"Hanzel" belde me opeens, of ik naar Klaus Schulze wilde? Waar? In de Melkweg. Oké, ja dat denk ik wel. Snel nog even controlerend of de datum wel vrij was. Doe maar.

Een paar dagen later meldt "Hanzel" dat hij twee kaartjes voor me heeft. Eh, ja, waarom niet. Dan moet ik alleen m'n vrouw nog even overhalen om mee te gaan. Intussen wist ik wel dat ook Lisa Gerrard na de pauze zou komen meezingen. Dat leek me wel een goede om m'n vrouw mee te krijgen.

Dus daar stonden we dan met de hele groep in de Rabo-zaal van de Melkweg. Mooie zaal, goede akoestiek, lekkere sfeer. De zaal was vol, we zijn dus niet de enige gekken die hier op af komen. Het podium ziet er veelzeggend uit. Waar zie je deze muur aan elektronica nog? Kom maar op, eerst even de laatste kunsten van Klaus Schulze en dan het toetje met Lisa Gerrard.

Klaus Schulze komt zonder veel poespas op en verschanst zich achter z'n schermen, bedieningspanelen en toetsen. Op zich al imposant en als de eerste geluiden de zaal in rollen kan ik een kleine huivering niet onderdrukken. Alleen dit is al genoeg voor me. Dit is waar Klaus Schulze uniek in is. De meester van de sequencer, de meester in het live componeren en samenstellen van elektronische muziek. Om me heen klinken ook enthousiaste geluiden en worden blikken van herkenning uitgewisseld.

Klaus Schulze heeft de laatste keer in 1985 (Tilburg) in Nederland opgetreden, bijna 25 jaar geleden. Ik mag mezelf gelukkig prijzen er nu weer bij te zijn, na die in Leiden in 1981. De omgeving en de muziek zijn totaal niet te vergelijken. De hoeveelheid apparatuur ook niet. Het gebruik van stemgeluiden als te spelen muzieknoten had hij toen nog niet. Vanavond maakt hij daar volop gebruik van. Ik vind de geluiden die op fluisterzingende monniken lijken prachtig. M'n vrouw lijkt ook in de muziek op te gaan, dus alles is dik in orde.

Na het openingsdeel, wat later "Jan Pieterszoon Sweelinck" is genoemd, wordt het tempo iets opgevoerd en gaan de opeenvolgende sequenties van synthesizer tonen meer de boventoon voeren. Tot Lisa Gerrard min of meer het toneel op sluipt en met haar stem nog een laag geluiden toevoegt.

Waar de muziek al buitenaards was krijgt het nu hemelse proporties. De combinatie live stem en elektronica is een ongekende fraaie en boeiende combinatie. Iedereen staat ademloos te kijken naar dit min of meer stilleven op het toneel waar zoiets ongelofelijk boeiends en meeslepends gebeurt.

Het enige wat beweegt is de hand van Lisa Gerrard die ze even verplaatst om op een andere manier positie te vinden bij de microfoon standaard.

Tijdens de muziek van "Leiden" gaan de hemelpoorten echt open. Voortdurend klinkt de werkelijk prachtige stem van Lisa Gerrard met haar typische gibberish, iedereen biologerend. Als het volume op zeldzame momenten even afneemt zou het vallen van een speld letterlijk gehoord kunnen worden. Iedereen houdt z'n adem op zo'n moment in.

Ik ben overdonderd, dit had ik echt niet verwacht. Ik  begin me te realiseren iets unieks mee te maken. Ik ben zo blij dat m'n vrouw mee is en met volle concentratie de muziek in zich opneemt. Dank je "Hanzel"!

De extase houdt nog ruim een uur aan. Klaus en Lisa nemen afscheid aan de hand van wat in steenkolen Engels geprevelde dankwoorden van Klaus Schulze. Even kijken ze recht in de camera. Yes, wat een mooi moment om vast te leggen. Wat een gedeeld plezier, wat een dankbaarheid ervaar ik dit te hebben meegemaakt. Wat ben ik Klaus Schulze dankbaar voor dit magnifieke idee en dito uitvoering samen met Lisa Gerrard! Dit is voor mij, en m'n vrouw, een van de allermooiste concerten ooit!