De Noorse duizenpoot Nils Petter Molvaer brengt al zo'n 20 jaar solo-albums uit en ik had er geen idee van.

Voor mij weer een voorbeeld van de beperktheid van de hedendaagse media. Alleen door actief en intensief naar muziek op zoek te gaan ben ik op deze muziek gestuit. Is het van geen niveau dan snap ik dat, maar wat op dit album te horen is, is muziek van de hoogste orde. Het uitbrengen van dit album zou op alle voorpagina's moeten staan en in alle talkshows ten gehore gebracht moeten worden.

Ik zal het opvatten als een geboden kans om zelf met de loftrompet te schallen. Letterlijk ook, want Nils Petter Molvaer bespeelt de trompet die op veel van de nummers te horen is. Prachtig! De wijze van spelen heeft veel overeenkomsten met die van Jon Hassel op "Fourth World, Vol. 1: Possible Musics". Een manier die me zeer raakt, op deze wijze vind ik een trompet bepalend voor de sfeer en bepalend voor het genot van het luisteren.

Het klinkt alsof er met veel lucht gespeeld wordt en het knappe van dit album is dat de andere instrumenten ook met een soort "lucht" spelen. Deze instrumentale muziek bevat de prachtigste sfeerbeelden, in bijna elk nummer gemaakt uit de balans tussen het trompetgeluid en de andere instrumenten. Fantastisch! Bij geen enkel nummer hoor ik duidelijke associaties met andere composities vanuit de structuur of door loopjes. Heel bijzonder!

Er is echter wel een maar, een reden waarom ik dit bijna niet ontdekt had. Het eerste nummer "Ras Mohammed" gaat gepaard met heel hoge, zeer indringende gierende geluiden, misschien zelfs wel van de trompet, waar ik naar van wordt. Een enorme onbegrijpelijke hobbel dwars voor de ingang van het met schilderachtige trompet versierde hemelrijk "Buoyancy".