Niet dat ik een groot bewonderaar ben van de muziek van de Osmonds, maar de geschiedenis en de herinnering aan de Osmonds is wel van belang.

Het markeert een van de eerste keren dat ik via de TV met popmuziek in aanraking kwam. Meteen ook in de zin van de hysterie die dat met zich mee kan brengen. Anders gezegd, hoe de media van invloed kunnen zijn op zoiets.

Het was 1972 en op zaterdagavond keek ik dan met m'n ouders naar "Eén Van De Acht", net als bijna heel Nederland. Volgens mij was het de eerste keer dat er een band in het programma kwam.

Mies Bouwman kondigde een sensatie uit Amerika aan die daar al voor de wildste taferelen had gezorgd. Vooral de opmerking dat meisjes hun bovenlichaam voor de band ontblootten, is me als 12 jarig jochie natuurlijk bij gebleven. Dat moest dan wel wat zijn toch?

Het nummer "Crazy Horses" was inderdaad iets wat we nog niet eerder gehoord of gezien hadden op TV. Nu ik er mee bezig ben lees ik dat het gegil en gejoel tijdens de uitzending er bij gemixt zijn omdat de zaal doodstil naar de band zat te kijken. Ik denk persoonlijk dat iedereen stom verbaasd was in plaats van laaiend enthousiast. De fans to be zaten echt niet bij een opname van "Een van de acht" in de zaal.

Toch ging het nummer door de uitzending naar een nummer 1 positie in de Top 40. En daarmee is dat moment nog steeds bepalend voor het feit dat m'n vrouw en ik in 2018 naar een concert van The Osmond Brothers gaan.

Ik moet zeggen dat de twee overgebleven Osmonds enorm hun best deden om het leuk en gezellig te maken. Ik heb niet eerder zoveel blijdschap en dankbaarheid op het podium gezien. Het waarnemen daarvan was op zich al vermakelijk en onderhoudend.

Dat ging zo door tot zo'n beetje het eind van het optreden waar de uitvoering van "Crazy Horses" best leuk en treffend was. Het is echter nog steeds een helemaal op zich zelf staand nummer in hun oeuvre.

Ze hebben gezorgd voor een aanvulling op mijn beeld van het spectrum van de popmuziek. Dat moet ik ze nageven.