Het collectief "The Pink Floyd Project" toert sinds een paar maanden met "The Wall - 40 Years" en doet gelukkig ook Hoorn aan.

Het mega werkstuk "The Wall" van Pink Floyd is van de hoogste orde wat popmuziek heeft voortgebracht. Als dit door een gerespecteerd gezelschap uitgevoerd wordt is dat een mooie gelegenheid om de muziek nog eens in volle omvang te genieten.

Zonder verdere kennis vooraf gaan we de avond in. Er staan schijnwerpers op het toneel die een al een onheilspellende sfeer creëren. Als de show begint verschijnt de persoon Pink achter het doorzichtige gordijn. Het verhaal van Pink neemt z'n aanvang met herinneringen aan z'n ouders en de rol van de 2e wereldoorlog daarin.

Voor het complete verhaal verwijs ik naar de site van The Pink Floyd Project. Ik kan dat beslist niet beter vertellen dan Wouter Bessels. De man die ook bij deze show betrokken is.

De muziek dendert bij aanvang van "In the Flesh?" werkelijk de zaal in, het podium laat beelden zien bij het verhaal en het is nogal donker. Ik hap meteen al naar adem. Dat de muziek indrukwekkend is, is al 40 jaar geen geheim meer, maar als dat zo in het theater op je afgevuurd wordt is het opeens toch weer heel heftig.

Het verhaal ontspint zich en de aankleding en show bij de muziek is super mooi en toepasselijk. Het werken met projecties vaak ook op het half doorzichtige doek werkt fantastisch. De gesproken stemmen zijn voorzien van karakteristieke personages en maken de teksten meer betekenis- en karaktervol. Een geweldige aanvulling op deze grootse muziek.

De band speelt alsof ze de muziek zelf bedacht hebben, de 3 basis elementen drum, bas en leadgitaar zijn in zeer goede handen. Het klinkt zelfs zo "echt" dat ik me even afgevraagd heb of zo ook dezelfde instrumenten gebruiken, net als bij de Analogues.

De muur, de afzondering, vordert en de steeds slechter wordende staat van Pink vindt z'n climax in een fascistische uitbarsting. In het verbeelden van dit deel van de show wordt meer de lijn gekozen zoals die van de film en shows van Roger Waters bekend is. De aard van dit deel is dusdanig specifiek dat het hergebruik van de symboliek niet stoort. Ze kregen zelfs het publiek mee om te klappen. 

Ook vanavond wordt de muur na "The Trial" geslecht. Dit wordt zo mooi gedaan met de doeken. Daarin overtreffen ze alles wat er eerder gemaakt is. Zwaar indrukwekkend! Ook het vervolg waarin alle spelers van deze avond vanachter de "puinhopen" naar voren komen voor het laatste stukje muziek, "Outside the Wall", is erg goed gekozen. Wat een mooie finale! Wat een fantastische show!