Vooraf

Muziek luisteren is een continu veranderende belevenis. Natuurlijk de oude en nieuwe albums (CD's) zelf. De artiesten, de media publicaties, de concerten en optredens. Het kan ook de afspeel apparatuur zijn of de omgeving waarin de muziek plaats vindt. Er is in dit enorm brede veld altijd wel iets wat me bezig houdt.

Het verhaal

Voor de zomervakantie was het experiment al gestart om onder de speakers van m'n surround set akoestische (rubber) dempers te plaatsen in plaats van spikes. De losse rubbers waren niet ideaal, maar het geluid profiteerde er duidelijk hoorbaar van.

Inmiddels zijn er volwaardige vervangers voor de oude spikes gevonden die de rubbers combineren met een pen met schroefdraad, zodat de speakers in de gewenste stabiele stand afgesteld kunnen worden.

Nu alle speakers en afspeel apparatuur voorzien zijn van rubbers is de impact op het geluid nog groter. Het geluidsbeeld was aardig scheef getrokken door een gebrek aan lage tonen.

De noodzaak om met Dirac een nieuwe kalibratie meting te doen was dus duidelijk. Zo kwam ook de nieuwe Dirac versie (Dirac Live for Arcam v1.2.6.8580) in beeld waarmee de meting nog soepeler gedaan kon worden.

Na de meting is het fine-tunen van het geluid opgepakt. Ik verwachte op m'n ervaring van de vorige keer te kunnen bouwen, maar was na 4 settings nog niet tevreden. Het hoog bleef maar kil de boventoon voeren. Niet dat er geen versterking van het laag was, maar dat hoorde je alleen als er extreem laag gevraagd werd.

De uitkomst voor een prettiger (warmer) geluidsbeeld bleek te liggen in het frequentiegebied van 100 - 1000 Hz. (De cross-over met de subwoofer staat op 100 Hz.) Door het laag van de monitors 2 dB op te krikken vanaf 100 Hz en langzaam naar 0 dB af te laten lopen tot 1000 Hz, bleek de warmte in het geluid weer terug te komen. Een voor mij heel tegenstrijdige handeling, maar het resultaat was duidelijk.

In het spike tijdperk bleken er dus natril-effecten (ringing) op te treden wat zich vooral manifesteerde in de lage regionen. Maar ook het hoog had er last van. Door de rubber dempers te plaatsen viel hier een gat in het geluidsbeeld. Het geluid werd er wel zuiverder en strakker van, maar ging te "analystisch" klinken. Een aanduiding die je wel vaker in recensies leest, dat het goed is maar toch niet prettig klinkt.

Ik ben zeer enthousiast over het eindresultaat, maar als je met rubbers aan de slag gaat en je maakt gebruik van een kalibratiesysteem, vergeet dan niet te fine-tunen, want de kans groot dat daar de finishing touch ligt.

De opvaller(s) 

Maar zijn er dan nog min of meer bekende artiesten geweest die zich afgelopen tijd op de "Draaitafel" onderscheiden hebben en zich gemanifesteerd hebben als "Hé, dat is echt lekker om naar te luisteren!"?

Jon Durant - Dance Of The Shadow Planets:

Sommige muziek gaat nooit vervelen. "Dance Of The Shadow Planets" gaat al maanden mee op de "Draaitafel" en nog steeds luister ik er met heel veel plezier naar. Op dit album wordt Colin Edwin niet genoemd op de front hoes, maar hij speelt wel degelijk mee. Net als op een andere prachtige samenwerking met Jon Durant: "Burnt Belief", een album wat op het internet helaas nauwelijks te vinden is.

Van deze beeldende muziek zou je bijna vergeten dat er helemaal niet op gezongen wordt. Dat is de kracht van de composities, maar ook van de mooie opname en het geweldige spel van de muzikanten. De muziek leeft, boeit en blijft boeien.

De combinatie van bas, percussie, viool en gitaar, geplaatst in een weidse ruimte om alle mooie trillingen een eigen plek te geven, is een lust voor het oor. Op Bandcamp wordt de gitaar van Jon Durant dan ook "Cloud Guitar" genoemd. Dat zegt ook wel iets over de ruimtelijkheid van het geluid.

De composities zijn uniek. Nergens kom je catchy melodieën tegen, maar overal speelt ritme en toon wel de hoofdrol. Het is geen rock, eerder jazz. Ik zou de stijl liever een eigen naam willen geven: "Durant". Ik hoop dat ik Colin Edwin daarmee niet tekort doe, want op hun samenwerkingsalbums komt juist de magie van hen samen naar boven.

De fretless bas van Colin Edwin speelt mede een grote rol in de melodielijnen van de muziek. Samen met de gitaar van Jon Durant ontstaan de mooiste patronen.

Beide muzikanten zijn wat mij betreft grootheden. Mocht je nog meer nodig hebben om te gaan luisteren, dan haalt wellicht de onderstaande quote van de site van Jon Durant je over de streep:

"Innovative guitarist Jon Durant brings a unique sense of texture and melody to his instrument. His distinctive “cloud guitar” soundscapes and engaging lead work have graced numerous CD recordings and film soundtracks and his very distinctive use of fretless guitar has been widely admired."