Iemand van het MTS groepje wist dat Klaus Schulze in Leiden ging optreden en bracht dat ter sprake. Al snel was duidelijk dat hier veel belangstelling voor was. Op zich wel vreemd omdat hij toch weinig aan bod kwam in onze muziek praatjes. Ik wilde graag mee.

Het is zover gekomen dat we met een groepje naar Leiden gingen. Wederom heb ik achteraf de beleving dat ik geen idee heb hoe we er gekomen zijn. Wat me wel helder voor de geest staat is dat we voor een soort "kroeg" stonden op de hoek van een straat. Ik heb hier absoluut niet het beeld bij van een grote zaal à la "Stadsgehoorzaal".

Best een mysterie want nu ik het kaartje gevonden heb (2018) blijkt het toch echt de Stadsgehoorzaal te zijn geweest. Er is dus iets mis met mijn herinnering.

Ik hou dus even een soort displacement voor lief. Echter het beeld van een Stadsgehoorzaal is ook totaal tegenstrijdig met het beeld van het concert zelf wat vrij helder is. We zitten op stoelen, maar gewoon van die stoelen die je aan elkaar kan koppelen. Een niet al te grote groep langharig "tuig". Op dezelfde hoogte, dus niet op een podium staat een "muurtje" met een batterij synthesizers. Daarbovenuit is net een beetje het hoofd van Klaus Schulze zichtbaar.

Het concert speelde zich dus af met het uitzicht voornamelijk op de apparatuur. (een beetje zoals op de foto.) Van veel lichtshow was volgens mij ook geen sprake. Wat me toen toch wel verbaasde. "Is dit het nou?", heb ik me regelmatig afgevraagd. Ik heb ook nog om me heen gekeken en zag veel mensen die van de wereld waren. Dat was geen verrassing, want toen mocht je nog binnen roken en er waren vele joints de lucht in gegaan. Daar heb ik niet aan mee gedaan, alhoewel je de lucht toch wel binnen kreeg. Dit was het dus echt het concert. Velen zaten er niet mee die "dreven" ergens in hun verbeelding.

Op een gegeven moment heb ik toch beweging bij Klaus Schulze waargenomen omdat hij een apparaat bij z'n muziek betrok wat niet recht voor hem stond. Toen keek hij even over z'n "muurtje" heen. Het beeld verraste hem niet, hij ging gewoon weer verder.

Toch heb ik me niet verveeld. De muziek was onaards, meeslepend en afwisselend genoeg. Het was echt wel een "once in a lifetime" ervaring, maar dan in de meest statische vorm die mogelijk is.