Na de kennismaking met de Night Beats via het album "Who Sold My Generation" ben ik meteen gaan zoeken of er ook een live event in zat. En zowaar dat was in de nabije toekomst. Een beetje raar omdat het een zondagavond was. Maar hé, wat maakt het eigenlijk uit?

Ik wilde natuurlijk op tijd zijn, maar dat ik alleen voor het Patronaat zou staan had ik niet verwacht. Toen het uiteindelijk open ging werd ik naar een andere deur doorverwezen en kwam ik uiteindelijk in een ruimte met een bar uit waar ik nog niet eerder was geweest. OK, er worden dus niet zo heel veel mensen verwacht. Nee, het is niet uitverkocht hoorde ik van de man achter de bar.

Toch een beetje bezorgd begon ik eerst maar met een kopje koffie en praatte nog wat verder met de barman. Niet zo lang want het publiek begon nu toch wel binnen te stromen. Gelukkig.

Het voorprogramma Bartek begint en ik weet direct dat ik vanavond voor het eerst m'n nieuwe gehoorbescherming ga dragen. Dat werkt perfect. Het gitaar geweld van het Nederlandse drietal is nu prima te handelen.

De Night Beats zijn aan de beurt. Ik ben toch wel hoopvol dat dit een bijzondere avond wordt. Het publiek laat meteen weten er zin in te hebben. Ook dit mag best gitaar geweld genoemd worden, maar er zit meer afwisseling in en enigszins een melodie. De grote aantrekkingskracht zit 'm in het ongebreideld gebruik van fuzz en galm. Ze gaan er ook vanavond niet zuinig mee om. De zaal wordt een grote rondzingende gitaar klankkast.

Ja, dat is echt leuk. Wat er ontbreekt is het geluid begeleiden met een even grote en gepassioneerde uitstraling van de 3 strijders op het toneel. Wat zijn ze timide! Zijn dit toch minder de cowboys dan ze uitstralen? De stoere looks hebben ze. Is het de vorm van de dag? Een slopende tour? Ik mis toch wat energie bij de mannen.

De muziek is helemaal in orde, maar ik had iets meer feest verwacht op het podium. Gelukkig vind het het merendeel van het publiek het prachtig. Er wordt gedanst en gejoeld, zeker als ze na een klein uur al het einde van het concert aankondigen. OK, nog twee nummers dan, en dat was het. Ik hoef me niet bezwaard te voelen laat thuis te komen, maar dit hoeft toch ook niet.

En nu zit ik dit te schrijven terwijl ik naar m'n iPhone opname luister. Lekkere muziek hoor! Zonder beeld klinkt het als een band die ook fysiek helemaal uit z'n dak gaat. "Super vet", hoor ik nog op de opname. Te hoge verwachtingen?