrukwekkend. Veel van de prachtige Pink Floyd muziek wordt weer vlekkeloos gespeeld en voorzien van net zo mooie foto's en projecties.

Na de pauze wordt weer "The Dark Side of the Moon" integraal gespeeld. Voor mij een geschenk uit de hemel. Een jaar geleden heb ik niet volop kunnen genieten van de uitvoering door een actie die weinig uithaalde.

Deze keer kan ik me volledig op de muziek concentreren. Alleen het buiten gevoel, de open lucht, ontbreekt. Verder is het ook vanavond prachtig, prachtig, prachtig. Het is buitenaards mooi. Wat een mazzel dat ik deze herkansing heb gekregen.

Ook deze avond met Roger Waters is er een om in te lijsten en te koesteren. Waar ik een paar jaar eerder nog wel eens twijfelde om hem zo veel credits te geven kan ik nu geen kant meer op. Om in deze ervaring te blijven geloven moet je jezelf af en toe geknepen hebben. Het was echt, bestaat echt en ik was er bij. Lucky me!