Vooraf
Muziek luisteren is een continu veranderende belevenis. Natuurlijk de oude en nieuwe albums (CD's) zelf. De artiesten, de media publicaties, de concerten en optredens. Het kan ook de afspeel apparatuur zijn of de omgeving waarin de muziek plaats vindt. Er is in dit enorm brede veld altijd wel iets wat me bezig houdt.
Het verhaal
Na de verhandeling over Sonorus en de Bloomline Omniwave de vorige keer, heb ik nog even stil gestaan bij het verschil wat ik in muziekbeleving ervaar tussen live DSD opnames en de standaard studio opnames. Dus tussen de live opnames die met name door NativeDSD of Blue Coast Music verkocht worden en het gangbare studio materiaal wat er als album uitgebracht wordt.
Een vanuit een studio-opname ontstaan album zou moeten profiteren van de technische mogelijkheden om het geluidsbeeld naar de hand te zetten. Waarom anders zoveel moeite gedaan?
Toch gaat er bij deze manier van werken iets waardevols verloren. Bij vele van de DSD-opname samples die ik inmiddels beluisterd heb, valt direct de ruimte op die doorklinkt in de muziek, een soort magie. Dat de muzikanten onderdeel zijn van een ruimtelijke bron en daarin samen klinken. Acoustic Recording noemt NativeDSD dat.
Bij veel in de studio geproduceerde albums wordt de ruimte van links naar rechts opgevuld met de muziekkanalen die een instrument of een stem vertegenwoordigen.
Met een beetje geluk een verdeling die aan een bandopstelling doet denken. Het is dus aan de geluidstechnicus om het akoestisch ruimtebeeld van de band of artiest in de studio opnames te benaderen.
Het opvullen van de ruimte moet bij voorkeur zo goed gebeuren dat er een andere presence voor in de plaats komt. Een hele lastige taak, maar wel van groot belang voor het luisterplezier. De DSD-opnames hebben me heel alert gemaakt op hoe er opgenomen wordt, of er een ruimtelijk beeld gecreëerd is en hoe dat over komt. Dat zou z'n weerslag moeten vinden in de "Draaitafel".
De opvaller(s)
Maar zijn er dan nog min of meer bekende artiesten geweest die zich afgelopen tijd op de "Draaitafel" onderscheiden hebben en zich gemanifesteerd hebben als "Hé, dat is echt lekker om naar te luisteren!"?
Sinds de eerste keer dat ik "Memory 417" hoor heb ik het idee dat dit het product van een lang rijpingsproces is. En misschien is het dat ook wel, alleen heeft die rijping dan zonder de ervaring om dit soort albums te maken plaats gevonden. Als de informatie klopt dan is dit album van In Quantum, Eric Peterson, een debuut album!
Dat is bijzonder omdat deze dark ambient muziek zo heftig en doordringend is en zo conceptueel over komt dat het bijna niet het product van een onervaren artiest kan zijn.
Alles rond dit album ademt verhaal, vervreemding, verlatenheid en af en toe onpeilbare leegte. Als de muziek niet direct dit effect op je heeft, dan zet de begeleidende tekst op Bandcamp je wel op dat pad. Het begint met "This album takes you to the mega cities of the future, early spring 2074". Daarna volgt een verhaal dat het begin van een goede science fiction reeks zou kunnen zijn. Lees dit terwijl de zware klanken van de muziek over je of door je heen denderen.
Af en toe laat een geluidsfragment of een stem je weten dat je niet volkomen alleen bent, maar dat zijn alleen misleidende fragmenten van hoop. "There's no way to run, there's no way to go!" (Suicidium). Er klinken louter echo's van wat eens geweest is. Als je in deze muziek onder gedompeld bent bestaat de rest van de bewoonde wereld even niet meer.
Er komen vele ambient album langs op de Draaitafel, maar bijna even zovele halen het niet tot de publicatie. "Memory 417" heeft nooit die twijfel gekend. Dit is vanaf de allereerste momenten indrukwekkende muziek, een voor mij nieuwe dimensie in dark ambient.
Views: 5