Gruppo Sportivo heeft de disco ruimschoots overleefd. Hans Vandenburg is nog "alive and kicking" in z'n 72-ste levensjaar. Zoveel is wel duidelijk na een mooie avond in Manifesto.

Hij presenteerde zichzelf en de band weer als vanouds, met grappen en grollen en z'n serieuze niet serieuze opmerkingen of andersom. Zo laat hij tussen neus en lippen door aan het publiek weten dat het eerste deel van de avond zal bestaan uit de muziek van het nieuwste album "Great."

Natuurlijk, "Make Gruppo Great Again" staat niet voor niets op z'n pet. En ad rem als altijd lijkt alles doordacht bij Hans Vandenburg, ook dat is niet veranderd na ruim 40 jaar.

De muziek van het nieuwe album doet het goed in de zaal en de sfeer groeit. Natuurlijk ook mede door de nieuwe "Gruppettes" Inge Bonthond en Lies Schilp. Ze zijn waardige vervangers van de "oer-Grupettes" Josée van Iersel en Meike Touw.

Ik kan het niet nalaten ze te noemen omdat ze zo'n wezenlijk onderdeel van het oude succes waren en de live optredens tot zo'n dynamische avond maakten. Inge Bonthond en 
Lies Schilp hebben zich dus ook de oude stijl aangemeten en maken de avond net zo compleet.

Tot de bijzondere uitvoering/mashup van "Disco Really Made It" (1979) is maar al te duidelijk dat Gruppo Sportivo altijd Great was en nog steeds Great is. Met het spelen van het oude materiaal komt er wel een dimensie bij, we kunnen allemaal meezingen. Wat een van de fijne aspecten van de muziek is, zijn de ontzettend leuke teksten.

"Henri" is weer geweldig, en natuurlijk "Beep Beep Love".  Na een kleine break ook "Armee Monika" en m'n all-time favoriet "Rock 'N Roll", al was het alleen maar door de titel. Wat een goeie muziek toch, ik hoor nu andere dingen dan vroeger, ja ook daar zit 40 jaar tussen en het wordt er alleen maar beter van.

De 2e encore wordt volgens eigen setlist niet helemaal afgemaakt, maar wordt gebruikt om de single "(This Is A) Normal Song" nog eens te promoten.

Na afloop kopen we natuurlijk de nieuwe CD en wachten lang genoeg om deze ook gesigneerd te krijgen door alle bandleden. Als laatste, met een broodje in de ene hand en in de andere de stift, krijgen we de krabbel van Hans Vandenburg. Top, die zijn binnen.

Ik moet zeggen dat hij wel vermoeid over kwam zo kauwend op z'n broodje en half hangend tegen de gevel. Ga ik dit ooit nog eens meemaken?

O ja, ik werd diverse keren "afgeleid" door het fijne drumwerk van Max Mollinger. Dat moet ook nog vermeld worden.