Hoewel de muziek op de laatste 2 albums naar mijn smaak iets te ver van de bluesrock afdrijft, is een optreden van My Baby nog steeds wel een aantrekkelijke optie. Het optreden van 3 jaar geleden in het Patronaat was er ook een om nog eens over te willen doen. We, m'n schoonzus is ook fan, regelden dus kaartjes.

Positief gespannen hoop je dan ook op een leuk voorprogramma, deze keer Thomas Oliver. Dat leek even de mist in te gaan doordat Thomas Oliver graag wilde laten horen dat hij ook met een kopstem kan zingen. Iets wat ik maar bij heel weinig zangers acceptabel vind klinken. We vonden het beiden geen succes. Gelukkig liet hij het daarna varen en begon hij zowaar hele leuke nummers te zingen en te drummen op z'n mooie (slide) gitaar. Werd het toch nog echt leuk.

Het optreden van My Baby begint meteen vlammend. Het nieuwe nummer "Mounaiki" is een voorbeeld van de dance invloeden op de muziek van My Baby. Live werkt dat wel en klinkt het zelfs zeer aanstekelijk.

In vergelijking met 3 jaar geleden oogt de band vrijer, blijer en wordt er met meer overtuiging gespeeld. De lichtshow doet z'n werk en Cato van Dijk verwisselt regelmatig van kleding. Ze bespeelt verschillende instrumenten en laat zelfs in een strak pakje een leuke dans zien. Een voorbeeld gevend van de gelikte show die de band inmiddels kan opvoeren.

De muziek blijft bijzonder, evenals het gitaarspel van Cato van Dijk en Daniel de Vries. Regelmatig blijf ik gespannen naar een van de twee kijken of ze het enorme tempo waarmee de snaren geraakt worden het hele nummer kunnen volhouden. Daniel zie ik regelmatig zijn gezicht vertrekken alsof hij pijn in z'n hand heeft. Bij Cato zie ik een hele dikke ader over haar hand lopen naar die ene wijsvinger waar de hele avond de basgitaar mee bespeeld wordt. Zij kan de vermoeidheid verbergen door regelmatig een ander instrument te pakken.

We worden vermaakt en onderhouden door het drietal. Best knap met steeds hetzelfde basis principe waar de muziek op gebaseerd is. Telkens worden nieuwe ritmes en variaties op ons afgevuurd die steeds maar weer nieuwe energie geven en het publiek tot een dansende massa maken. Ik vermoed dat er vanavond veel mensen in de zaal zijn die ook regelmatig naar een dancefestival gaan. Deze band is de cross-over tussen die wereld en de muziek waar ik normaal gesproken naar luister. Zo bijzonder is het concept.

Ik ga dus voor de bijl, de muziek en de band pakken me in, dance invloeden of niet. Het zijn live gespeelde akoestische dance invloeden voer ik dan maar ter verdediging aan. Zo bereiken we een van hun mooiste nummers als afsluiting van de avond, "Uprising". De band gaat tekeer, het publiek gaat tekeer en ik geniet mee. Ik kan niet anders dan hier heel vrolijk van worden.

Na afloop heb ik dus toch nog maar even de laatste CD aangeschaft. Doordat we daar niet zo'n haast mee maakten was inmiddels de hele band bij de balie verzamelt en kon ik de CD ook nog door alle 3 laten signeren. Echt gaaf dat ze dat nog doen! Nu was de avond helemaal af, we konden voldaan naar huis.