Tidal:

Spotify:

Wat een opluchting dat er nog artiesten zijn als Jaye Jayle (Evan Patterson) die zo'n eigen stijl hebben en toch zulke pakkende rock muziek kunnen maken. Het is ook nog eens een "concept LP" met een opgebouwde inhoud.

Kijk maar eens naar de tracklist:

Niet dat het de bedoeling is om de paden een voor een te volgen. Lees de quote van de Bandcamp pagina maar eens: "Patterson notes that the album bears no specific beginning or ending—Side A and Side B are meant to be interchangeable. The album could open with the fluttering instrumental “No Trail,” or the slow burning synths of “As Soon As The Night,” even the spectral push-pull of “Marry Us,"

Kies maar welk pad je wilt bewandelen, ze zijn allemaal even wonderlijk en onbetreden. Er zijn geen concessies gedaan om de eerste indruk op te "leuken", het is wat het is. Deze paden zijn gemaakt om je langzaam eigen te maken en dan te koesteren. Met ruimte voor onheilspellende elektronica en veel basgitaar, mede kleuring gevend aan de grilligheid van de paden.

Begin je gewoon op kant A, met het eerste pad dan krijg je nog niet te maken met de stem van Evan Patterson. Die doet z'n werk pas in het tweede "No Trail". Samen met Emma Ruth Rundle wordt het ongemakkelijke gevoel van achtervolgd worden bezongen. De spanning is dus om te snijden.

Pak je pad 4, dan wordt je op deze route een levensles geleerd "Accepting". Een indringend nummer over verwachtingen.

Ben je helemaal een nieuwe weg ingeslagen op kant B en kies je daar voor het vierde pad, dan dient het hoogtepunt van het album zich aan "Cemetery Rain". Eerst onbegaanbaar, wordt de onaangename inspanning overgenomen door een onrustbarende aanwezigheid die voelbaar en hoorbaar is. Geen route voor mensen met een zwak hart.