We hebben een avondje Janis Ian gedaan. Bij mij heeft de muziek van Janis Ian het naast een paar leuke singles nooit echt gered, maar m'n vrouw is wel een fan.

Als persoon is Janis Ian zeker interessant. Wie haar op Facebook volgt krijgt bijna dagelijks een spreuk of politiek item voor de kiezen. Ze is beslist geen ingedut artiest die af en toe nog een keer overgehaald wordt om op te treden.

Bij binnenkomst krijgen we een gesigneerde CD uitgereikt, "Strictly Solo". We kenden de CD niet, maar het is toch een mooi gebaar. Dat heb ik eerder alleen bij Coldplay (Goffert park Nijmegen (09-09-2009)) meegemaakt. 

De avond wordt geopend met een on-versterkte versie van "Jessie". Een mooie opener en een kans om aan de verschijning Janis Ian op het grote, bijna lege podium te wennen. Aan de voordracht van een klein vriendelijk grijs omaatje met een gitaar. Heel wat anders dan het beeld van "Fly Too High" ooit.

Als ze zich vervolgens wat onduidelijk verontschuldigd over het wat late aanvangstijdstip wordt m'n twijfel gevoed of het vanavond wat gaat worden. Dit is wel heel schuchter.

Maar al snel komt "Fly Too High" aan de beurt. Een leuk nummer, vooral in deze setting. In combinatie met het verhaal erover begin ik geboeid te raken. Janis Ian blijkt toch een interessant en humoristisch verteller. Dat geeft bijvoorbeeld een nummer als "Tattoo" veel meer inhoud.

Muzikaal verrast ze met het bluesnummer "Bright Lights and Promises" waarbij haar gitaarspel wel heel lekker "blues" is. Zo ga ik behoorlijk verbaasd de pauze in.

Na de break gaan we op dezelfde voet voort, al is de zwarte kleding van Janis Ian nu vervangen door iets paars-groens. Voor mij niet schokkend, maar Janis Ian blijkt er heel onzeker over te zijn.

Ik begin langzamerhand een aardig beeld te krijgen van de persoon en het leven van Janis Ian. Ze doet vreselijk haar best om er geen politiek doorspekte avond van te maken en dat lukt haar.

De muziek is leuk, haar gitaarspel zelfs heel prettig en haar levensvisie en wijsheden zijn overtuigend. Vooral het deel waarin ze de rol van kunst en muziek in het leven beschrijft. De rol van de muzikant daarin, raakt me. Het blijkt de intro voor "At Seventeen" te zijn.

Ik zie aan m'n vrouw dat ze ook onder de indruk is. Zo krijgt de avond een voorspelbaar maar toch onverwacht hoogtepunt.

Hiermee is het optreden eigenlijk afgelopen, maar Janis Ian komt voor nog twee nummers terug. Uiteindelijk neemt ze zichtbaar blij en tevreden het welgemeende applaus in ontvangst.

Zo kan een live optreden een hele andere indruk achter laten dan de indruk van alleen de muziek in 30 jaar tijd.